Μεγάλωσε μέσα στον ρατσισμό, τον αντιμετώπισε ακόμα κι όταν έγινε γνωστός, μα δεν έκανε ποτέ πίσω κι έγινε ο πιο επιτυχημένος στον χώρο του. Ο Μπιλ Ράσελ δεν είχε το ταλέντο άλλων συναδέλφων του, μα έφτασε σε διακρίσεις και επιτεύγματα ακατάρριπτα 50 και βάλε χρόνια μετά.
Ο Μπιλ Ράσελ έφυγε γαλήνια στα 88 του, έχοντας σημαδέψει το ΝΒΑ με τα ρεκόρ του και την αμερικανική κοινωνία με την άτεγκτη στάση του σε μια σειρά θεμάτων. Η γενικότερη (στάση) της ζωής του αποκρυσταλλώθηκε σε εκείνο το «δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό να γίνει το θύμα», που είχε πει σε μια συνέντευξή του.
Ως προς την μπασκετική του υπόσταση, δανειζόμαστε την ερμηνεία του 82χρονου Ντον Νέλσον, εκ των κορυφαίων προπονητών επί δεκαετίες και παλιού του συμπαίκτη. «Υπάρχουν δύο κατηγορίες σούπερ σταρ: εκείνοι που αναδεικνύονται εις βάρος των συμπαικτών τους και εκείνοι που κάνουν τους άλλους καλύτερους. Ο Ράσελ αποτελούσε τον ορισμό της δεύτερης».
«Πράσινος», σαν (ο καλύτερος) «Κέλτης»
Έντεκα φορές πρωταθλητής στα 13 χρόνια που φόρεσε τη φανέλα των Σέλτικς, στυλοβάτης της μεγαλύτερης δυναστείας που γνώρισε ποτέ το ΝΒΑ. Κανένας επαγγελματίας αθλητής δεν έχει περισσότερους τίτλους στην ιστορία των μεγάλων λιγκών στις ΗΠΑ, μόνο ο Χένρι Ρίτσαρντ του χόκεϊ είχε επίσης έντεκα. Πέντε φορές ΜVP, κορυφαίος ΝΒΑer στο άθροισμα τέτοιων βραβείων και πρωταθλημάτων με 16, πολύ πάνω από το 12άρι του Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. Δώδεκα φορές ο ίδιος Ολ Σταρ, πρωταθλητής και στο NCAA δις, στους μοναδικούς τίτλους των Σαν Φρανσίσκο Ντονς το 1955 και το 1956.
Διαβάστε περισσότερα στο SportDay.gr
