Σοκ, θλίψη, απόγνωση, απελπισία, θυμός, αγανάκτηση, οργή είναι τα συναισθήματα που βιώνουν οι οικογένειες των θυμάτων και οι τραυματίες της μοιραίας σύγκρουσης των δύο τρένων στα Τέμπη. Πενήντα ημέρες μετά, τα δάκρυα δεν λένε να στερέψουν για τις 57 ψυχές που χάθηκαν τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου.
Γονείς περιμένουν από εκείνο το βράδυ τα παιδιά τους αλλά ξέρουν ότι δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Οι αγκαλιές τους έμειναν άδειες κι αυτό το Πάσχα δεν ήρθε η Ανάσταση. Όλοι τους ανεβαίνουν τον δικό τους γολγοθά και κάθε βήμα τους είναι ποτισμένο με δάκρυα και ατελείωτο πόνο. Πενήντα ημέρες μετά τα πάντα έχουν αλλάξει. Τρεις γυναίκες, τρεις μητέρες ανοίγουν την καρδιά τους στο ΟΚ!. Οι δύο έχασαν τα κορίτσια τους, η τρίτη βαραίνει από τις τύψεις που σώθηκε «από θαύμα», όπως λέει, η δική της κόρη.
Την 1η Απριλίου η Μάρθη Ψαροπούλου θα γινόταν 20 ετών. Δεν πρόλαβε. Στο ταξίδι της επιστροφής στην πόλη της, τη Θεσσαλονίκη, ο θάνατος παραμόνευε. Η μητέρα της Μαρία Καρυστιανού, συγκλονισμένη από την απουσία της κόρης της, δεν μπορεί να κρύψει τη βαθιά θλίψη της και τον θυμό της για τον καθέναν και όλους τους ενόχους αυτής της ασύλληπτης για τα ελληνικά χρονικά τραγωδίας
Ποια είναι τα συναισθήματά σας πενήντα ημέρες μετά;
Όλη τη μέρα είμαι βαθιά θλιμμένη και θυμωμένη. Θυμωμένη και με τον εαυτό μου που επέτρεψα, με τον τρόπο μου, να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα μου. Που αντί να κάνει η κόρη μου μνημόσυνο σε εμένα, της έκανα εγώ. Η απουσία δεν συνηθίζεται ποτέ. Και είμαι εντάξει με αυτό. Δεν θα ήθελα ποτέ να συνηθίσω την απουσία της. Απλά είναι εξαιρετικά δύσκολο μέσα σε όλο αυτό το πένθος να έχεις επιπλέον έντονα το αίσθημα της αδικίας. Αυτό κάνει την καθημερινότητα έναν γολγοθά.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
