«Την πρώτη μέρα που βγήκα να παίξω μετά από αυτό το γεγονός και ανέβηκα στη σκηνή μού ήρθε στο μυαλό το πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή και δεν μπορούσα να παίξω» εξομολογείται η Πέγκυ Τρικαλιώτη στο ΟΚ!.

Σε έβλεπα χθες στη σκηνή ως Μαρί Κιουρί, σε μια συγκλονιστικά καταιγιστική ερμηνεία, με τα υποκριτικά σου εργαλεία σε απόλυτο συντονισμό, και αναρωτιόμουν πώς μπορείς να αποφορτιστείς μετά από τέτοια ένταση.

Το σώμα κουράζεται και χρειάζεται ύπνο, φαγητό και ξεκούραση. Το συναίσθημα και ο εγκέφαλος εκπαιδεύονται και μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Δεν μπορώ να καταπιώ τελείως το συναίσθημά μου, γιατί την επόμενη μέρα θα κάνω εκατονταπλάσια προσπάθεια για να το βγάλω. Αυτό λοιπόν μπαίνει σε ένα σημείο του μυαλού μου, σε ένα κουτάκι της ψυχής μου, και μένει εκεί. Αλλά μετά κλείνει και είμαι με τον άντρα μου, την κόρη μας και όταν έρχομαι στο θέατρο, αρχίζω να το ανοίγω σιγά σιγά. Έχω διάφορες τεχνικές δικές μου. Ακούω μουσική κάθε φορά. Τώρα, ας πούμε, έχω ένα γαλλικό τραγούδι, δεν ξέρω γαλλικά, αλλά κάπως το βρήκα, μου εξήγησαν τους στίχους και είναι σαν να είναι γραμμένο ακριβώς για τη ζωή της Κιουρί. Κλείνω τη μουσική δευτερόλεπτα πριν βγω στη σκηνή. Εμένα αυτό είναι η γέφυρά μου.

Μου έλεγε η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, που υποδύθηκε την Κυβέλη στη σειρά «Φλόγα και άνεμος» της ΕΡΤ1, εκείνη την απίθανη ιστορία για τη Μαρίκα Κοτοπούλη, την οποία ερμήνευσες εσύ, τη στιγμή που έμαθε ότι ο αγαπημένος της, Ίωνας Δραγούμης, πυροβολήθηκε και έπεσε νεκρός.

Ναι, όταν ήρθαν και της είπαν ότι δολοφονήθηκε ο Δραγούμης, γιατί δεν της το είπαν αμέσως, έπεσε κάτω στο πάτωμα που ήταν ξύλινο και άρχισε να γδέρνει τα σανίδια με τα νύχια της, μέχρι να ματώσουν, κλαίγοντας και θρηνώντας για εκείνον. Η ίδια είχε πει αργότερα ότι «την ώρα που έκλαιγα για τον άνθρωπό μου σκεφτόμουν τη σκηνή που κλαίω στην Ηλέκτρα για τον υποτιθέμενο νεκρό Ορέστη. Μήπως πρέπει δηλαδή να το κάνω έτσι για να είναι τόσο αληθινό, όπως τώρα;». Αυτή είναι η τρέλα του ηθοποιού, αλλά συμφωνώ με την Κοτοπούλη απολύτως. Νομίζω ότι θα το έκανα κι εγώ αυτό. Θα μπορούσα να με παρακολουθώ απέξω.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι διαστροφικό, σχεδόν ανήθικο, την ώρα που κλαις γιατί έχεις πένθος να το παρακολουθείς ταυτόχρονα απέξω.

Τώρα τελευταία είχα μια πολύ άσχημη απώλεια στη ζωή μου, δεν θέλω να πω παραπάνω, απλά ήταν πολύ έντονη. Την πρώτη μέρα που βγήκα να παίξω μετά από αυτό το γεγονός και ανέβηκα στη σκηνή μού ήρθε στο μυαλό το πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή και δεν μπορούσα να παίξω. Αισθάνθηκα ότι ήταν σαν να το προδίδω. Δηλαδή σαν να βλέπω το πρόσωπο του παιδιού μου, αντί να βλέπω το πρόσωπο ενός παιδιού που έχει η ηρωίδα σε μια συγκεκριμένη στιγμή του έργου που μπορεί να είναι άσχημη. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω, παγώνω. Το να κλέβω από τη ζωή μου δεν ξέρω αν είναι ηθικό ή ανήθικο, είναι μέρος της ζωής μου. Κλέβω από τη ζωή μου στιγμές και δεν νιώθω ενοχές για αυτό. Είμαι ένα πράγμα στην ολότητά του – και η μαμά της Φραντζέσκας και η σύντροφος του Θανάση και η ηθοποιός που παίζω ρόλους. Και όλα αυτά είναι ένα, είμαι εγώ.

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ