Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μίλησε για τα πρώτα της βήματα ενώ αποκάλυψε την άγνωστη ιστορία πίσω από το όνομά της που τελικά αποφάσισε να κρατήσει.
Μετακομίζουν οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη, τελειώνει το Α’ Γυμνάσιο Θηλέων, γράφει πολύ καλά στις εξετάσεις και μπαίνει στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού της να κατέβει στην Αθήνα και να δώσει στη Δραματική του Εθνικού Θεάτρου ή του Τέχνης. Με αμοιβαία μεταγραφή φοιτητών, εγγράφεται τελικά στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης που δεν θα ολοκληρώσει ποτέ, ενώ στο μεταξύ σε μια εφημερίδα της συμπρωτεύουσας διαβάζει τυχαία μια αγγελία για τις εξετάσεις στη Δραματική του ΚΘΒΕ. Πηγαίνει, μαθαίνει τον
δύσκολο μονόλογο της Ηλέκτρας του Σοφοκλή που θρηνεί τον υποτιθέμενο νεκρό Ορέστη, απαγγέλλει ένα ποίημα του Ελύτη, περνάει στη σχολή και αρχίζει να ζει το όνειρό της. Στο 3ο έτος έχει δασκάλα της τη Μάγια Λυμπεροπούλου: «Αυτή ήταν η μεγάλη συνάντηση που μου άνοιξε ακόμη περισσότερους
ορίζοντες. Ήθελα να γίνω σαν εκείνη. Ήταν το πρότυπό μου, το ίνδαλμά μου. Εκείνη με συμβούλευσε να μην αλλάξω το όνομά μου. Με φώναζαν με ένα υποκοριστικό τότε και μου λέει: “Έχεις αυτό το όνομα και σε φωνάζουν με υποκοριστικό; Το όνομά σου πρέπει να κρατήσεις”». Αυτό το βαρύγδουπο όνομα είχε κάνει μέχρι και τον Δημήτρη Χορν να περάσει την πόρτα του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη στου Γκύζη, στα πρώτα βήματα της Καρυοφυλλιάς στην Αθήνα πλέον, όταν έπαιζε τη Λούλου του Βέντεκιντ, για να δει από κοντά ποια είναι αυτή η ηθοποιός που τολμά να κάνει καριέρα με τέτοιο όνομα. «Εμένα δεν μου άρεσε ποτέ το όνομά μου, αλλά αυτό μου δόθηκε και δεν
σκέφτηκα ποτέ να το αλλάξω».
Τελικά αυτό το περίεργο όνομα εξελίχθηκε σε ένα μέτρο σύγκρισης στον κλάδο σου. Δεν αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε ένα υψηλό επίπεδο εκτίμησης στον χώρο σου από τους συναδέλφους, αλλά και ανταγωνισμού ταυτόχρονα;
Φυσικά και το αντιλαμβάνεσαι το επίπεδο της εκτίμησης, νιώθεις ευγνώμων και θες να το τιμήσεις. Τον ανταγωνισμό όμως δεν τον θέλω ούτε να τον ακούω, δεν μου αρέσει ως λέξη. Έχει αρνητικό
πρόσημο. Είναι μια συμπεριφορά που με απωθεί. Εγώ χαίρομαι με την επιτυχία ενός συναδέλφου που μέσα στα χρόνια έχει γίνει φίλος μου, έχουμε παίξει μαζί, έχουμε έρθει κοντά, έχουμε πονέσει, έχουμε αγκαλιαστεί. Γιατί να ζηλέψω την επιτυχία του; Είδα προχθές στην ΕΡΤ2 τον Ακύλλα Καραζήση σε μια καταπληκτική ισπανική ταινία, το Παράθυρο στη θάλασσα, και αμέσως μόλις τελείωσε τον πήρα τηλέφωνο για να του πω «συγχαρητήρια, μπράβο, έκανες εξαιρετική ερμηνεία!». Στην Έλενα Τοπαλίδου, επίσης, όταν είδα τα Μαγνητικά πεδία, δεν μπορείς να μη θαυμάσεις μια υπέροχη ερμηνεία. Στη φίλη μου την Πέγκυ Τρικαλιώτη, που παίζουμε μαζί στο Φλόγα και άνεμος φέτος, πώς να μην της πω «μπράβο, μωρό μου, ήσουν εξαιρετική στη σκηνή μας!»;
Ήταν συγκλονιστική η σκηνή σας στο Φλόγα και άνεμος, όπου μπαίνεις ως Κυβέλη στο σπίτι της Κοτοπούλη, μόλις έχουν δολοφονήσει οι βενιζελικοί τον αγαπημένο της, Ίωνα Δραγούμη, και λες στην Πέγκυ Τρικαλιώτη «σήμερα ντρέπομαι που είμαι Ελληνίδα».
Και ήταν βενιζελική η Κυβέλη. Αυτή η φράση ήταν ένα μήνυμα, να αφήσουμε τους αλληλοσκοτωμούς και τα μίση και να κοιτάξουμε τι γίνεται με το «μαζί». Γιατί να είναι εχθρές αυτές οι γυναίκες; Αυτό
το παλιακό μοτίβο του ανταγωνισμού ανήκε σε άλλες εποχές. Τώρα ξέρουμε πως είναι ένδειξη ανοησίας. Οι ναρκισσισμοί και οι εγωισμοί δεν έχουν χώρο στις σύγχρονες κοινωνίες. Το θέμα είναι
πώς θα εξελιχθούμε όλοι μαζί για το καλό όλων μας.
Θα μπορούσες να πεις αυτή τη φράση ως Καρυοφυλλιά και να την εννοείς;
Ναι, δυστυχώς. Έχουμε ως φυλή όλα αυτά τα απίστευτα προτερήματα, έχουμε αυτή την ιστορία, κατοικούμε σ’ αυτόν τον υπέροχο τόπο, είμαστε κάτω από τον περίφημο αττικό ουρανό, με το φως το ελληνικό που το ύμνησαν τόσοι μεγάλοι ποιητές, έχουμε όλο αυτό τον πολιτισμό από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αλλά ταυτόχρονα έχουμε και όλα αυτά τα κακά. Δεν συνεργαζόμαστε, υπάρχει μεταξύ μας ο εθνικός διχασμός. Αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της ιστορίας μας ο Εμφύλιος πόλεμος, αλλά
τον βλέπουμε και σε επίπεδο προσωπικό – με τον γείτονα στο χωράφι, με τον αδελφό μας για λόγους κληρονομικούς. Θεωρούμε πως μόνο εμείς ξέρουμε. Είναι κρίμα. Θα έπρεπε τόσα χρόνια να είχαμε προχωρήσει και να είχαμε κάνει θαύματα. Αλλά είμαστε εγωιστές. Νομίζουμε πως μπορούμε να τα πετύχουμε όλα μόνοι μας και, φυσικά, αυτό δεν γίνεται. Άλλοι λαοί βγήκαν κατεστραμμένοι από τους παγκόσμιους πολέμους και μέσα σε μερικά χρόνια κατάφεραν ένα οικονομικό θαύμα. Γιατί; Είναι πιο ικανοί από εμάς; Όχι απλώς σκέφτονται διαφορετικά.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
