Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νέας γενιάς του ελληνικού θεάτρου, ο Μιχάλης Σαράντης, φωτογραφίζεται για το ΟΚ!.
Ο Μιχάλης Σαράντης αφήνεται σε έναν ρόλερ-κόστερ συναισθημάτων: από τον έρωτά του για τη συνάδελφό του Μαίρη Μηνά και τη γέννηση της κόρης τους μέχρι την απώλεια των γονιών του, με μόνιμη σταθερά στη ζωή του την τέχνη του.
Κάποτε πήγαινες παντού με το ποδήλατό σου. Συνεχίζεις;
Όχι, κυκλοφορώ με μηχανή και αυτοκίνητο πλέον γιατί έχω παιδί. Κουράστηκα. Μεγάλωσα, όσο κι αν δεν το πιστεύεις.
Φέτος είναι η χρονιά σου: έγινες μπαμπάς, έχεις διπλή τηλεοπτική παρουσία, στα «Νούμερα» της ΕΡΤ1 και στον «Παράδεισο των κυριών» στον Alpha, και ανεβάζεις εκ νέου τον «Αίαντα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, στο Θέατρο Αλκυονίς.
Δεν το αισθάνομαι έτσι. Έχω ζήσει πολύ ωραίες και πολύ άσχημες προσωπικές στιγμές, που με έχουν στιγματίσει. Τα τελευταία χρόνια είναι τόσο συμπυκνωμένα, «έφυγαν» οι γονείς μου, έπαψα να είμαι το παιδί κάποιου, πλέον είμαι μπαμπάς ο ίδιος, δεν είχα τον χρόνο ούτε τη νηφαλιότητα να βγω απέξω και να παρατηρήσω τι συμβαίνει. Είμαι μέσα και κολυμπάω. Και νομίζω, σε σχέση με αυτό που με ρωτάς, πως η στιγμή του καθενός είναι μόνο το τώρα, το αιώνιο παρόν. Σίγουρα, αλλά με «Τα νούμερα» κάνεις αίσθηση.
Το κοινό μίλησε ωραία για την παρουσία σου.
Αν δεν ήμουν σε αυτή τη σειρά φέτος, θα ζήλευα. Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα.
Σε ενοχλεί που μετά από τόσα χρόνια και υπέροχες δουλειές στο θέατρο δεν έχεις κάνει πολλή τηλεόραση; Η πρώτη σου μεγάλη δουλειά ήταν η σειρά «Η φαμίλια» πριν από δύο χρόνια στον ΑΝΤ1.
Γιατί να με ενοχλεί; Επιλογή μου ήταν. «Η φαμίλια» ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά ως σεζόν– είχα κάνει αρκετά επεισόδια της «10ης εντολής» και του «Ου φονεύσεις» του Πάνου Κοκκινόπουλου, τον οποίο θεωρώ τηλεοπτικό μου πατέρα. Επέλεξα τη «Φαμίλια» γιατί μου αρέσει να βάζω τρικλοποδιές στον εαυτό μου. Όταν μου ήρθε η πρόταση για μια οικογενειακή κωμωδία, εκεί που δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου να παίζω σε τέτοια σειρά, είπα πως θα το κάνω. Και μου έκανε τρομερό καλό γιατί έφυγε από πάνω μου οποιαδήποτε σοβαροφάνεια. Επίσης, γνώρισα τον Πυγμαλίωνα (σ.σ. Δαδακαρίδη) και γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Η γενιά μου με το που αποφοίτησε από τη δραματική σχολή έπεσε πάνω στην κρίση. Ούτε πολλές τηλεοπτικές δουλειές έγιναν ούτε καλές προτάσεις είχα.
Στο πρώτο έτος της σχολής έπαιξα τον Λύσανδρο από το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» στο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, μετά η πρώτη μου σεζόν ήταν στο «Παραμυθissimo!» στο Θέατρο Πόρτα με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Θωμά Μοσχόπουλο, δούλεψα με ανθρώπους-θησαυρούς του ελληνικού θεάτρου από την αρχή. Ακολούθησε η γνωριμία μου με τον Νίκο Καραθάνο, ο οποίος είναι ο θεατρικός μου μπαμπάς, τη Λυδία Κονιόρδου –έπαιξα στη «Φλαντρώ» και στον «Ιππόλυτο» σε σκηνοθεσία δική της και για τις ερμηνείες μου πήρα το Βραβείο Χορν–, τον Βασίλη Παπαβασιλείου, τον Δημήτρη Καραντζά, τον Γιώργο Νανούρη, τον Αιμίλιο Χειλάκη. Το θέατρο ήταν και θα είναι το σπίτι μου, εκεί μεγαλώνω και εκεί ονειρεύομαι. Η τηλεόραση ήρθε στη ζωή μου την ώρα που έπρεπε και την απολαμβάνω πλέον εξίσου πολύ.
Ο «Αίας» που ερμηνεύεις έχει αρκετές αντιφάσεις. Είναι και αδικημένος και ήρωας και πολεμιστής και ευαίσθητος.
Έτσι είναι. Είμαι πραγματικά ευτυχής που με τον φίλο μου Αποστόλη Χατζαρά καταφέραμε να κάνουμε ένα όνειρό μας πραγματικότητα, να συνδυάσουμε τις τέχνες μας –την υποκριτική και τη ζωγραφική– και να αφηγηθούμε την ιστορία του μεγάλου αυτού πολεμιστή. Όλα αυτά βέβαια δεν θα γίνονταν χωρίς τον σκηνοθέτη μας, τον Γιώργο Νανούρη, με τον οποίο μας συνδέει πια και μια φιλία πέρα από την εξαιρετική μας συνεργασία.
Τελικά οι παρέες γράφουν ιστορία;
Μόνο οι παρέες. Ακόμη και ένας άνθρωπος που κάνει επιτυχία και είναι φαινομενικά μόνος του, κάποιος τον έχει βοηθήσει, τον έχει εμπνεύσει, τον έχει παρηγορήσει, τον έχει εμψυχώσει. Είμαι υπέρ της παρέας πάντα, της συντροφικότητας, της ανταλλαγής σκέψεων.
Στη σκηνή μοιάζεις σαν άλτης, λίγο σαν να ακροβατείς. Χρησιμοποιείς πολύ το σώμα σου.
Από πολύ νωρίς, από τις πρώτες μου δουλειές, κατάλαβα ότι το σώμα μας είναι ένας άλλος τρόπος έκφρασης, όπως η φωνή μας και ο ψυχισμός μας. Ως παιδί ήμουν υπερδραστήριος, έτρεχα, σκαρφάλωνα και όλο αυτό μετασχηματίστηκε μέσα στη δουλειά. Όπως κάνω φωνητική για να δουλέψω τη φωνή μου, έτσι δουλεύω και το σώμα μου και όταν υπάρχουν παραστάσεις που έχουν τέτοιου είδους απαιτήσεις, θέτω τον εαυτό μου στην απόλυτη διάθεση του σκηνοθέτη. Το τελευταίο διάστημα, όμως, με αφορά εξίσου η συμπύκνωση της σωματικής ενέργειας, μπορώ να πω και περισσότερο από την εκτόνωσή της. Μου αρέσει να κάνω τα πάντα στη σκηνή, μου αρέσει όμως πλέον και η απόλυτη λιτότητα, κάτι που προϋποθέτει ότι κάνεις τα πάντα με μια εκκωφαντική σιωπή. Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους που παλεύουν με το ελάχιστο, με γοητεύει η αισθητική της αφαίρεσης, των πραγμάτων που δεν φωνάζουν.
Το παρουσιαστικό σου δεν είναι ενός κλασικού ζεν πρεμιέ και από την άλλη είσαι ο ηθοποιός που όλοι θέλουν να συνεργαστείς μαζί τους.
Δεν με ενδιαφέρουν οι ταμπέλες, ποτέ δεν μπόρεσα να με κατηγοριοποιήσω ούτε εμένα ούτε κανέναν άνθρωπο. Ποτέ δεν ένιωθα τον εαυτό μου όμορφο, έχω τρομερές ανασφάλειες, όπως όλοι. Δεν μιλάς με κάποιον που αισθάνεται σίγουρος, η σκηνή είναι που μου δίνει το δικαίωμα της απόλυτης ελευθερίας, που με έμαθε να μη με ενδιαφέρει τίποτα σε σχέση με την εικόνα μου.
Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
