Ήταν µόλις 17 χρόνων όταν ο Νίκος Πολυδερόπουλος πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει το πατρικό του στο Κάτω Μαζαράκι Αχαΐας και να ζήσει µόνος του στην Πάτρα. Στα 20 του και ενώ βρισκόταν στην Αθήνα ένα τηλεφώνηµα ήταν αρκετό για να τον ωθήσει να κυνηγήσει το όνειρό του και να γίνει ηθοποιός.
«Ένιωθα πίεση με αποτέλεσμα να έχω τάσεις φυγής»
Μέχρι τα 17 του χρόνια ζούσε στο σπίτι των γονιών του µαζί µε τα τρία αδέλφια του. Οι δυσκολίες όµως που αντιµετώπιζε στο σχολικό περιβάλλον τον έκαναν να πάρει την απόφαση να φύγει για να ζήσει µόνος του στην Πάτρα. «Είµαι δυσλεκτικός και στο σχολείο δεν µπορούσα –και δεν μπορούσαν και οι άλλοι– να κατανοήσω τι είναι αυτό που έχω. Πέρασα δύσκολα χρόνια, µε πολλή τιµωρία από τους καθηγητές.
Ποτέ δεν έµαθα ορθογραφία. Μέχρι σήµερα κάνω λάθη. Η κατάσταση στο σχολείο µε έκανε να πάρω την απόφαση να φύγω για την Πάτρα. Οι γονείς µου τότε δεν καταλάβαιναν ότι εγώ δεν ήθελα να πάω σχολείο γιατί οι καθηγητές µε χτυπούσαν. Θυµάµαι ότι οι δικοί µου µου έλεγαν: “Πρέπει να διαβάσεις. Όλοι διαβάζουν και εσύ όχι”. Για να καταλάβεις, η µάνα µου µε έστελνε Αγγλικά και εγώ την κοπανούσα και πήγαινα να µαζέψω λουλούδια για να τα δώσω στους καθηγητές και να περάσω τα µαθήµατα στο Γυµνάσιο. Ένιωθα λοιπόν γενικά µια πίεση µε αποτέλεσµα να έχω τάσεις φυγής». Ξεκαθαρίζει ότι πλέον οι τάσεις φυγής δεν έχουν χώρο στη ζωή του και συνεχίζει: «Έµενα σε ένα υπόγειο το οποίο δεν είχε ρεύµα και εγώ ζεσταινόµουν από τον λέβητα.
Το είχε η αδελφή µιας φίλης µου. Θυµάµαι ότι τότε έδινα 50 ευρώ τον µήνα και σκέψου ότι το κράτησα µέχρι και όταν πήγα φαντάρος. Επειδή ανήκω σε πολύτεχνη οικογένεια, έπαιρνα από τον στρατό 55 ευρώ και κάπως έτσι πλήρωνα το ενοίκιο. Το σηµαντικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι δεν σταµάτησα να νιώθω την αγάπη και τη φροντίδα από την οικογένειά µου. Απλά προσπάθησαν µε πίεση να µε κάνουν να καταλάβω κάποια πράγµατα και εγώ αντέδρασα. Πιστεύω ότι στην περίπτωσή µου οι γονείς µου είχαν πάντα τη σιγουριά του τύπου “θα τα καταφέρει”. Παράλληλα είχαν συνηθίσει, όχι µόνο µε εµένα, αλλά και µε τα άλλα αδέλφια µου.
Mπορεί να έρχονταν σε νοσοκοµεία να µε µαζεύουν γιατί τράκαρα ή χτύπησα, το ίδιο όµως συνέβαινε µε όλους µας. Όλοι σε νοσοκοµεία. Τέσσερα αγόρια και όλα µε σπασµένα πόδια και κεφάλια. Έβγαινε ο ένας, έµπαινε ο άλλος». Ο ίδιος νιώθει ευγνώµων που µεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια, ενώ εξοµολογείται: «Μεγαλώνοντας µε τέσσερα αδέλφια µαθαίνεις να µοιράζεσαι, να αγαπάς και να µην είσαι εγωιστής. Θυµάµαι να τσακώνοµαι και να χτυπιέµαι µε έναν αδελφό µου και να έρχεται ο πατέρας µου να µας λέει: “Νίκο, πάρε αγκαλιά τον Πάρη, φίλησέ τον και ζήτα του “συγγνώµη”. Το ίδιο κάνε κι εσύ, Πάρη”. Δίναµε λοιπόν τα χέρια και µετά από λίγο παίζαµε µαζί. Μέχρι σήµερα είµαστε πολύ δεµένοι».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
