Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νέας γενιάς του ελληνικού θεάτρου, ο Μιχάλης Σαράντης, φωτογραφίζεται για το ΟΚ!.

Ο Μιχάλης Σαράντης αφήνεται σε έναν ρόλερ-κόστερ συναισθημάτων: από τον έρωτά του για τη συνάδελφό του Μαίρη Μηνά και τη γέννηση της κόρης τους μέχρι την απώλεια των γονιών του, με μόνιμη σταθερά στη ζωή του την τέχνη του.

Οι ανασφάλειες ξεκινούν από τα παιδικά χρόνια;

Ποιος ξέρει; Προφανώς. Είχα πολύ ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Γεννήθηκα στη Ζήνωνος, έναν πεζόδρομο κάτω από την Ομόνοια. Η Ζήνωνος ήταν ένας υπέροχος δρόμος, μια μικρή αγορά, γεμάτη καφεκοπτεία, μανάβικα, πάρα πολλά χρώματα και υπέροχες μυρωδιές. Αργότερα κατεβήκαμε στον Κεραμεικό, όπου ζω μέχρι τώρα. Μεγάλωσα με δύο υπέροχους γονείς, πολλή αγάπη και τρεις μικρότερες αδελφές.

Είχες τον ρόλο του μεγάλου αδελφού;

Όχι, δεν μεγάλωσα έτσι. Από ένα σημείο και μετά, ειδικά στα εφηβικά μου χρόνια, ίσως και ασυνείδητα ακούγοντας συνέχεια το «είσαι ο μεγάλος αδελφός, πρέπει να προσέχεις τις αδελφές σου!», ομολογώ ότι δεν ένιωθα πολύ ικανός να τις προσέχω όπως βροντοφώναζαν όλοι – όχι ότι και χρειάστηκε δηλαδή ποτέ ευτυχώς. Ζούσα σε μια γυναικοκρατούμενη οικογένεια. Αφού για πλάκα μερικές φορές σκέφτομαι ότι το περίεργο θα ήταν να έκανα γιο. Ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόταν μία ακόμη γυναίκα να μου αλλάξει τα φώτα. (Γελάει.) Οπότε με τις αδελφές μου δεν πήρα ποτέ αυτή την ευθύνη, ίσως από φόβο.

Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Ήταν πολύ θετικοί, το αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Οι γονείς μας ήθελαν να κάνουμε αυτό που μας ευχαριστεί, να σπουδάσουμε ό,τι θέλουμε, μας έδωσαν πολλές αρετές.

Μέσα σε πέντε χρόνια έχασες και τους δύο γονείς σου – φέτος τον Μάιο «έφυγε» ο πατέρας σου. Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια;

Αντιλαμβάνομαι το εξής: οι άνθρωποί σου δεν φεύγουν ποτέ, φεύγει μόνο η φυσική τους παρουσία. Είναι πολύ άσχημο και πάρα πολύ οδυνηρό να μην μπορείς να τους ξαναδείς, είναι το πιο σκληρό πράγμα που έχω ζήσει. Θέλω να σκέφτομαι όμως ότι ζουν μέσα από εμάς, από τα παιδιά τους που τους μνημονεύουν κάθε μέρα. Και σήμερα είναι σαν να τους βλέπω στα μάτια της εγγονής τους. Η απώλεια δεν συνηθίζεται, το πένθος μετασχηματίζεται, και το γεγονός ότι δεν είναι εδώ συνεχίζει να με πονάει όσο τίποτα. Μιλάω πολύ μέσα μου μαζί τους συνέχεια, διατηρώ μια εσωτερική σύνδεση.

Φωτογραφίες: Ολυμπία Κρασαγάκη

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ