Η Λουκία Παπαδάκη, που φέτος πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά «Μαύρο Ρόδο» του Mega, μιλάει στο ΟΚ! για τον ρόλο της Κύρας Σπυλιώτη και τη «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου.
Τη φετινή σεζόν υποδύεστε την απρόβλεπτη Κύρα Σπηλιώτη στο «Μαύρο ρόδο». Έχετε κοινά στοιχεία με την ηρωίδα;
Χάρηκα πολύ όταν μου έγινε η πρόταση από το Mega και την παραγωγή. Μου φάνηκε άκρως ενδιαφέρουσα η ιστορία και όταν διάβασα το σενάριο, θέλησα να το κάνω. Κάθε ρόλος είναι σαν ένας άλλος άνθρωπος. Στην Κύρα έχω εισαγάγει και στοιχεία δικά μου, όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα με κάθε ρόλο που υποδύομαι. Ερμηνεύω πάντα με τα δεδομένα, τις προδιαγραφές και τη φιλοσοφία μου. Δεν είμαστε δύο ανεξάρτητοι άνθρωποι ο ηθοποιός και ο ρόλος. Δεν είναι μια διαδικασία που κάνω συνειδητά, απλά συμβαίνει.
Η τηλεόραση είναι πιο άμεση και τα πράγματα γίνονται εκείνη τη στιγμή, οπότε ενσωματώνεις στοιχεία σου στον ρόλο για να πραγματοποιηθεί το γύρισμα. Αυτό που θα μπορούσα να πω είναι πως η Κύρα μπορεί να ακούγεται κυνική ορισμένες φορές και ψυχρή, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε ενσυναίσθηση έχουμε και λιγότερες αυταπάτες για τους άλλους γύρω μας. Αυτό είναι ένα ουσιαστικό κοινό σημείο μου με τον ρόλο.
Στη σειρά είστε ψυχοθεραπεύτρια. Εσείς έχετε κάνει ψυχοθεραπεία;
Είμαι πολύ θετική στο να αναγνωρίζουν οι άνθρωποι οποιοδήποτε θέμα τούς απασχολεί. Το να θεωρεί κάποιος πως είναι ντροπή είναι λάθος. Όπως όταν μας πονάει το πόδι πάμε στον γιατρό, με την ίδια λογική όταν έχουμε ένα θέμα που δεν μπορούμε να λύσουμε με τις προσωπικές μας δυνάμεις, καλό είναι να απευθυνθούμε σε ειδικό. Με έλκει οτιδήποτε έχει να κάνει με την ψυχή, το μυαλό και τη φύση του ανθρώπου. Εγώ έχω αναπτύξει μια διαδικασία που ψάχνω μέσα μου και καθημερινά δουλεύω με τον εαυτό μου. Έχω δημιουργήσει κάποιους μηχανισμούς με τους οποίους βοηθάω τόσο εμένα αλλά και όποιον άνθρωπο γύρω μου έχει αυτή την ανάγκη. Βέβαια όλο αυτό είναι μια προσωπική δουλειά, δεν είναι κάτι εξειδικευμένο καθώς δεν είμαι ειδικός.
Το ευρύ κοινό σάς γνώρισε τη δεκαετία του ’90 από τη θρυλική σειρά του Νίκου Φώσκολου Λάμψη. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;
Όταν βιώνει κάποιος μια τέτοια καθημερινότητα για πολλά χρόνια, συγκεκριμένα για εμένα ήταν 11, γίνεται τρόπος ζωής. Δεν μπορώ να σου πω ένα ενσταντανέ. Ήταν μια μεγάλη περίοδος της ζωής μου και κρίσιμη ηλικιακά – τότε έμπαινα στα 30, οπότε έφευγα από το κοριτσόπουλο που ήμουν και έμπαινα στην ηλικία της ωρίμανσης και της εξέλιξης. Ήταν μια τεράστια καθημερινή μάθηση και έπρεπε να διαχειριστώ τόσα πράγματα που σε κανονικές συνθήκες θα τα ζούσε ένας ηθοποιός λίγο πιο μεγάλος. Εμένα μου έτυχε ταυτοχρόνως να μεγαλώνω και να διαχειρίζομαι μια κατάσταση πρωτόγνωρη επαγγελματικά. Τα πάντα όμως έχουν σχέση με εμάς, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Τι θα μας διδάξει τελικά μια συνθήκη είναι δική μας απόφαση.
Ήταν τα πολλά χρόνια που σας έκαναν να φύγετε από τη Λάμψη;
Όχι, απλά έπρεπε να κλείσει εκεί αυτός ο κύκλος. Μάλιστα, τελειώνοντας από τη «Λάμψη» λίγους μήνες μετά ήμουν στις «Φιλοδοξίες» του Μega, πάλι δηλαδή σε καθημερινή σειρά. Για πολύ λιγότερα χρόνια βέβαια αυτή τη φορά, για τρία. Άλλος ρόλος όμως, άλλη ηλικία, όλα διόλα διαφορετικά αλλά εξίσου όμορφα.
Είστε επιλεκτική στις επαγγελματικές επιλογές σας;
Όσο περνούν τα χρόνια και εμπλουτιζόμαστε ως άνθρωποι, επιβάλλεται από τον ίδιο μας τον εαυτό να είμαστε επιλεκτικοί. Oι ηθοποιοί επιλέξαμε να κάνουμε το πάθος μας δουλειά, δεν υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες αλλά και δύσκολο, γιατί σημαίνει πως επιβιώνουμε έτσι. Δεν είναι εκτόνωση, δεν είναι έκφραση, είναι τρόπος βιοπορισμού, για αυτό πολλές φορές μάς δυσκολεύουν οι επιλογές μας. Είμαστε επιλεκτικοί όσοι ασχολούμαστε αφοσιωμένα με το θέατρο, που ενώ είναι και δουλειά μας, δεν είναι και δουλειά. Είναι αυτό το περίεργο πράγμα που δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω ποτέ και χαίρομαι που δεν μπορώ γιατί νομίζω πως την ημέρα που θα μπορέσω να εξηγήσω τους λόγους που είμαι στο θέατρο, δεν θα με χρειάζεται το θέατρο και δεν θα το χρειάζομαι ούτε εγώ.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
