Από νωρίς στη ζωή του συνειδητοποίησε ότι του αρέσει η χαρά του παιχνιδιού. «Αυτό είναι το θέατρο: Ένα παιχνίδι ενηλίκων. Προσφέρει ευχαρίστηση, συναναστροφή, επικοινωνία, δημιουργία, ανακάλυψη του ίδιου σου του εαυτού, αλλά επιφυλάσσει και ανασφάλεια, ρίσκο, αγωνία, αβεβαιότητα. Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι εξίσου καλό ή ακόμα καλύτερο».
Ο αγαπημένος ηθοποιός Λεωνίδας Κακούρης, με αφορμή την καλοκαιρινή περιοδεία του «Εκείνος & Εκείνος» – με συμπρωταγωνιστή του τον Γιώργο Κωνσταντίνου- φωτογραφίζεται για το ΟΚ!, συμπυκνώνοντας τις μνήμες, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του σε μια κουβέντα χωρίς αδιακρισία, αλλά εντός ορίων.
Μεταξύ άλλων μιλά και για τη φύση της δουλειάς του, αλλά και τις απογοητεύσεις που μπορεί να έχει.
«Από τη φύση της αυτή η δουλειά έχει αυτό το άγνωστο, που μπορεί βέβαια να σε πάει και κάπου υπέροχα, δεν ξέρεις. Έχει εκπλήξεις, έχει μοναδικές στιγμές εκπλήρωσης, έχει φοβερή συγκίνηση, αλλά έχει και απογοητεύσεις».
Σου κοστίζουν αυτές οι απογοητεύσεις;
Βεβαίως. Έχω περάσει κι εγώ κάποια σκοτεινά φεγγάρια. Τότε προσπαθείς να βγεις στο φως. Παίρνεις δύναμη από τους δικούς σου ανθρώπους, από το παιδί σου, από την αγκαλιά του, τα μάτια του, από τη γυναίκα σου. Στα δύσκολα, το καράβι γυρίζει στο λιμάνι του.
«Η κατάθλιψη περιμένει στη γωνία πάντα» έχεις πει σε συνέντευξή σου.
Είναι στοιχείο της σημερινής πραγματικότητας και της πίεσης που δέχεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Όχι μόνο ένας ηθοποιός, αλλά οποιοσδήποτε.
Ήταν επί χρόνια ταμπού να το παραδεχτεί κάποιος δημόσια.
Είναι κοινό μυστικό. Δυστυχώς, είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που δηλώνουν ότι έχουν κατάθλιψη και άλλοι τόσοι που το κρύβουν. Φαίνεται να είναι μάστιγα. Κάτι δείχνει για την κοινωνία μας, κάτι δεν πάει καλά. Όλη αυτή η δήθεν ευημερία, ο υπερκαταναλωτισμός, το κυνήγι να είμαστε τέλειοι, υπέροχοι, γυμνασμένοι, επιτυχημένοι, με λεφτά είναι απλά εικόνες που σκεπάζουν το πρόβλημα. Από κάτω το «θηρίο» παραμονεύει για όλους.
Πώς αντιδράς όταν πιέζεσαι;
Όταν πιέζομαι κλείνομαι. Δεν είναι κακό να απομονώνεσαι για λίγο, να διώχνεις όλους τους ήχους και τα παράσιτα που σε έχουν γεμίσει. Έτσι κι αλλιώς, τα χρονοδιαγράμματα δεν έρχονται πάντα όπως εμείς τα ορίζουμε. Κάνεις υπομονή, ατσαλώνεσαι και προχωράς. Δεν σου επιτρέπεται να τσακίσεις, να λυγίσεις, να σε πάρει από κάτω. Για να ανταποκριθώ στις καθημερινές απαιτήσεις της δουλειάς μου, κάποια διαστήματα πρέπει να ξυπνάω το πρωί και να τρέχω μέχρι το βράδυ. Πρέπει να γίνω χίλια κομμάτια. Οπότε στο τέλος της μέρας χρειάζεται να μαζέψεις αυτά τα κομμάτια που έχουν διασκορπιστεί και να τα ενώσεις για να βρεις τον εαυτό σου. Πιο μικρός τα έδινα όλα και δεν άφηνα τίποτα για μένα. Τώρα πάντα θα υπάρχει ένας νους που θα επιβλέπει να μην πέσω σε τρύπες και παγίδες. Προσπαθώ να ορίζω τον χρόνο μου και τον εαυτό μου μέσα στη μέρα. Άρα με έναν τρόπο πρέπει να αρχίσεις να λες «μέχρι εκεί μπορώ, μέχρι εκεί μου κάνει καλό, από εκεί και πέρα με πιέζει».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
Διαβάστε επίσης: Λεωνίδας Κακούρης: «Σκέφτομαι πώς οι άνθρωποι κουβαλούν αυτή την κακία και την ανωμαλία…»
