Η Ηλιάνα Παπαγεωργίου μιλάει στο περιοδικό ΟΚ! για τα παιδικά της χρόνια στην Πάτρα και το πώς μεγάλωσε με την αδερφή της.
Από πού πήρες το όνομά σου;
Από τον παππού μου, τον Ηλία, τον πατέρα του μπαμπά μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα. Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, πολύ γλυκά, πολύ ζουζουνιάρικα, με μια μαμά υπεργλύκα. Η μανούλα μου είναι θησαυρός.
Στη μητέρα σου μοιάζεις;
Μισό μισό. Το πρόσωπο είναι του μπαμπά μου, το υπόλοιπο της μαμάς μου. Το ύψος κανενός!
Πώς ήταν η ζωή στο σπίτι όταν ήσουν μικρή;
Μεγάλωσα με το μότο «η αδελφή σου θα είναι ο άνθρωπος που θα είναι για πάντα στη ζωή σου». Η αδελφή μου είναι η καλύτερη φίλη μου, από παιδί δίπλα μου σε όλα τα στάδια της ζωής μου. Και η μαμά μου είναι πολύ δεμένη με τον αδελφό της, έχουμε μεγαλώσει έτσι. Είναι σπάνιο να βλέπεις αδέλφια να μη μαλώνουν, ακόμη και να μοιράζουν μισό μισό το αναψυκτικό, ξέρεις, όπως κάνουν τα αδέλφια. Από την άλλη, δεν είμαστε η κλασική οικογένεια. Είμαστε πολύ κοντά και την ίδια στιγμή είμαστε πολύ απελευθερωμένοι, ανεξάρτητοι και ελεύθεροι. Δεν είχαμε ποτέ ταμπού στο σπίτι. Οι γονείς μου δεν θα μιλούσαν για κάποιον άλλο, δεν καλλιέργησαν το αίσθημα της ζήλιας, δεν μας είπαν ποτέ «γιατί κάνεις παρέα με αγόρια;» ή «γιατί θες να παίξεις με τους Τζι-Αϊ-Τζο;». Ήθελα να παίξω με μοτοκρός, μου έφερναν μια μηχανή. Δεν θα μου έλεγαν «παίξε με μια κούκλα». Και η ανιψιά μου, η Νεφέλη, η 10χρονη κόρη της αδελφής μου, μπορεί να θέλει να μάθει καράτε. Τι σημαίνει; Ότι μόνο τα αγόρια πάνε καράτε; Όχι βέβαια.
Ήσουν ατίθαση ως κορίτσι;
Ναι, ήμουν αγοροκόριτσο στην παιδική μου ηλικία. Ήμουν καλή μαθήτρια. Δεν ήμουν και τόσο ωραίο παιδάκι. Ήμουν κοντούλα, πολύ αδύνατη, κοκαλιάρα.
Αντιμετώπισες δυσκολίες με αυτό;
Έχω αντιμετωπίσει θέμα ως παιδί γιατί τα παιδιά είναι σκληρά και δεν φιλτράρουν αυτά που λένε. Αλλά δεν είναι κάτι που μου έχει μείνει. Αυτό φαντάζομαι ότι συμβαίνει σε πολλά παιδιά και αν από το σπίτι σου δεν έχεις πάρει μια συγκεκριμένη παιδεία, είναι εύκολο να ξεφύγεις, κυρίως όταν είσαι μικρούλης και δεν καταλαβαίνεις και πολλά. Μικρή δεν ήξερα τι θέλω να γίνω. Ήμουν πολύ προβληματισμένη. Ήθελα να γίνω τα πάντα. Θεωρούσα ότι μπορώ να γίνω τα πάντα. Όπως έπαιζα με τα παιχνίδια μου, έτσι σκεφτόμουν το μέλλον μου. Μια ήμουν στρατιώτης και την άλλη κουκλίτσα που πήγαινε για ψώνια.
Πώς ξέφυγες από αυτή την παιδική «φαντασίωση»;
Βλέπεις να έχει φύγει δηλαδή; Ακόμη αλλάζω ρόλους. (Γελάει.) Τελειώνοντας το σχολείο ξεκίνησα να δουλεύω. Πήγαινα καφέδες –με τα πόδια– σε μαγαζιά της Πάτρας. Έγραψα χιλιόμετρα. Τελείωσα το σχολείο στα 17 και δεν έδωσα Πανελλαδικές γιατί σκέφτηκα να δώσω την επόμενη χρονιά, έχοντας συγκεντρώσει καλύτερο βαθμό. Έτσι, πέρασα στη Διοίκηση Επιχειρήσεων αλλά δεν ολοκλήρωσα τη σχολή γιατί στην πορεία των σπουδών μου έφυγα στο εξωτερικό.
Πώς είναι να φεύγεις στο εξωτερικό τόσο μικρή;
Δεν έφυγα στα 18. Ήθελα να έρθω στην Αθήνα γιατί ένιωθα πως εδώ υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες. Έπρεπε, όμως, να βρω μια αφορμή. Κάνοντας έρευνα για σχολές, έμαθα πως η καλύτερη σχολή για δημοσιογραφία ήταν το Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας – όχι ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Οπότε γράφτηκα στη σχολή και ταυτόχρονα δούλευα εκεί ως γραμματέας για να μπορώ να την πληρώσω. Πήγαινα το πρωί για τα μαθήματα και έφευγα το βράδυ κλειδώνοντας τη σχολή.
Και πώς προέκυψε το μόντελινγκ;
Τυχαία. Με είδε ο ταχυδρόμος της περιοχής και μου έδωσε την κάρτα της Έλενας (σ.σ. Χριστοπούλου). Το γραφείο της Έλενας ήταν κοντά στη σχολή. Το αγόρι που είχα τότε μου έκλεισε ραντεβού με την Έλενα. Με το που ξεκίνησα συνεργασία με την Έλενα έμεινα ενάμιση μήνα στην Ελλάδα, έκανα 2-3 εξώφυλλα και άλλες τόσες μεγάλες δουλειές και μου έκλεισε αμέσως δουλειά για μια μεγάλη εταιρεία προϊόντων μαλλιών στη Γερμανία. Έφυγα για Αμβούργο και μετά Βερολίνο, Μιλάνο και Παρίσι. Στα 23 μου πήγα στην Αμερική, όπου έμεινα 6 χρόνια.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
