Από τη δυναμική «Χαρά Χάσκα» στο ομώνυμο «Καφέ της Χαράς», την πιστή «Αλίκη» στη σειρά «Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή» και την καλόκαρδη «Χαρούλα Χαμπέα» στο «Σόι Σου» στην αινιγματική «αδελφή Αρσινόη» στη σειρά «Φόνοι στο Καμπαναριό». Ο λόγος για την ταλαντούχα Ρένια Λουιζίδου που βρίσκεται στον Alpha σε μια από τις πιο επιτυχημένες κωμικές σειρές της σεζόν.
Οι «Φόνοι στο Καμπαναριό» αγαπήθηκαν από την πρώτη στιγμή και ανέβηκαν ψηλά στους πίνακες τηλεθέασης. Ο συνδυασμός της πηγαίας κωμωδίας με την ιστορία μυστηρίου που εμπλέκει ένα μοναστήρι και πέντε μοναχές στην υπόθεση ενός φόνου ήταν ίσως από τα στοιχεία που εκτόξευσαν τη δυναμική της σειράς.
Η Ρένια Λουιζίδου ενσαρκώνει την «αδελφή Αρσινόη». Μια μοναχή που κρύβει το δικό της παρελθόν και παραμένει πιστή και προσηλωμένη στα καθήκοντά της. Μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει να ακολουθήσει την «ηγουμένη Μαρία» (Ελισάβετ Κωνσταντινίδου) στην ομάδα έρευνας του φόνου που έγινε στο μοναστήρι τους.
Η αγαπημένη ηθοποιός μιλά στο okmag για τον ρόλο της στη σειρά «Φόνοι στο Καμπαναριό», τις μεγάλες τηλεοπτικές της επιτυχίες, τη θεατρική συνάντησή της με τον Σπύρο Παπαδόπουλο στο Sexy Laundry, αλλά και όσα την προβληματίζουν.
Η αινιγματική «αδελφή Αρσινόη» και οι «Φόνοι στο Καμπαναριό»
Αρχικά θα ήθελα να πούμε δυο λόγια για την «αδελφή Αρσινόη» και το πόσο έχει αγαπηθεί η σειρά «Φόνοι στο Καμπαναριό» από τον κόσμο.
Η «αδελφή Αρσινόη» είναι πολύ αφοσιωμένη, πολύ αυστηρή και ακολουθεί κατά γράμμα τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες της ως μοναχή. Γι’ αυτή το να μπλέξει στην έρευνα του φόνου είναι πολύ μεγάλη υπέρβαση. Γι’ αυτό και αργεί να μπει στο κόλπο. Από τη στιγμή που ανακατεύθηκε με το ντεντεκτιβιλίκι έβγαλε έναν άλλον εαυτό. Έγινε πιο φανατική από την «ηγουμένη Μαρία» που το ξεκίνησε όλο το θέμα. Είναι δυο οι λόγοι που την ωθούν σε αυτό. Από τη μία αισθάνεται ότι υπάρχει ο κίνδυνος για την ηγουμένη -στην οποία είναι πιστά αφοσιωμένη- και ο δεύτερος η κλοπή της εικόνας που για εκείνη είναι τρομερό το να βάλλεται το μοναστήρι και να του έχουν κλέψει την εικόνα.
Στο τέλος, αποδεικνύεται απόλυτα φανατική και κάνει μεγάλες ανατροπές για τον χαρακτήρα της. Βλέπουμε έναν χαρακτήρα που είναι αυστηρός και τυπολάτρης, να σπάει και να μπλέκεται στα πιο απίθανα συμφραζόμενα.
Στη σειρά αφήνεται να εννοηθεί ότι όλες οι μοναχές κρύβουν το παρελθόν τους, όπως και η μοναχή «Αρσινόη».
Και οι πέντε μοναχές έχουν μια προηγούμενη ζωή, πριν μπουν στο μοναστήρι. Έχουν μια ιστορία μάλλον δραματική ή σκοτεινή. Της μιας μοναχής το μυστικό ήταν ο αλκοολισμός, της Αρσινόης ήταν η δολοφονία του πατέρα της. Για όλες υπάρχει κάτι. Είναι όμως και το αστυνομικό κομμάτι της σειράς στη μέση και δεν μπορούμε να πούμε πολλά. Τώρα ποιας το παρελθόν είναι αυτό που μας φέρνει κοντά στα γεγονότα του φόνου, δεν μπορώ να το πω. Κάποια από τις μοναχές συνδέεται με κάποιο τρόπο με τη δολοφονία στο μοναστήρι. Δεν είναι απαραίτητα αυτή ο δολοφόνος, αλλά το παρελθόν της συνδέεται με τον φόνο.
Δεν έχω ξαναπαίξει σε σειρά με αστυνομικά στοιχεία. Αλλά δεν μπορείς να πεις τίποτα για να μην αποκαλύψεις τις εκπλήξεις.
Οι «Φόνοι στο Καμπαναριό» όμως είναι μια σειρά που έχει κερδίσει το τηλεοπτικό κοινό.
Είναι πράγματι μια σειρά που πηγαίνει καλά και έχει αρέσει στον κόσμο. Είναι μια ωραία δουλειά και πιστεύω σε αυτή. Αποτελείται από 12 επεισόδια και έχουμε δουλέψει με προσοχή και λεπτομέρεια. Δεν έχουμε κάνει πουθενά εκπτώσεις και ρουτίνας πράγματα. Είναι μια δουλειά που δεν έχει ρουτινιάσει ούτε μια μέρα στο γύρισμα και χαίρομαι που αυτό αποτυπώνεται στο αποτέλεσμα.
Στη δουλειά μας μπορεί να τύχουν διάφορα σενάρια. Να σου αρέσει μια δουλειά και να μην αρέσει στον κόσμο. Να αρέσει στον κόσμο και να μην αρέσει σε εσένα. Τώρα το να σου αρέσει και να αρέσει στον κόσμο είναι το ιδανικό σενάριο. Χαίρομαι που είμαστε σε αυτήν την περίπτωση.
Η επιστροφή στη μυθοπλασία και οι κωμικές σειρές
Τα τελευταία χρόνια επέστρεψε δυναμικά η μυθοπλασία, αλλά βλέπουμε κυρίως δραματικές σειρές και λίγες κωμωδίες.
Είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να παραχθεί ένα κωμικό σενάριο. Η τηλεόραση έχει στραφεί στις καθημερινές σειρές, ή σειρές με παραπάνω επεισόδια την εβδομάδα. Είναι πιο σπάνιες οι εβδομαδιαίες σειρές. Αυτό αυτόματα εξαιρεί την κωμωδία γιατί είναι δύσκολο να γραφτεί σενάριο μίας ώρας κάθε μέρα για κωμωδία. Αυτό είναι πιο εφικτό να γίνει σε δραματικές σειρές. Μακάρι να υπήρχε συγγραφική ομάδα που να μπορούσε να δημιουργήσει κωμικό σενάριο σε τόσο μεγάλη ποσότητα. Και ταυτόχρονα είμαστε σε μια εποχή λίγο πιο εύθικτη. Δεν ξέρεις ποιο θέμα να θίξεις χωρίς να θιγεί ένα μέρος κόσμου.
Για να μην παρεξηγηθώ πολύ σωστά το politically correct έχει περάσει στη συνείδησή μας, αλλά αναμενόμενο είναι να βρεθούμε σε ένα είδος ακρότητας και αμηχανίας στο πώς να το διαχειριστούμε. Δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει, αλλά πρέπει να το διαχειριστούμε με ωριμότητα στο κομμάτι που χρειάζεται. Όχι να φθάσουμε σε ένα σημείο και να μην μπορούμε να μιλήσουμε. Είναι αναμενόμενο αυτό, γιατί τέτοιες αλλαγές και μετάβασης δεν γίνονται ανώδυνα.
Πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, το χιούμορ μας και τη λογική, ώστε να περάσει αυτό το διάστημα και να έρθει η ισορροπία. Θα ισορροπήσει σε κάτι πιο φυσιολογικό, όταν έρθει ο χρόνος.
Το #Metoo και η έξαρση της βίας
Το κίνημα του #Metoo που ξεκίνησε από το θέατρο πιστεύετε ότι αυτή ήταν τελικά η στιγμή που έπρεπε να βγει προς τα έξω και καλώς έγινε αυτό;
Ασφαλώς και έπρεπε να συμβεί και είναι πολύ θετικό το βήμα. Θα υπήρχαν όμως και λάθη και κάποιους ανθρώπους θα τους συμπαρέσυρε κι αυτούς, ως πολύ δυσάρεστη παράπλευρη απώλεια. Γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να κρατήσουμε λογική, χιούμορ και ωριμότητα στο πώς θα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Δεν μπορείς να πεις πως μια ωφέλιμη αλλαγή -της οποίας έχει έρθει η ώρα- δεν έπρεπε να συμβεί, επειδή έγιναν και λάθη. Τι να πεις στα θύματα «εσύ δεν έπρεπε να έχεις μιλήσει ποτέ, για να μην το πάρουν κάποιοι άνθρωποι και το παραφράσουν;»
Δεν μπορεί να γίνει ένα βήμα, χωρίς να γίνουν και παραπατήματα μαζί. Δεν μπορούμε να πούμε ότι θα ήταν ΟΚ να μείνουμε στο προηγούμενο καθεστώς. Εδώ θα μετρηθούμε και θα δούμε ποιος έχει το μυαλό στο κεφάλι του και καταλαβαίνει τι του γίνεται. Στο πώς θα διαχειριστεί ο καθένας αυτό το θέμα που είναι καυτό προς όλες τις κατευθύνσεις. Πιστεύω στους ανθρώπους και ότι κατά βάθος μέσα μας όλοι ξέρουμε πότε κάτι είναι ακραίο και πότε όχι.
Πιστεύετε ότι μετά την περίοδο της καραντίνας, υπάρχει μια έξαρση της βίας και της εγκληματικότητας;
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Έχω κι εγώ αυτή την αίσθηση, αλλά αυτό θα πρέπει να το προσεγγίσουμε με επιστημονικούς όρους. Δεν ξέρουμε όμως αν απλώς τώρα καταγράφονται περισσότερα τέτοια περιστατικά, ή αν τώρα τους δίνετε και δημοσιογραφικά χώρος για να γίνουν γνωστά. Πρόσφατα έπιασαν έναν παπά με την κατηγορία ασέλγειας σε ανήλικο. Ήταν μια καθόλα σοκαριστική είδηση, αλλά αποδείχθηκε ότι υπήρχε και προηγούμενη κατηγορία εναντίον του, που δεν είχε μαθευτεί στον χρόνο της. Δεν ξέρω λοιπόν, αν στατιστικά είναι πράγματι περισσότερα τα εγκλήματα, ή απλώς τα μαθαίνουμε.
Πριν από πέντε χρόνια ποιος αποκάλυπτε αν μια γυναίκα τρώει ξύλο στο σπίτι της. δεν ξέρω αν αυτό άλλαξε μετά την καραντίνα ή αν απλώς το μάθαμε.
Την ίδια στιγμή δεν βλέπω και κάτι να βοηθά τον κόσμο να ηρεμήσει: ούτε τα ζόρια που τραβάμε, ούτε η ακρίβεια, ούτε οι πόλεμοι που ξεσπούν ο ένας βόρεια και ο άλλος νότια, ούτε το πετρέλαιο που ανεβαίνει, ούτε το supermarket που είναι φαρμακείο κλπ.
Προσωπικά είμαι υπέρ της προσωπικής ευθύνης, αλλά όταν ο άλλος έχει να ταΐσει το παιδί του πρέπει να υπάρχει και κάποιο κράτος και μια πολιτική ευθύνη σε παγκόσμιο επίπεδο.
«Με σοκάρει και μοιάζει ανεξέλεγκτο αυτό που συμβαίνει με τις συμμορίες των ανηλίκων»
Πιστεύετε ότι υπάρχει τρόπος να λυθούν κάποια προβλήματα και να βρει ο κόσμος και πάλι τη χαμένη χαρά του;
Υπάρχει τα τελευταία χρόνια η απόλυτη τάση το «βρες τη χαρά μέσα σου». Δεν μπορείς όμως να αλλάξεις τη ζωή σου επειδή θα πιστεύεις σε κάτι θετικό και είσαι όλη την ώρα με ένα χαμόγελο. Κινδυνεύεις από ένα σημείο και έπειτα να είσαι ο χαζός που χαμογελά. Δεν θα λύσει όλα τα προβλήματα η θετική ενέργεια.
Την ίδια στιγμή βλέπουμε συμμορίες ανηλίκων. Τι να πεις μόνο σου στο παιδί σου. Τα σχολεία κοντεύουν να γίνουν πεδία μάχης. Φυσικά και ξεκινούν όλα από την οικογένεια, αλλά ένα παιδί από μικρό θα βρεθεί στο σχολείο και θα ενταχθεί σε ένα σύνολο, όπου θα υπακούει σε κανόνες. Με σοκάρει και μοιάζει ανεξέλεγκτο αυτό που συμβαίνει με τις συμμορίες των ανηλίκων.
Η συνεργασία με τον Σπύρο Παπαδόπουλο στο Sexy Laundry
Να αλλάξουμε λίγο θέμα και να μιλήσουμε για τις θεατρικές σας παραστάσεις. Φέτος σας συναντάμε με τον Σπύρο Παπαδόπουλο για δεύτερη χρονιά στο Sexy Laundry. Πώς είναι αυτή η συνεργασία;
Είναι μια παράσταση πολύ αστεία και πολύ γλυκιά. Μια φέτα ζωής και πολλοί από τους θεατές βρίσκουν στοιχεία της ζωής τους πάνω στη σκηνή. Γελούν με αυτό, συγκινούνται και είναι μια παράσταση που και εμείς απολαμβάνουμε πολύ. Είναι η τρίτη χρονιά του έργου και εγώ είμαι στις δύο από αυτές. Έχω μεγάλη χαρά και είναι από τις σπάνιες φορές που είναι δουλειά και διασκέδαση.
Άλλα σχέδια υπάρχουν;
Δυσκολεύομαι να κάνω πολλά πράγματα μαζί. Η τηλεόραση έχει εντατικοποιηθεί τα τελευταία χρόνια με διπλά και παραπάνω επεισόδια. Εγώ δεν μπορώ να συνδυάσω με ευκολία τηλεόραση και θέατρο. Δεν υπάρχουν ίδιες δυνάμεις και αντοχές. Οπότε προς το παρόν συνεχίζουμε με τα γυρίσματα της σειράς κια τις παραστάσεις στο θέατρο Κάππα.
Εσείς βλέπετε τηλεόραση; Σας αρέσει κάτι;
Βλέπω τηλεόραση. Μου αρέσει. Βλέπω το «Κάνε ό,τι κοιμάσαι», την «Παραλία», τον «Γιατρό», το Chase με τη Μαρία Μπεκατώρου και τον «Εκατομμυριούχο» με τον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Και άλλες σειρές και προγράμματα. Μου αρέσει η τηλεόραση και παρακολουθώ στον βαθμό που μου επιτρέπουν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το κάνω και για τη δουλειά μου. Το θεωρώ επαγγελματική μου υποχρέωση το να είμαι ενημερωμένη.
Ο λόγος που θα σταματούσε μια συνεργασία
Μερικοί από τους πιο γνωστούς σας ρόλους ήταν αυτοί στις σειρές: «Οι Απαράδεκτοι», «Και οι Παντρεμένοι έχουν ψυχή», «Το καφέ της Χαράς», «Το Σόι σου», οι οποίοι ήταν σε σειρές που κράτησαν χρόνια. Είστε άνθρωπος που του αρέσουν οι ομάδες και μένει σταθερός σε αυτές;
Έτυχε και κράτησαν καιρό. Κάποιες σειρές κράτησαν τρία χρόνια, κάποιες άλλες πέντε. Όταν δω ότι έχει να πάει κάτι παρακάτω, μένω. Δεν είναι όμως και αποφάσεις που παίρνει απολύτως μόνος σου. Εγώ το σκέφτομαι να φύγω από μια δουλεία και να χαλάσω τη χημεία της, επειδή βαρέθηκα ή θέλω να κάνω κάτι άλλο. Όταν δεν ξεπερνά εντελώς αυτό που πιστεύω το κάνω. Ωστόσο, μου έχει τύχει να πω ότι «εγώ πιστεύω ότι πρέπει να σταματήσουμε», αλλά αφού όλοι οι συντελεστές θεωρούν πως πρέπει να συνεχίσει, συνεχίζω. Θα υποχωρήσω σε μια τέτοιά περίπτωση. Θα πρέπει να είμαι σίγουρη ότι θα καταστραφούμε για να χαλάσω μια δουλειά που ρέει και αρέσει στον κόσμο. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις. Σέβεσαι την οπτική και την άποψη των υπολοίπων. Όχι μόνο το τι νομίζω εγώ.
Αυτό που πρέπει να καταλάβει κάποιος όταν πατά σε μια δραματική σχολή είναι πως κάνουμε μια ομαδική δουλειά. Είναι μια δουλειά που έχει να κάνει με το «Εγώ» και ένα απαραίτητο ποσοστό ναρκισσισμού που χρειάζεται να έχεις για να το κάνεις. Στη βάση της όμως, αυτή η δουλειά είναι ομαδική. Είναι αδύνατο να πετύχει ένας ηθοποιός σε αυτή τη δουλειά αν δεν την αντιμετωπίσει σαν ένα ομαδικό άθλημα, που εξαρτάσαι από τους άλλους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Αυτό ισχύει και για το θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά. Αυτό που κάνουμε παράγεται αποκλειστικά και μόνο ομαδικά. Αν σε παρασύρει το «Εγώ» και η προσωπική σου ματιά στα πράγματα, κάτι θα πάει στραβά στην πορεία. Είναι για εμένα κανόνας.
Στο παρελθόν έχετε πει ότι σας αρέσει να σερφάρετε στο διαδίκτυο, αλλά δεν θέλετε να ασχοληθείτε με τα social media. θεωρείτε ότι αυτά δεν θα βοηθούσαν σε ένα κομμάτι της δουλειάς σας, αν χρησιμοποιούνταν σωστά;
Βέβαια θα βοηθούσαν, αλλά αυτό που έχω να ανταλλάξω χάνοντας την ησυχία μου, το βάζω σε μια ζυγαριά και αποφασίζω ποιο είναι πιο σημαντικό. Είμαι λάτρης του διαδικτύου και περνάω πολύ μεγάλο μέρος της μέρας στο διαδίκτυο και θα ήθελα να είχα social media. Περιμένω όμως να υπάρχει μια μεγαλύτερη ψυχραιμία στον τρόπο που τα διαχειριζόμαστε. Κάποτε θα γίνει κι αυτό και θα αποκτήσω και εγώ. Μου αρέσει αυτή η ανταλλαγή ιδεών, αλλά δεν μένουμε εκεί. Ανταλλάσσουμε ό,τι έχει ή δεν έχει ο καθένας και υπάρχει κατάχρηση.
Το θυμικό των social media είναι καθημερινά στα όρια της υστερίας και είναι δύσκολο για εμένα να συντονιστώ. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί να φωτογραφίζεται κάποιος καθημερινά. Δεν νιώθω καθόλου την ανάγκη να ενημερώσω πού είμαι, τι κάνω, τι τρώω και τι φοράω. Ούτε θέλω σε αυτή την ηλικία να πουλήσω μια πιο ωραιοποιημένη εκδοχή του εαυτού μου. Αυτό άλλες φορές είναι στενάχωρο και άλλες επικίνδυνο.
Νιώθω ότι υπάρχει ένταση και υπερβολή στα σχόλια και όχι μόνο στα αρνητικά, αλλά και στα θετικά. Και αν αυτά τα πράγματα τα πάρεις λίγο σοβαρά, θα λαθέψεις τελικά. Πολύ θα μου άρεσε, αλλά παίρνουν και αυτά τις παιδικές τους αρρώστιες. Κάποια στιγμή θα τα βαρεθεί ο κόσμος και ίσως τότε φτιάξω και εγώ.
Υπάρχει κάποιο όνειρο ή επιθυμία που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη;
Θα ήθελα να δουλεύω λίγο λιγότερο. Έτσι το είχα ονειρευτεί. Θα ήθελα να έχω μια καλύτερη διαχείριση του χρόνου. Μου λείπει ελέυθερος χρόνος. Πάντα μου έλειπε, αλλά όσο μεγαλώνω εκτιμώ την αξία του διαφορετικά. Θα ονειρευόμουν να μπει πια η ζωή μου λίγο πιο μπροστά από τη δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ τυχερή, γιατί έχω έναν σύζυγο που μου δείχνει μεγάλη κατανόηση και έχω απίστευτη βοήθεια από την οικογένειά μου. Και ο σύζυγός μου και ο γιος μου είναι πάντα στο πλευρό μου.
Διαβάστε επίσης:
- Ρένια Λουϊζίδου: «”Έτρωγα” ξύλο την περίοδο που έπαιζαν οι σειρές μου στην τηλεόραση»
- Ρένια Λουιζίδου: «Οι ερωτήσεις τύπου “γιατί δεν έκανες παιδί;” είναι φρικτές»
- Ρένια Λουϊζίδου για τον Βλάσση Μπονάτσο: «Είναι τρομερά περίεργη η απώλειά του»
