Η γυναίκα που σισήγαγε τον όρο «αθλητικός τουρισμός» στην Ελλάδα, ο ιθύνων νους των αθλητικών διοργανώσεων Spetsathlon και Spetses Mini Marathon. φωτογραφίζεται για το ΟΚ! στο αγαπημένο της νησί του Αργοσαρωνικού και αφηγείται την ξεχωριστή διαδρομή της, που ξεκίνησε από την Αθήνα και, μέσω Βοστώνης και Οξφόρδης, συνεχίζεται στις Σπέτσες.
Πώς συστήνεσαι επαγγελματικά σε κάποιον που δεν σε γνωρίζει;
Είμαι επικοινωνιολόγος και ιδιοκτήτρια της Communication Lab, η οποία ξεκίνησε το 2008, στην αρχή της οικονομικής ύφεσης, με σκοπό να αναλαμβάνει εταιρείες για διαχείριση κρίσεων. Είχα μόλις γυρίσει από την Οξφόρδη, όπου ζούσα και εργαζόμουν για δέκα χρόνια. Ενδιάμεσα, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας 2004, είχα εργαστεί για χορηγούς των Αγώνων και αργότερα, όταν επέστρεψα από την Αγγλία, αυτές οι εταιρείες με εμπιστεύτηκαν και μου ανέθεσαν το κομμάτι των Public Affairs και Corporate Αffairs. Εκείνη την περίοδο έκανα μια μελέτη γύρω από τον αθλητικό τουρισμό και έτσι μου μπήκε η ιδέα. Ο αθλητικός τουρισμός καταλαμβάνει το 13% του τουρισμού, με μια αύξηση 17% για φέτος. Το 2011, λοιπόν, με το Spetses Mini Marathon εισήγαγα σε ολόκληρη τη χώρα την έννοια του αθλητικού τουρισμού – μέχρι τότε δεν υπήρχε καν σαν σκέψη, ούτε γινόταν κάτι σχετικό. Από εκεί
και πέρα για οποιαδήποτε αθλητική διοργάνωση έγινε εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησαν σαν οδικό χάρτη το Spetses Mini Marathon. Εμείς το ξεκινήσαμε ως tabula rasa, δεν είχαμε καμία οδηγία ή συμβουλή.
Μετά την Τζένη Καρέζη, που αποτέλεσε την καλύτερη διαφήμιση των Σπετσών στα τέλη της δεκαετίας του ’60 με την ταινία Τζένη Τζένη, εσύ κατάφερες και έκανες τις Σπέτσες τον απόλυτο τουριστικό προορισμό τουλάχιστον για τρεις εβδομάδες τον χρόνο. Εκεί διεξάγεται το Spetsathlon κάθε Μάιο, o Διεθνής Αγώνας Κλασσικών και Παραδοσιακών Σκαφών Spetses Classic Yacht Regatta κάθε Ιούνιο και το Spetses Mini Marathon κάθε Οκτώβριο.
Ασφαλώς δεν μπορώ να συγκριθώ με την Τζένη Καρέζη. (Γελάει.) Αλλά θεωρώ πως έχουμε βάλει ένα ισχυρό λιθαράκι στον τουρισμό του νησιού. Θα πρέπει να αναφέρω ότι τη Regatta τη διοργανώνει ο Ναυτικός Όμιλος Ελλάδος και εμείς βοηθάμε στο κομμάτι της επικοινωνίας.
Πόσο μέγαλο ρίσκο ήταν για σένα όταν το 2011 πρωτοξεκίνησες τη διοργάνωση του Spetses Mini Marathon;
Να ξεκαθαρίσω πως είναι η μόνη διοργάνωση που δεν παίρνει ούτε ένα ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο. Όλα τα χρήματα που μπαίνουν είναι χρήματα των χορηγών και δικά μου. Τα πρώτα χρόνια είχα μπει μέσα. Ήταν ένα δύσκολο επιχειρηματικό βήμα και γνώριζα τη δυσκολία του. Στήθηκε
με πολύ κόπο, αλλά ευτυχώς μας βγήκε.
Τι σε έχει συγκινήσει όλα αυτά τα δεκατρία χρόνια;
Όλες αυτές οι κουβέντες που μου έχουν πει κατά καιρούς. «Ξεκίνησα για πλάκα να κάνω τα 5 χλμ. στις Σπέτσες και τώρα τρέχω Μαραθώνιο», «Με παρακινήσατε μέσω του Spetsathlon και πλέον τρέχω δύο φορές την εβδομάδα. Έχει υποχωρήσει το πρόβλημα με την καρδιά μου». Μια άλλη κυρία, πριν από τρία χρόνια, ήρθε, με αγκάλιασε, μου φίλησε τα χέρια και μου είπε: «Είμαι πολύ χαρούμενη. Το παιδί μου μου ζήτησε αθλητικά παπούτσια. Χρόνια είχαμε να τον σηκώσουμε από τον καναπέ. Να έχετε την ευχή μου!». Έχουμε συμβάλει πολύ στο κομμάτι του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Είναι αγώνας όπου δεν αισθάνεσαι τελευταίος, γιατί σε αυτό τον αγώνα οι τελευταίοι χειροκροτούνται περισσότερο. Επίσης, απονέμονται μετάλλια σε όλους, το σλόγκαν μας είναι «Νίκη είναι η συμμετοχή».
Έχεις αντιμετωπίσει δυσκολίες με τους αγώνες;
Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολο γιατί υπήρχε κόσμος που έλεγε: «Γιατί να κλείσουμε τους δρόμους; Ποια είναι αυτή που μας λέει για έναν αγώνα; Γιατί να ταλαιπωρηθούμε;». Όλο αυτό το κλίμα διορθώθηκε με πολλή κουβέντα αλλά και με το αυταπόδεικτο: τα οφέλη που είχαν από τη διοργάνωση. Μέχρι τότε οι Σπέτσες ήταν ένα μέρος για τον εφοπλιστικό κόσμο, ενώ πλέον είναι προσβάσιμες σε όλους. Είχα την τύχη από την πρώτη στιγμή να είναι πολύ υποστηρικτική η Δημοτική Αρχή, και ασφαλώς ο βασικός πυλώνας της διοργάνωσης είναι οι εθελοντές. Ξεκίνησαν ως μια μικρή ομάδα που με τα χρόνια γιγαντώθηκε.
Έχω την εικόνα σου από τη Regatta, να είμαστε εν πλω δίπλα από τα σκάφη που διαγωνίζονται και εσύ να περιγράφεις αναλυτικά λεπτομέρειες όπως το έτος κατασκευής τους, πόσα κατάρτια και τι είδους πανιά έχει το καθένα.
Η αλήθεια είναι ότι διάβασα πολύ για όλα τα σκάφη, τη μεθοδολογία, για όλα. Ξέρεις, όταν ξεκίνησα την εταιρεία, ανέλαβα μεγάλες εταιρείες, πολυεθνικές και ελληνικές. Τώρα η δική μου εταιρεία απασχολεί 20 άτομα και αυτό που μας διαφοροποιεί από τις άλλες αντίστοιχες είναι το θέμα της μεθοδικότητας, του στρατηγικού σχεδιασμού και της ευελιξίας. Για παράδειγμα, ξέρεις πως όταν κάνεις μια αθλητική διοργάνωση εξαρτάσαι από τον καιρό. Μπορεί να μην έχεις προβλέψει πως θα έρθει ο COVID και θα μας κλείσει για δύο χρόνια, αλλά τον καιρό μπορείς να τον προβλέψεις και να
προνοήσεις. Πέρσι μας είχε έρθει ένας χορηγός με ένα τριαξονικό φορτηγό που δεν χωρούσε στους δρόμους των Σπετσών. Όλα αυτά μας διδάσκουν ότι πρέπει να είμαστε ευέλικτοι στις αποφάσεις μας.
Στις διοργανώσεις σου συμμετέχουν κάθε χρονιά και πολλά διάσημα πρόσωπα, από τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο μέχρι τη χολιγουντιανή ηθοποιό Μάγκι Τζίλενχαλ.
Ναι, και μας χαροποιεί πολύ. Ο Κωνσταντίνος ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, απλός, γλυκός, συγκινημένος που συμμετείχε αρκετές φορές με το σκάφος του στη Regatta, καθώς ένιωθε σαν να αναβίωνε τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1960 στη Ρώμη είχε στεφθεί χρυσός
Ολυμπιονίκης στην ιστιοπλοΐα με τους συναθλητές του Γιώργο Ζαΐμη και Οδυσσέα Εσκιτζόγλου. Στο σκάφος του είχε φιλοξενήσει πολλούς σημαντικούς αθλητές. Επίσης, να αναφέρω την Μπο Ντέρεκ, μια πραγματική σούπερ σταρ παγκόσμιας εμβέλειας. Γράφτηκε μόνη της, online, ήρθε να παραλάβει την κάρτα και τη στολή της, χωρίς κανένα celebrity treatment, και τότε την είδε ένας δημοσιογράφος, την «ανακάλυψε» και το νέο έκανε τον γύρο του νησιού. Δημιουργήθηκε ένας πανζουρλισμός για εκείνη. Ήρθε και τις επόμενες χρονιές και έτρεξε.
Αντίστοιχος πανζουρλισμός δημιουργήθηκε και με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη, που έτρεξε τον περασμένο Οκτώβριο.
Άλλη μια συμμετοχή που τη μάθαμε τελευταία στιγμή. Ήταν μετρημένος, ευγενής, γήινος και αυτό που με εντυπωσίασε είναι πως έμεινε στη γραμμή του τερματισμού μέχρι να τερματίσει και το τελευταίο παιδί. Του είχα ζητήσει να δώσει τα μετάλλια στο αγώνισμα των παιδιών.
Μαρίνα, πώς ήταν τα δικά σου παιδικά χρόνια;
Μεγάλωσα σε μια αστική οικογένεια, που ήταν και λίγο κοσμοπολίτικη καθώς οι γονείς μου περνούσαν χρόνο στη Νότιο Αφρική, την Αγγλία, την Ελβετία. Ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας και η μητέρα μου τον ακολουθούσε στα ταξίδια. Δεν μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον με συνήθειες όπως «κάθε Κυριακή τρώμε με τη γιαγιά και τον παππού», κάτι που με έμαθε να είμαι από μικρή αυτόνομη. Περνούσα αρκετό χρόνο μόνη μου και ήμουν υπεύθυνη για το σπίτι. Δυστυχώς, έχασα και τους δύο μου γονείς το 2022, με έξι μήνες διαφορά. Στον πατέρα μου άρεσε να λέει μια ιστορία που ήμουν μικρή και δεν μου είχαν πάρει ένα ποδήλατο που τους ζητούσα. Οπότε πήγα και μάζεψα μήλα από δέντρα της γειτονιάς, έφτιαξα και μια ταμπέλα «μια δραχμή, ένα μήλο» και πήγα και στάθηκα μαζί με
τα μήλα σε ένα δρομάκι να τα πουλήσω και να πάρω το ποδήλατο που ήθελα.
Ακολουθούσες τους γονείς σου στα ταξίδια;
Μερικές φορές. Αλλά είχα το σχολείο εδώ, οπότε δεν μπορούσα να λείπω. Πήγαινα στο Μωραΐτη, που είχε ένα αυστηρό πλαίσιο, αλλά πέρασα υπέροχα μαθητικά χρόνια εκεί. Κρατάω ακόμα επαφή με τους φίλους από το σχολείο. Οι κολλητές μου είναι οι ίδιες από τότε. Μια στενή μου φίλη είναι η Πίμη Φασούλα, διευθύντρια Μάρκετιγκ και Επικοινωνίας Alpha TV, με την οποία γνωριζόμαστε από την ΣΤ’ Δημοτικού. Μεγαλώνοντας λοιπόν έτσι απέκτησα ανεξαρτησία και κατά κάποιον τρόπο αυτό που με ακολουθεί σε όλη μου τη ζωή είναι το multitasking. Πράγματα που σε φυσιολογικές συνθήκες θα αναλάμβαναν οι γονείς, στη δική μας περίπτωση τα έκανα εγώ, ας πούμε, οργάνωνα τα
ψώνια από το σούπερ μάρκετ και φρόντιζα γενικά για το σπίτι.
Έκανες τη δική σου επανάσταση στην εφηβεία;
Εννοείται. Και όχι μία. Η πρώτη ήταν όταν αποφάσισα να πάω να σπουδάσω Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Μπράουν στην Αμερική – οι γονείς μου δεν το ήθελαν καθόλου. Για ένα κορίτσι σχετικά προστατευμένο ήταν πολύ πιο βατό να πάει να σπουδάσει στην Ευρώπη πριν από τριάντα χρόνια. Αλλά εγώ το ήθελα πολύ, στήλωσα τα πόδια μου και πήγα. Ακόμα και το κόστος ήταν πολύ παραπάνω για σπουδές στην Αμερική. Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, WhatsApp και Viber και μιλούσα με τους γονείς μου με το παραδοσιακό τηλέφωνο κάθε τρεις μέρες. Η Αμερική μού άνοιξε τα μάτια. Ήμουν ένα κορίτσι από μια μικρή χώρα, που είχε ταξιδέψει αρκετά, μιλούσα ήδη πολλές γλώσσες αλλά
εκεί είδα πολλά που μου άλλαξαν τoν τρόπο σκέψης. Μου έδειξε το diversity του κόσμου, κάτι που τώρα έρχεται εδώ, και με ενέπνευσε στο να πολεμάω για θέματα ίσων ευκαιριών για όλους τους ανθρώπους. Για παράδειγμα, στο Spetses Mini Marathon καταφέραμε να μπορούν να συμμετέχουν άνθρωποι με αναπηρία. Μέχρι τότε κάτι τέτοιο ήταν απαγορευτικό. Αργότερα η δεύτερη επανάστασή μου ήταν όταν αποφάσισα να φύγω από την Αμερική ενώ με είχαν δεχτεί με φουλ υποτροφία στο Χάρβαρντ. Ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Οξφόρδη κάνοντας κάτι πρωτοποριακό, ασχολούμενη με την Επικοινωνία και Διαχείριση Κρίσεων, που τότε δεν υπήρχε. Έπρεπε να δουλέψω πολύ για να καταφέρω να πείσω έναν καθηγητή στην Οξφόρδη να με αναλάβει ως πτυχιακή εργασία. Τότε ήταν η εποχή που είχε διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία και θέλησα να πάω στο Αφγανιστάν για να βοηθήσω –ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια– νεαρές γυναίκες που ήθελαν να σπουδάσουν στο πανεπιστήμιο. Εκεί ήρθα σε επαφή με υπέροχους ανθρώπους, με μυαλό, αλλά και με δυσκολίες – είδα πράγματα σοκαριστικά, ήταν μια μοναδική εμπειρία. Αλλά ήταν για λίγο. Ζούσα στην Αγγλία και πηγαινοερχόμουν στην Ελλάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Σε ένα από εκείνα τα ταξίδια σου γνώρισες και τον μετέπειτα σύζυγό σου, Γιώργο Καράμπελλα;
Ναι. Ο Γιώργος είναι κάτι καρμικό στη ζωή μου. Μετά την επανάστασή μου να πάω στην Αμερική, η αμέσως επόμενη σημαντική επανάσταση που έκανα ήταν να παντρευτώ τον Γιώργο. Ήταν ένας άνθρωπος πέρα από τα τετριμμένα, πιο καλλιτεχνικός, τελείως διαφορετικός από την προηγούμενη
σχέση μου, τον κύκλο μου.
Πώς γνωριστήκατε;
Τελείως τυχαία. Ήταν μεσημέρι της 1ης Απριλίου του 2000, σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα ο τρόπος που γνωριστήκαμε. Ήμουν με την παρέα μου σε ένα εστιατόριο της Θεσσαλονίκης και στο διπλανό τραπέζι καθόταν ο Γιώργος με τη δική του παρέα. Με το που τον είδα ένιωσα μια τρομερή έλξη και τότε έκανα κάτι τελείως έξω από εμένα: πήγα και του μίλησα. Ξέρεις, τα περισσότερα ζευγάρια έχουν κοινό κύκλο και έτσι γνωρίζονται ή τους συστήνει κάποιος φίλος. Εγώ, λοιπόν, γνώρισα τον Γιώργο σε ένα φαγητό, χωρίς να έχουμε κάποια κοινή συνιστώσα, χωρίς να έχουμε κάποιον κοινό φίλο, αλλά απλά έχοντας αυτή την έλξη.
Είστε 24 χρόνια μαζί, τα 21 ως παντρεμένοι.
Και μπορεί αυτός ο γάμος να είχε τα σκαμπανεβάσματά του, αλλά νιώθουμε και οι δύο πως μας συνδέει ένα αόρατο νήμα. Στηρίζουμε συνεχώς τη σχέση μας. Είμαστε αταίριαστοι φαινομενικά, με διαφορετικές παρέες, που πολλές φορές ο Γιώργος βαριέται τους φίλους μου και εγώ δεν έχω να πω πολλά με τους δικούς του, κυρίως όταν μιλάνε για Τέχνη, αλλά ευτυχώς τα καταφέρνουμε.
Πριν από δύο χρόνια ο Γιώργος έκανε ένα νέο επαγγελματικό βήμα, μπαίνοντας στην τηλεόραση με την εκπομπή Cash or Τrash.
Kαι άργησε να κάνει αυτό το βήμα o Γιώργος. Τον βρίσκω εξαιρετικό στην τηλεόραση – και δεν το λέω επειδή είναι σύζυγός μου. Έχει τρομερό λέγειν, χιούμορ, είναι απλός και ταπεινός, παρά την όλη εικόνα του που θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει ως ψώνιο –δεν είναι καθόλου–, και έχει τρομερή ατάκα, που τη χρειάζεσαι στην τηλεόραση.
Εσένα σε ενδιαφέρει ο χώρος της τηλεόρασης;
Όχι, δεν με ενδιαφέρει η τηλεόραση. Θα ήθελα να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου και το κάνω σε συνέδρια. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής Σπύρος Καπράλος μου έκανε ένα δώρο: Χωρίς να με γνωρίζει προσωπικά –τότε–, με πρότεινε για την επιτροπή Μάρκετινγκ της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, κάτι που αγαπώ πολύ και με γεμίζει. Εκεί νιώθω πως δίνω τη γνώση
μου, βοηθώ σε image making και management αθλητών.
Πόσο εύκολο ήταν για σένα ως γυναίκα να σταθείς επαγγελματικά και να κυριαρχήσεις στις επιχειρήσεις;
Είναι δύσκολο, δεν θα σ’ το κρύψω. Και ειδικά όταν άνοιγα εγώ την εταιρεία μου, ήταν δύσκολο για γυναίκες να εδραιωθούν σε θέσεις leaders. Υπάρχουν δύο βασικές προκαταλήψεις, η μία είναι το φύλο, η γυναίκα, που είναι βαθιά ριζωμένη μέσα μας. Στην πρώτη μου δουλειά, για παράδειγμα, ενώ είχα κατακτήσει μια πολύ καλή θέση, όταν ερχόταν η ώρα να σερβίρουν καφέ και χυμούς, όλοι κοιτούσαν εμένα επειδή ήμουν γυναίκα. Έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις, τα media με έχουν στηρίξει για όλες τις διοργανώσεις που έχω στήσει και η καθιερωμένη ερώτηση είναι «πώς βρίσκετε ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική ζωή;». Αυτή η ερώτηση είναι η πηγή του κακού, αν και ξέρω πως τη ρωτάνε καλοπροαίρετα. Δεν έχω διαβάσει μια συνέντευξη κάποιου άντρα που να τον ρωτάνε το ίδιο ή «πώς κοιμήθηκες το βράδυ ενώ είχες το νεογέννητο μωρό σου;». Η δεύτερη προκατάληψη είναι η ηλικία. Πήρα το PhD μου στα 24 και άρχισα να διδάσκω στο Πάντειο Πανεπιστήμιο –ως guest καθηγήτρια– μόλις 25 χρόνων. Δεν θα ξεχάσω ποτέ που κάθε φορά που πήγαινα στη Γραμματεία για να πάρω το πρόγραμμα ή να δώσω βαθμολογίες έπρεπε να εξηγώ ότι είμαι καθηγήτρια και όχι φοιτήτρια! Έφτιαξα την εταιρεία μου στα 34 μου και το Spetses Mini Marathon το σχεδίασα στα 36 μου. Παντού είχα να πολεμήσω με την προκατάληψη της ηλικίας και του φύλου.
Εσύ πώς αντιμετωπίζεις τις νεότερες γυναίκες;
Η αλήθεια είναι ότι οι επιτυχημένες γυναίκες γινόμαστε πιο σκληρές, γιατί κάπως πρέπει να θωρακιστούμε, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ. Επειδή δεν μου χαρίστηκε τίποτα και δούλεψα πολύ για να τα καταφέρω, αυτό με έκανε πιο σκληρή. Έχουν γίνει φοβερά βήματα στην κοινωνία μας, η νέα γενιά έχει απίστευτη δημιουργικότητα, τα παιδιά είναι πολύ χαρισματικά, αλλά από την άλλη είναι λίγο ευαίσθητα, δεν ζορίζονται, δεν έχουν μάθει να δουλεύουν σκληρά. Εμείς φάγαμε μεγαλύτερη δυσκολία κι αυτό με έχει κάνει λίγο σκληρή. Όταν έρχονται νέα κορίτσια στο γραφείο, μπορεί να γίνομαι πιο απότομη μαζί τους –άθελά μου– αλλά αυτό το κάνω γιατί θέλω να τις προετοιμάσω όσο καλύτερα για αυτά που έρχονται.
Σε αγχώνει το πέρασμα του χρόνου;
Ξέρεις, η πολλή επιμόρφωση μου κόστισε, δεν πρόσεχα το σώμα μου γιατί βασίστηκα στην πνευματική εργασία. Πριν από έξι χρόνια, με αφορμή το Spetsathlon, είπα «δεν γίνεται να κάνω όλο αυτό και να μη γυμνάζομαι» και έτσι άρχισα σιγά σιγά να κολυμπάω. Ξεκίνησα με τον Γιάννη Δρυμωνάκο, που ήταν πολύ ενθαρρυντικός, η κολύμβηση έγινε η αγαπημένη μου άσκηση και πλέον προπονούμαι με τον Δημήτρη Κουλούρη, στον οποίο οφείλω τη μετέπειτα φυσική μου κατάσταση. Πήρε μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας που δεν είχε γυμναστεί ποτέ και την αντιμετώπισε σαν να την ετοίμαζε
για την Εθνική Ομάδα. Το σημαντικό με την άσκηση είναι ότι είδα διαφορά όχι μόνο στο σώμα μου, αλλά και στο πνεύμα. Με βοήθησε πολύ στη διαύγεια της σκέψης. Πέντε φορές την εβδομάδα, κάθε πρωί, πριν πάω στο γραφείο, γυμνάζομαι. Μου φτιάχνει τη διάθεση, είμαι χαρούμενη, με έκανε
να είμαι πιο ψύχραιμη και γρήγορη στις αποφάσεις μου. Βγαίνω να τρέξω 5 χιλιόμετρα και μπορεί να λύσω όσα με απασχολούν.
Λες την ηλικία σου;
Παλιότερα είχα πρόβλημα, δεν την έλεγα με τίποτα όταν ήμουν μικρή. Αντίθετα, με μεγάλωνα. Ήμουν 25 και έλεγα πως ήμουν 29 και μετά, για μια ολόκληρη δεκαετία, με μίκραινα. Ο Γιώργος κάνει καμπάνια να λέω την αληθινή μου ηλικία, συν το γεγονός ότι είμαι στην καλύτερή μου φάση, οπότε πλέον τη λέω περήφανα. Σε λίγους μήνες γίνομαι 50.
Διαβάστε επίσης:
Γεώργιος Καράμπελλας για τη σύζυγό του: «Με εμπιστεύεται και με έχει θεό της»
