Η Κάτια Δαλδουλάκη κάνει φέτος μια πολύ προσωπική παράσταση, πραγματοποιώντας ένα ταξίδι στον χρόνο με «Το καινούργιο παιδί» στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη. Η γνωστή ηθοποιός μιλά για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, αλλά και όσα κάνει για να φροντίσει τον εαυτό της.
Το νέο της θεατρικό παιδί
Στα επαγγελματικά, επιλέξατε να κάνετε φέτος μια παράσταση πολύ προσωπική. Το καινούργιο παιδί στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, σε σκηνοθεσία Ρέππα – Παπαθανασίου, είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, μια αναδρομή ζωής μέσα στις δεκαετίες.
Ναι, είναι μια προσωπική μου αναδρομή και μια εξομολόγηση του ότι η ζωή σού δίνει μεγάλες χαρές και μεγάλες προδοσίες, αλλά πάντα στο τέλος υπάρχει ένα φως. Είναι ένα έργο που το διέπει η αγάπη και η αισιοδοξία. Πρώτη φορά ο κόσμος στα social media γράφει τόσο συγκινητικά λόγια, γιατί; Γιατί είναι έργο ψυχής. Έχω δει γυναίκες και άντρες να κλαίνε, γυναίκες και άντρες να γελάνε και όλοι στο τέλος να είναι όρθιοι και να χειροκροτούν. Μου έχει κάνει εντύπωση αυτό. Αισθάνομαι ότι ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου μου έκαναν δώρο ένα εξαιρετικό έργο κι αυτό το δώρο έγινε ύστερα από μια κοινή μας ανάγκη να μιλήσουμε και οι τρεις μέσω του ρόλου για τη γενιά μας και την ίδια τη ζωή.
Δείχνετε ένας άνθρωπος που δεν επαναπαύεται στις ευκολίες του. Δηλαδή, τώρα επιχειρήσατε έναν μονόλογο κι ένα έργο δύσκολο με πολλές ψυχολογικές εναλλαγές;
Ποτέ δεν επαναπαύτηκα στις ευκολίες μου. Μου είχε πει κάποτε ένας μεγάλος σκηνοθέτης σε μια από τις πρώτες παραστάσεις που είχα κάνε:ι «Λοιπόν εσένα, μικρή, σε φωνάξαμε όχι για αυτό που μπορείς να κάνεις αλλά για αυτό που δεν μπορείς να κάνεις». Αυτά τα λόγια έχουν αποτυπωθεί μέσα μου.
Ποιος ήταν αυτός ο σκηνοθέτης;
Ο Μίνως Βολανάκης.
Βγήκατε νωρίς στο θέατρο και νωρίς σας δόθηκαν οι μεγάλοι ρόλοι. Πώς και δεν παρασυρθήκατε από την επιτυχία;
Γιατί δεν φαντάστηκα ποτέ ότι είμαι κάποια. Μου το είχαν μάθει οι γονείς μου αυτό.
Η αγάπη της οικογένειάς της, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες
Στο ξεκίνημά σας πιστεύατε ότι θα κάνετε αυτή την καριέρα, με αυτή την αποδοχή και τη διάρκεια;
Ναι, το πίστευα. Είχα δώσει στον εαυτό μου ένα περιθώριο δύο – τριών χρόνων. Επειδή οι γονείς μου αισθάνονταν πολύ μεγάλη ανασφάλεια με τη δουλειά που είχα επιλέξει –από την άποψη ότι είναι ένα επάγγελμα εξαιρετικά δύσκολο–, τους είχα πει: «Σας δίνω τον λόγο μου ότι αν αισθανθώ ότι δεν κάνω
για το θέατρο, δεν θα συνεχίσω». Αλλά ήρθε πολύ γρήγορη η πρώτη ευκαιρία, πολύ γρήγορα η πρώτη αποδοχή και η μία δουλειά έφερνε την άλλη. Δεν πρόλαβα να ταλαιπωρηθώ.
Σήμερα τι είναι για εσάς η επιτυχία;
Μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Και ειδικά η διάρκεια της επιτυχίας.
Και την αποτυχία πώς την αντιμετωπίζετε;
Δεν μου αρέσει καθόλου! Τη διαισθάνομαι όταν έρχεται. Την καταπίνω δύσκολα και προσπαθώ να ανακαλύψω τι πήγε λάθος. Ποτέ δεν θα πω «φταίει το κοινό που δεν κατάλαβε το έργο». Όχι, εγώ φταίω που είτε το διάλεξα στη λάθος χρονική στιγμή είτε έπαιξα χάλια είτε δεν υπήρχε η σωστή χημεία. Δεν θα ρίξω σφάλματα αλλού. Είναι όπως μια νοικοκυρά που θέλει να κάνει το καλύτερό της και κάποιες φορές δεν το καταφέρνει. Θυμάμαι ότι η μαμά μου έφτιαχνε πολύ ωραία σουτζουκάκια. Και όταν ερχόταν κόσμος στο σπίτι έλεγε «τώρα βρήκα να φτιάξω τα χειρότερα;». (Γελάει.)
Η εμφάνισή της και οι παρασπονδίες που κάνει πού και πού
Σε προηγούμενη συνάντησή μας είχατε διηγηθεί ένα αστείο περιστατικό όπου μπήκατε κάποια στιγμή σε ένα ταξί και ο οδηγός σάς ρώτησε αν είστε η κόρη της Κάτιας Δανδουλάκη. Φαντάζομαι ότι πολλές είναι οι γυναίκες που αναρωτιούνται «τι κάνετε και δεν σας αγγίζει ο χρόνος;».
(Γελάει.) Όλες οι γυναίκες αυτό με ρωτούν!
Και τι απάντηση δίνετε συνήθως;
Επειδή λατρεύω να βλέπω τις γυναίκες όμορφες, τους λέω πως αυτό που κάνω είναι να προσέχω πάρα πολύ τον εαυτό μου. Κάνω τα πάντα στο πρόσωπό μου, εκτός από να το παραμορφώνω. Βάζω τις κρέμες μου και κάνω οτιδήποτε χρειάζεται, αλλά να είμαι η «Κάτια», να μη γίνω κάποια άλλη. Κι
αυτό δεν γίνεται μαγικά, με ένα χάπι ή μια γυμναστική. Παίζει σημαντικό ρόλο το τι τρως, τι κάνεις για την υγεία σου, πόσες ώρες κοιμάσαι κ.ά.
Δεν κάνετε καμιά παρασπονδία;
Μέχρι τα 40 έτρωγα σχεδόν καθημερινά δεκαεπτά παγωτά και ένα κουτί σοκολατάκια. Όταν πέρασα τα 40, είπα: «Τώρα αυτό δεν θα μου βγει σε καλό» και τα έκοψα όλα μαχαίρι. Τις πρώτες μέρες έτρεμα. Πήρα τον γιατρό μου τηλέφωνο και του λέω «τι έχω πάθει;». Μου απαντά γελώντας ο άνθρωπος «σύνδρομο έλλειψης σοκολάτας». Δέκα χρόνια έκανα να ξαναδοκιμάσω σοκολάτα. Τώρα θα κάνω την παρασπονδία μου αλλά θα σταματήσω στις δύο κουταλιές γλυκού. Ναι, χρειάζεται αφοσίωση και
σχεδόν στρατιωτική πειθαρχία!
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο».
Ολυμπία Κρασαγάκη για το περιοδικό ΟΚ!
