Ετοιμάζεται για την Επίδαυρο κρατώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της «Ελένης» του Ευρυπίδη. Η ηθοποιός με τη διακριτική παρουσία, τις προσγειωμένες καλλιτεχνικές επιλογές και το ερμηνευτικό ταλέντο μιλά για τη νέα εποχή στον χώρο του θεάτρου. Μια εποχή δημιουργίας από την οποία θα απουσιάζει ο φόβος.
Τα πρώτα χρόνια και η ζωή στην Κύπρο
To όνομα Έμιλυ Κολιανδρή έχει κάτι το επιδαύρειο. Σαν να λέμε Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λυδία Κονιόρδου…
Και πού να ήξερες και της μαμάς μου το επίθετο… Βιτώρη! Εντάξει, το Έμιλυ δεν είναι και Ηλέκτρα! Βασικά ήθελαν να με βγάλουν Εμμανουέλα, αλλά το ’79 που με βάφτισαν έκανε τεράστια επιτυχία μια σειρά από ερωτικές ταινίες, η Εμμανουέλα, και ο παπάς της εκκλησίας δεν δέχτηκε να με βγάλει με αυτό το όνομα. Έτσι, προτίμησαν το Έμιλυ, αλλά στην Κύπρο με φωνάζουν Μανωλίτα.
Γεννήθηκες στην Κύπρο;
Ναι. Η μαμά μου γεννήθηκε στην Κέρκυρα, όπου και γνώρισε τον πατέρα μου όταν σπούδαζαν και οι δύο Αγγλική Φιλολογία. Ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν μετά τις σπουδές τους να πάνε να ζήσουν στην Κύπρο. Έχω μια αδελφή, 4 χρόνια μεγαλύτερή μου, επίσης καθηγήτρια Αγγλικών. Μόνο εγώ ξέφυγα! Τα παιδικά μου χρόνια ήταν τόσο ανέμελα και ξέγνοιαστα που το φέρω λίγο βαρέως σε σχέση με το πώς μεγαλώνουν τα δικά μου παιδιά. Ζούσα δίπλα στη θάλασσα, πάνω σε ένα ποδήλατο από μικρή ηλικία, χωρίς να έχουμε την αίσθηση του κινδύνου. Φεύγαμε το απόγευμα και επιστρέφαμε όταν νύχτωνε. Αυτό ήταν το σημάδι ότι πρέπει να γυρίσουμε. Νιώθω πως αυτό έχει παρέλθει, δεν υπάρχει περίπτωση να το ζήσουν τα σημερινά παιδιά.
Ήσουν από τα κορίτσια που κάθονταν μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας ελληνικές ταινίες;
Στην Κύπρο δεν είχαμε τη συνήθεια –όπως συμβαίνει στην Ελλάδα– να βλέπουμε τις ασπρόμαυρες ταινίες. Ωστόσο, κάτι πάθαινα με την Τζένη Καρέζη, είχε ένα κράμα παλιάτσου και δραματικότητας πολύ ζηλευτό. Οι γονείς μου είχαν αγάπη για το θέατρο και όταν έρχονταν στη Λεμεσό παραστάσεις από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, μας έπαιρναν μαζί τους. Επίσης, στο σπίτι υπήρχαν πολλά βιβλία –ανάμεσά τους και θεατρικά– και τα μεσημέρια τα έπαιρνα μόνη μου και τα έπαιζα, άλλαζα τη φωνή μου. Ένα τέτοιο, ας πούμε, είναι το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα. Αργότερα μπήκα σε θεατρική ομάδα, πέρασα στη Νομική Αθηνών και τότε αποφάσισα να δώσω εξετάσεις και για το Εθνικό.
Με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επίδαυρο
Θα πήγαινες πέρσι στην Επίδαυρο με την Ελένη του Ευριπίδη από το ΚΘΒΕ αλλά οι παραστάσεις ακυρώθηκαν λόγω των εκτεταμένων πυρκαγιών. Θα βρεθείς όμως φέτος –12 & 13 Αυγούστου–, ενώ μέσα στον Ιούλιο (14 & 15) η παράσταση θα ανέβει στο Θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη.
Ήταν ένα μεγάλο πλήγμα – εκτός από τη στενοχώρια για τις καταστροφές. Εκ των υστέρων χάρηκα που δεν έγινε. Αυτή η παράσταση είναι σαν γιορτή, σαν πανηγύρι και θα έπεφτε πολύ βαριά η σκιά της καταστροφής. Κάπως δεν θα ήταν σωστό να κάναμε αυτό το πάρτι ενώ συνέβαινε αυτό το τραγικό για τη χώρα μας.
Μέσα στο έργο, ανάμεσα σε άλλα, η Ελένη λέει «στην Τροία δεν πήγα εγώ, μόνο το όνομά μου». Τι ακριβώς εννοεί με αυτό;
Στον μύθο του Ευριπίδη αυτό που αλλάζει σε σχέση με τον Όμηρο είναι ότι η Ωραία Ελένη δεν πήγε ποτέ στην Τροία, αλλά ο Ερμής την άρπαξε, την τύλιξε σε ένα σύννεφο και τη μετέφερε στην Αίγυπτο, στο παλάτι του Πρωτέα, να ζει ως προστατευόμενή του. Στη θέση της έβαλε ένα είδωλο, «ένα πουκάμισο αδειανό», όπως λέει και ο Σεφέρης, μια νεφέλη. Αυτό έχει τον τρομερό συμβολισμό ότι οι πόλεμοι και οι τραγωδίες έχουν ανάγκη από ένα πρόσχημα.
Έχεις ξαναπαίξει στην Επίδαυρο;
Σε πρωταγωνιστικό ρόλο είναι η πρώτη μου φορά. Έχω ξαναπάει με τους Όρνιθες σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, τις Νεφέλες σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και μικρότερη στον χορό, σε μια υπέροχη Ιφιγένεια εν Αυλίδι σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου, που είχε πάρει πολλούς από τους ηθοποιούς του Αμόρε.
Η καταξίωση και οι αλλαγές στον χώρο του θεάτρου
Ποιο είναι το συναίσθημα όταν παίζεις σε αυτό το παγκόσμιας εμβέλειας αρχαίο θέατρο;
Με συγκινεί βαθύτατα να βρίσκομαι εκεί ως θεατής, πιο πολύ από το να παίζω. Έχει κάτι το μυσταγωγικό, το περπάτημα, να ανέβεις στο θέατρο, να μπαίνεις στην ιστορία κάθε φορά… Ως ηθοποιός υπάρχει ένα βάρος ότι όλα γίνονται για αυτή την ημέρα, ότι πρέπει να είσαι στην καλύτερή σου κατάσταση –σωματική και ψυχική–, η φωνή σου να είναι ακέραιη, όλα να πάνε καλά… Έχει συμβεί σε πολλούς ηθοποιούς να κλείνει η φωνή τους. Πιστεύω πως για να παίξεις με άνεση στην Επίδαυρο, πρέπει να παίζεις εκεί τουλάχιστον για μία εβδομάδα, να βρεις τον ρυθμό σου. Για αυτό και παλιότερα με φόβιζε να παίξω στην Επίδαυρο.
Σήμερα τι έχει αλλάξει;
Με ξεκλείδωσε ο σκηνοθέτης της παράστασης, ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Είναι σπουδαίος άνθρωπος, ένας δάσκαλος του θεάτρου με τόσο μοντέρνο μυαλό, τόσο φευγάτο. Δεν έχω γνωρίσει πιο ακομπλεξάριστο άνθρωπο. Έχω συνεργαστεί με νεότερους και πιο πρωτοποριακούς σκηνοθέτες, αλλά σαν εκείνον δεν είναι κανείς. Όταν κάναμε τις πρόβες στην Επίδαυρο πέρσι, μας είπε «παιδιά, η Επίδαυρος είναι άλλη μια πιάτσα» κι αυτό είναι τρομερά απελευθερωτικό να σ’ το λέει ο καπετάνιος του καραβιού.
Είναι η Επίδαυρος μια καταξίωση για κάθε Έλληνα ηθοποιό, έτσι δεν είναι;
Δεν ζούμε στην εποχή της Παξινού και του Μινωτή, αυτών των ογκόλιθων της υποκριτικής που έπαιζαν στην Επίδαυρο και τους όριζε όλη την ύπαρξη. Εγώ θα παίξω την Ελένη το Σάββατο και τη Δευτέρα θα κάνω γυρίσματα για το νέο σίριαλ της ΕΡΤ Κάνε ότι κοιμάσαι, ενώ το ίδιο βράδυ θα πάω για πρόβα στο Υπόγειο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά. Είμαστε βιοπαλαιστές της Τέχνης, δεν ζούμε στην εποχή των μύθων. Μας τέλειωσαν οι μύθοι. Έχουμε ηθοποιούς του καιρού μας. Συνεπώς, δεν νιώθω πως θα αλλάξει και κάτι επειδή παίζω στην Επίδαυρο.
Διαβάστε περισσότερα στο ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»!
Φωτογραφίες: Μάτα Σεραφειμίδου για το περιοδικό ΟΚ!
