Η Έλενα Τοπαλίδου συστείνεται στο ΟΚ! και μιλά για τη ζωή της, την αγάπη για το θέατρο και τον χορό, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η ίδια αποκαλύπτει πως ασχολέιται με το μπαλέτο από τα 10 της χρόνια, ωστόσο από νεαρή ηλικία ήρθε αντιμέτωπη με διατροφικές διαταραχές.
Ο πρώτος έρωτας από τη γαλάζια λίμνη
Οι δυο αδελφές, η Έλενα και η μικρότερη Ειρήνη, η Νανά και η Νινί, όπως τις φώναζαν στο σπίτι, μεγάλωσαν με πολλή τρυφερότητα και αγάπη. Η Έλενα από μικρή ήταν η θεατρίνα της οικογένειας. Ονειρευόταν σενάρια ότι τα παίζει η ίδια, ιστορίες που πρωταγωνιστεί, τίτλους ταινιών να τρέχουν μπροστά στο γκρο πλαν της κι εκείνη να πέφτει στην αγκαλιά του μπαμπά της, σαν ρομαντική σεκάνς,
για να βλέπει πίσω στον καθρέφτη πώς ανεμίζουν τα μαλλιά της. «Όταν είδα στο σινεμά τη Γαλάζια Λίμνη, ξετρελάθηκα. Εγώ ήμουν η Μπρουκ Σιλντς. Και ένα καλοκαίρι, μικρούλα τότε, είχα ερωτευτεί ένα κατάξανθο αγοράκι που τον έβλεπα σαν τον Κρίστοφερ Άτκινς».
«Το φαγητό ήταν ο χειρότερος εχθρός μου»
Το μπαλέτο μπήκε νωρίς στη ζωή της, εκεί γύρω στα 10. Ήθελε να επιδεικνύει τον εαυτό της, χωρίς
να είναι ακόμα σίγουρη ότι θέλει να γίνει χορεύτρια. «Η μητέρα μου ήταν πάντα δίπλα μου, ατζέντισσα. Και σε πρόβες και στις παραστάσεις. Μου έδινε ώθηση».
Στην εφηβεία άρχισε να μην της αρέσει το σώμα της. Ήθελε να έχει πιο μακριές γάμπες, πιοαδύνατα άκρα, άλλο κορμό. «Μικρή ήμουν ένα παχουλό παιδί που έτρωγε με λαιμαργία. Αργότερα άρχισαν οι
διατροφικές διαταραχές. Έπρεπε να κάνω δίαιτες και να μην τρώω. Δεν μου άρεσε ο εαυτός μου. Βασανιζόμουν. Και ταυτόχρονα ήμουν λαίμαργη με τους ανθρώπους, τις σχέσεις μου, τους άλλους γύρω μου. Και κάπως έτσι ήμουν τρομερά εγκλωβισμένη για 17 ολόκληρα χρόνια. Τώρα πια το φαγητό δεν είναι ο χειρότερος εχθρός μου, όπως ήταν μια ζωή».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»
Φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη
