Μάλλον αυτή θα είναι η (πιο συνταρακτική) χρονιά της. Πρώτη φορά στην τηλεόραση, πρώτη φορά στα Όσκαρ, αλλά και πρώτη φορά χωρίς τον μπαμπά της κοντά. Η μεταφυσικά μαγνητική ηθοποιός και χορεύτρια συστείνεται στο ΟΚ! έχοντας αποδεχτεί απολύτως ότι ακόμη κι αν μια μέρα αποτύχει στην πιροέτα, δεν θα σταματήσει η κίνηση στην Ομόνοια.
«Να ραφτώ για το Όσκαρ;»
«Εντάξει, έκανα ένα αστείο στο Facebook που το έγραψα. Υποτίθεται ότι και στην Ακαδημία εκεί παίζουν διάφορα ρόλο. Δεν ξέρω, εγώ δεν το πιστεύω ότι θα φτάσουμε εκεί. Αλλά αν ασχοληθούν με την ταινία, έχω την αίσθηση – γιατί δεν ξέρω κατά πόσο φτάνει στα μάτια τους, αυτή είναι η απορία μου– ότι έχει πιθανότητες να πάει πιο πέρα. Αν δεν τη δουν, δεν θα τη δουν».
Διαχειρίζεται με εντυπωσιακή σεμνότητα την ανακοίνωση της ελληνικής υποψηφιότητας για τα Όσκαρ 2023 της ταινίας Μαγνητικά πεδία όπου πρωταγωνιστεί. Θυμάται, όμως, με ενθουσιασμό εκείνες τις 11 τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου του 2020 που γυρίστηκε η ταινία στην Κεφαλονιά εν μέσω lockdown. Και μάλιστα με αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους. «Μου είπαν “θα πεις ό,τι θες. Η ιστορία είναι αυτή”. “Μα αν δεν βρω τι να πω;”. Τελικά βρήκα να πω και τραγούδια». Και μου περιγράφει τη συγκινητική σκηνή που τραγουδάει ζωντανά στο πιάνο το Θέλω να πάψεις να γελάς, θέλω να κλαις του Σταύρου Τζουανάκου. «Μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Ήταν η σκηνή στο ξενοδοχείο, γυρίζαμε παραμονή Πρωτοχρονιάς και μου λέει ο Γιώργος (σ.σ. Γούσης): ”Έχει κι ένα πιάνο εδώ”. Εγώ ξέρω πολύ καλό πιάνο, αν και δεν πήρα πτυχίο. ”Μπορείς να πεις κι ένα τραγούδι;”. ”Θα πω” λέω. Και ήταν 4 μήνες μετά την επέμβαση που είχα κάνει στον λαιμό μου. Είχα δύο κάλους που σιγά σιγά άρχισαν να περνούν κάπως, αλλά είχα αφαιρέσει και δύο μυρμηγκιές από τον λάρυγγα. Είχα κάνει τότε 18 μέρες αφωνία μετά την επέμβαση. Εκείνο τον καιρό μού τριγυρνούσε αυτό το τραγούδι στο μυαλό και το είπα σε διασκευή δική μου. Μουσικά είναι πολύ διαφορετικό από το πρωτότυπο. Το αγαπούσα από παλιά, το είχα ακούσει από τη Λένα Κιτσοπούλου».
«Η πρωινή προσευχή της»
Χτυπάει το τηλέφωνό της, είναι η αδελφή της, η Ειρήνη. Έχει έρθει από την Αμερική, όπου ζει μόνιμα, μετά τον ξαφνικό θάνατο του μπαμπά τους. Βουρκώνει ξανά. Αλλά επανέρχεται. Ανάβει ένα τσιγάρο, ανοίγοντας τη θήκη του πακέτου που έχει πάνω της την Παναγία Βρεφοκρατούσα.
Η καθημερινή της «προσευχή», όπως λέει, είναι απαρέγκλιτα στις 5.45 το πρωί μία ώρα χορό οπωσδήποτε. Στην κουζίνα του σπιτιού τους με μουσική. Πριν ξυπνήσουν οι άλλοι. Την ημέρα που έμαθε ότι ο μπαμπάς της «έφυγε» και πιθανώς θα χρειαζόταν να κοιμηθεί στο πατρικό της για να έχει παρέα η μαμά της, σχεδόν ενστικτωδώς έβαλε στην τσάντα της το κορμάκι, το καλσόν και τα παπούτσια του μπαλέτου για το επόμενο πρωί. «Και μένα με ξαφνιάζει ο εαυτός μου, ακόμη και τις στιγμές που λέω “τώρα αυτό πώς θα το κάνω;”. Κάτι έρχεται και με κινεί με έναν τρόπο. Αυτό το έχω εκτιμήσει πια σε μένα γιατί παλιά δεν το αναγνώριζα, του έβαζα τρικλοποδιές, το μπλόκαρα. Τώρα το αφήνω, αφού βέβαια έχω κάνει τη δουλειά μου πιο πριν, δηλαδή τις σκέψεις μου, το πρωινό μου μπαλέτο, ώστε να είμαι σε μια συνεχή ετοιμότητα όταν πρέπει να ανταποκριθώ σε κάτι».
«Απέναντι στον καθρέφτη»
«Πάντα είχα θέμα με τους καθρέφτες. Με 5 βαθμούς μυωπία, έβγαζα τα γυαλιά μου στο μάθημα του μπαλέτου και έβλεπα μόνο τη σκιά μου. Όταν ήμουν μικρή, έλεγα στη μητέρα μου ότι το πρόσωπό μου έχει άλλο σχήμα όταν μιλάει με τον θείο και άλλο όταν μιλάει με τη Μαρία, ας πούμε. Ότι δηλαδή αλλάζει σε σχέση με τους ανθρώπους. Θέλω να καθρεφτίζομαι στα μάτια των άλλων έτσι όπως είμαι. Κανονικά. Για αυτό δεν θα κάνω ποτέ κάτι στο πρόσωπό μου για να το αλλάξω, να επέμβω».
Η καλή μάγισσα
«Παλιά ένιωθα ότι είχα μια επιρροή στους ανθρώπους άμα τη εμφανίσει και ντρεπόμουν για αυτό. Το αντιλαμβανόμουν. Εντάξει, ας πούμε πιο πολύ στο φλερτ, αλλά μετά δεν με βοηθούσε να πάει με αγάπη προς εμένα. Μου το είπε και η Καρυοφυλλιά (σ.σ. Καραμπέτη) που συναντηθήκαμε, ότι μπορώ να έχω μια άλλη επικοινωνία με τους ανθρώπους. Τώρα έχει απαλύνει αυτή η αίσθηση που έχω, ότι άμα το δημιουργώ, άμα νιώσω ότι μπορώ να επηρεάσω κάποιον ή κάτι στον χώρο, το αφήνω να υπάρχει και το απολαμβάνω. Δεν το απολάμβανα, το ντρεπόμουν ή το τσίτωνα».
Στη δική της περίπτωση δεν ισχύει το κλισέ «το παιδί που κρύβει μέσα της». Διότι δεν το κρύβει. Το χαίρεται και το επιδεικνύει. Μάλλον αυτό επιζητούσε ύστερα από όλη αυτή την επώδυνη διαδρομή της καλλιτεχνικής της ενηλικίωσης. Εκεί που μιλά κανονικά, με το χαρακτηριστικό γρέζι και ένα αδιόρατο ψεύδισμα, ξαφνικά κουρδίζει έτσι τη φωνή της και ακούγεται κοριτσίστικη. «Το λέει κι ο γιος μου αυτό. Και γελάει πολύ. Ο Ακύλλας Καραζήσης μου είχε πει “όταν μιλάς, είναι σαν να απολαμβάνω την πιο θεσπέσια γεύση”». Μάλιστα, σε δική του σκηνοθεσία θα πρωταγωνιστήσει από τον Φεβρουάριο στο έργο του Ευγένιου Ο’Νιλ «Ο παγοπώλης» που έρχεται στο Θέατρο Προσκήνιο.
Επιπλέον, τις ημέρες των Χριστουγέννων θα δοκιμάσει τις δυνάμεις της για πρώτη φορά και σε θέατρο για παιδιά, καθώς θα πρωταγωνιστήσει στις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες στον Φάρο του «Κέντρου Πολιτισμού» Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Μια νύχτα του Αυγούστου
Η φετινή σεζόν θα τη συστήσει όμως για πρώτη φορά και στους τηλεθεατές. Θα εμφανίζεται από τον Οκτώβριο στη δραματική σειρά Μια νύχτα του Αυγούστου της ΕΡΤ1, που είναι βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Βικτόρια Χίσλοπ. «Ήθελα από παλιά να κάνω τηλεόραση αλλά δεν τύχαινε. Άκουγα ότι τα γυρίσματα είναι άχαρα και ότι δεν προλαβαίνεις να κάνεις πολλά. Είχα δει βέβαια κάποιες σειρές που μου άρεσαν, είχα ζηλέψει, ας πούμε, Το Νησί, θα ήθελα να παίζω εκεί, αλλά
τώρα αυτό που κάνουμε είναι σαν να κάνουμε ταινία. Η Ζωή Σγουρού, η σκηνοθέτις, αποδείχτηκε τρομερά ικανή, τρυφερή, αποτελεσματική και ευγενική. Ένιωθα τιμημένη».
Η ίδια υποδύεται μια ιδιοκτήτρια ανθοπωλείου που είναι ταυτόχρονα κρυφή τσατσά στην Τρούμπα του ’50 και μεγαλώνει μόνη τον γιο της (Αινείας Τσαμάτης). «Είναι εξαιρετικό το σενάριο. Μάθαινα τα λόγια κι εκεί που πήγαινα να βάλω και λίγο τη δική μου εκδοχή, καταλάβαινα ότι πρέπει να τα μάθω απολύτως. Είναι πολύ πιο σωστά από αυτά που φανταζόμουν ότι θα πει ο ρόλος». Μιλάει αργά και διαλέγει με πολλή προσοχή τις λέξεις. Σαν να τις ανακαλύπτει από την αρχή. «Το έχω αυτό με την ακρίβεια των λέξεων. Ο Λευτέρης (σ.σ. Βογιατζής) έλεγε ότι αν λέγαμε αυτό που θέλαμε να πούμε, δεν θα μιλούσαμε. Θα το είχαμε πει. Και στο θέατρο ισχύει αυτό».
.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»
Φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη
