Για πρώτη φορά η Έλενα Τοπαλίδου φωτογραφίζεται για το περιοδικό ΟΚ! και μιλά για τον έρωτά της με τον Νίκο Κουρή, τις συνεργασίες που είχαν στο παρελθόν, την αρμονική οικογενειακή ζωή και τον γιο τους. Η ταλαντούχα ηθοποιός και χορεύτρια αποκαλύπτει μάλιστα ότι στο παρελθόν είχε μια άτυχη εγκυμοσύνη και αυτός ήταν ο λόγος που δεν προσπάθησε ξανά να αποκτήσει και δεύτερο παιδί.
Ο σκοτεινός εαυτός της στο τζάμι της βιτρίνας
Μπαίνει στην περίφημη Οκτάνα του Κωνσταντίνου Ρήγου, γίνεται ο άνθρωπος της ζωής της, δουλεύουν μαζί για χρόνια και στη Θεσσαλονίκη συνεργάζεται με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, συναντιέται με ταλαντούχους ανθρώπους της Τέχνης, αγγίζει τα πρώτα όνειρά της, αλλά τίποτα δεν την ικανοποιεί. «Ήμουν στη Θεσσαλονίκη τότε, πρόβες, παραστάσεις όλη την εβδομάδα και δεν κοιμόμουν καθόλου. Δεν μπορούσα. Απορώ πώς άντεξα μόνο με 6 ώρες ύπνο όλη την εβδομάδα».
Ψάχνει να βρει την καινούρια της ταυτότητα. Δεν είναι ευχαριστημένη με τον εαυτό της. Φεύγει στην Ιταλία για μία οντισιόν και καθώς περπατά στον δρόμο, φορώντας ένα καμηλό παλτό, κοιτάει τον εαυτό της στη βιτρίνα και δεν τον αναγνωρίζει. Βλέπει μια αλλόκοτη, γερασμένη φιγούρα στην αντανάκλασή της. Γυρίζει στη Θεσσαλονίκη, μαζεύει τα πράγματά της και κατεβαίνει οδηγώντας ενώ χιονίζει στην Αθήνα. «Δεν ήθελα να γυρίσω στο πατρικό μου. Ευτυχώς, ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη την προηγουμένη μού είχε δώσει τα κλειδιά από ένα διαμέρισμα στον Λυκαβηττό, στη Νικηφόρου Ουρανού. Τουλάχιστον είχα κάπου να μείνω».
«Ο Νίκος Κουρής κι εγώ»
Δεν ήξερε τι ήταν αυτό που την ευχαριστούσε πια. Η κατάθλιψη ήταν η απειλή της και το θέατρο ήταν η καινούρια της διαδρομή στη χαρά. Είχε ήδη συμμετάσχει σε χορούς αρχαίας τραγωδίας και με μια ενστικτώδη ορμή κάνει τον πρώτο της ρόλο στο Εθνικό Θέατρο, στο Ρομπέρτο Tσούκο. Από εκεί και μετά οι θεατρόφιλοι αρχίζουν να ανακαλύπτουν τις δωρικές ερμηνείες της και οι σκηνοθέτες την αυτοαναφλεγόμενη εικόνα της που μπορεί να μεταλλαχτεί υποβλητικά, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εκάστοτε συνθηκών. Ο Νίκος Κουρής έχει μπει ήδη στη ζωή της.
Ο προφανής συσχετισμός ότι εκείνος την έκανε να ανακαλύψει αλλιώς την καινούρια της αγάπη για το θέατρο δεν ισχύει. «Ο Νίκος τότε έκανε θέατρο με έναν μαρτυρικό τρόπο, όντας μπλεγμένος και με τον Λευτέρη (σ.σ. Βογιατζή). Είχαν μια πάρα πολύ δύσκολη σχέση μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν αληθινός ανταγωνισμός αυτό που υπήρχε ανάμεσά μας. Υπήρχε ο έρωτας και όλη αυτή η σχέση, οπότε ποτέ δεν συγκριθήκαμε “τι κάνει αυτός και τι κάνω εγώ”. Ο τρόπος ο δικός μου έτσι κι αλλιώς είναι τόσο αδιανόητα διαφορετικός από του Νίκου. Εντάξει, δουλέψαμε μαζί στην Bella (σ.σ. τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία της Θέλγιας Πετράκη) και σε μια ό,τι να ‘ναι παράσταση κάποτε και περάσαμε πολύ δύσκολα. Δεν υπάρχει λόγος να συνεργαστούμε, ούτε και η επιθυμία μας. Τώρα τον βλέπω που σκηνοθετεί για πρώτη φορά (σ.σ. τη Μοναξιά της Δύσης του Μάρτιν ΜακΝτόνα στο Θέατρο Αθηνών) και είναι τόσο πολύ δημιουργικός μέσα σε αυτό. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τον άνθρωπό σου από μακριά και να τον θαυμάζεις».
«Ο γιος μας ο Πέτρος»
«Η οικογενειακή ζωή του σπιτιού μας ομολογώ ότι είναι ευτυχισμένη. Και όχι συμβιβασμένη. Καθόλου όμως. Με τα χαλιά που τραβιούνται για να ξαναδείς πράγματα, με τον γιο μας ένα παιδί πολύ ανεξάρτητο και πολύ έξυπνο συναισθηματικά, που βοηθά και τους υπόλοιπους στην οικογένεια. Ο Πέτρος έχει συναισθηματικό ταλέντο. Είναι ένα πλάσμα με πολύ μεγάλο δώρο, από ψηλά. Ποτέ του δεν είχε κόμπιασμα για τίποτε. Έχω την αίσθηση ότι θα τα καταφέρει όμορφα στη ζωή του. Μας έλεγε η δασκάλα στο Δημοτικό: “Καταλαβαίνει πότε δεν είμαι καλά και έρχεται και μου λέει: ‘Μην ανησυχείτε, όλα θα πάνε καλά'”. Και ήταν στην Δ’ Δημοτικού. Έχει ενσυναίσθηση. Κι εγώ έχω πάρα πολύ. Μου λέει ο Νίκος: ”Φαντάζεσαι κάτι για κάποιον και είναι το σωστό, τον εξυπηρετείς, τον βοηθάς”. Νιώθω ότι θα πρέπει να βοηθήσεις, ειδικά τους πιο νέους ανθρώπους, είναι σωστό να τους βοηθάμε να εμπνέονται και να ονειρεύονται».
Έτσι όπως μιλάει για τον γιο της, τα «παιδιά» της, τους μαθητές στην Ανώτερη Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, τη ρωτάω συνειρμικά αν θα προτιμούσε να μην ήταν ο Πέτρος μοναχοπαίδι. «Ήθελα πάρα πολύ κι άλλο παιδάκι. Αλλά το έχασα, τρία χρόνια μετά τον Πέτρο, ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν κοριτσάκι, 5 μηνών στην κοιλιά μου και χρειάστηκε να το γεννήσω κάπως για να το πάρουν. Το ήθελα πάρα πολύ. Έκλαψα πολύ. Τρόμαξε κι ο Νίκος λίγο και δεν έγινε μετά».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με «Τα Νέα Σαββατοκύριακο»
Φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη
