Τον Οκτώβριο του 2022 η Δώρα Τσαμπάζη ήρθε αντιμέτωπη με μια από τις πιο δύσκολες ίσως στιγμές της ζωής της, την απώλεια του συζύγου της και Ολυμπιονίκη του Tae Kwon Do, Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Μετά από δυο χρόνια σκληρής μάχης με μια σπάνια μορφή καρκίνου ο γνωστός αθλητής έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω τη σύζυγό του και τα δυο παιδιά τους, την 6χρονη Ελεάννα και τον 3χρονο Γιώργο. Η γνωστή δημοσιογράφος αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια και μεγάλη δύναμη ψυχής τον χαμό του, βάζοντας ως τη βασική και μόνη προτεραιότητα τα δυο παιδιά της.
Έξι μήνες μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, η Δώρα Τσαμπάζη νιώθει περήφανη που κέρδισε το προσωπικό της στοίχημα να βοηθήσει τα παιδιά να αποδεχθούν την απώλεια του πατέρα τους και εξομολογείται πως «ο σύντροφός της δεν έχει σταματήσει να της λείπει ούτε για μια στιγμή». Η ίδια όμως καταφέρνει να γίνει φάρος και να στηρίξει με τη στάση της όσους βιώνουν μια παρόμοια απώλεια με εκείνη. Ο Αλέξανδρος για εκείνη και τα παιδιά της άλλωστε, «έχει γίνει ένας άγγελος με μεγάλα φτερά».
Η Δώρα Τσαμπάζη, μάλιστα πατά πια γερά στα πόδια της και ετοιμάζεται να προσφέρει όσο το δυνατόν περισσότερα, τόσο σε ανθρώπους που έχουν βιώσει μια απώλεια, όσο και σε όλο τον κόσμο. Η ίδια πριν από λίγη ώρα μάλιστα ανακοινώθηκε και επίσημα από τον Αλέξη Τσίπρα στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ σε τιμητική θέση.
Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για τις εκλογές και το γκράφιτι που τη συγκίνησε
Το όνομά σου ανακοινώθηκε στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ από τον Αλέξη Τσίπρα. Θα ήθελες να συμμετάσχεις πιο ενεργά στα κοινά και στην πολιτική;
Για εμένα πολιτική ασκούμε όλοι καθημερινά γύρω μας. Οι πράξεις μας, η συμπεριφορά απέναντι στον συνάνθρωπό μας και το περιβάλλον μας. Όλα αυτά είναι πράξεις πολιτικές. Το αν είμαστε αλληλέγγυοι ή όχι. Απλώς κάποιοι το κάνουν λίγο πιο επαγγελματικά και λαμβάνουν αποφάσεις για τις ζωές των άλλων.
Η πρόταση από τον Αλέξη Τσίπρα έγινε με πολύ σεβασμό και διακριτικότητα, Μου έδωσε την ελευθερία και τον χρόνο να επιλέξω αυτό που θα με κάνει να αισθάνομαι πιο όμορφα. Δεν ξέρω πού θα βγάλει στο μέλλον αυτή η τιμητική θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, όμως ο κόσμος από εμένα στην πολιτική σκηνή θα δει ακριβώς αυτό που έχει δει έως σήμερα, την αλήθεια μου.
Πριν από λίγες μέρες είδαμε μια ανάρτησή σου, όπου μαζί με τα παιδιά σου βρεθήκατε μπροστά από ένα γκράφιτι αφιερωμένο στη μνήμη του συζύγου σου, Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Πώς ένιωσες;
Αυτό ήταν μια επιθυμία μας. Θέλαμε να γίνει ένα γκράφιτι στη Θεσσαλονίκη γιατί είχε προηγηθεί ένα άλλο στον δήμο Βύρωνα λίγες μέρες αφότου έφυγε ο Αλέξανδρος από τη ζωή. Ήταν μια πρωτοβουλία του δήμου Βύρωνα, όπου μπόρεσα να πάω μόνο εγώ, χωρίς τα παιδιά. Θέλαμε πολύ να γίνει κάτι και στη Θεσσαλονίκη.
Σκεφτόμουν όλον αυτό τον καιρό πού θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο για να έχει και έναν συμβολισμό. Βρέθηκα με τον δήμαρχο Παύλου Μελά, Δημήτρη Δεμουρτζίδη και μαζί σκεφθήκαμε το Γυμνάσιο και Λύκειο που φοίτησε ο Αλέξανδρος. Ο Μάριος Σιμόπουλος φιλοτέχνησε το γκράφιτι που έγινε μέσα στις γιορτές του Πάσχα για να μην ενοχλήσουμε τη λειτουργία του σχολείου. Πήγαμε μαζί με τα παιδιά και όταν ξεκίνησε η δημιουργία του και βλέπαμε τη διαδικασία καθημερινά. Στο τέλος που πήγα και το είδα μαζί με τα παιδιά ήταν πολύ όμορφο και συγκινητικό.
Η επιθυμία μας να απεικονιστεί ο Αλέξανδρος με φτερά ήταν κάτι που ήθελα πολύ να γίνει, γιατί στα παιδιά λέω ότι «ο μπαμπάς είναι άγγελος πια με πολύ μεγάλα φτερά και είναι ψηλά στον ουρανό». Αυτό είχε μια παραπάνω σημασία για εμένα.
«Η μεγαλύτερη έγνοια μου ήταν τα παιδιά και πώς θα διαχειριστούν την απώλεια»
Τα παιδιά πώς έχουν διαχειριστεί την απώλεια του πατέρα τους;
Ο χρόνος είναι πολύ δυνατός σύμμαχος για εμάς. Αισθάνομαι περήφανη που τα καταφέρνω σε αυτό το κομμάτι. Η μεγαλύτερη έγνοια μου ήταν τα παιδιά και πώς θα διαχειριστούν την απώλεια. Υπάρχει σιγά σιγά αποδοχή του γεγονότος. Ο πατέρας τους δεν παύει να τους λείπει. Αλλά τα παιδιά δεν έχουν χάσει τη χαρά τους για ζωή. Για εμένα ήταν ένα μεγάλο στοίχημα αυτό και το έχω κερδίσει και νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι ότι έδειξες μεγάλη δύναμη ψυχής όλο αυτό το διάστημα της ασθένειας και της απώλειας του συζύγου σου. Υπήρξαν στιγμές που σκέφθηκες ότι όλο αυτό είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο θα ξυπνήσεις;
Για εμένα ο εφιάλτης ήταν όσο ο Αλέξανδρος ήταν άρρωστος. Το πρώτο διάστημα της ασθένειας που δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Από τη μια στιγμή στην άλλη ο άνθρωπός σου είναι υγιής και κάνετε χειρουργείο και αρχίζει τις χημειοθεραπείες. Εκεί νόμιζα ότι θα ξυπνήσουμε από τον εφιάλτη. Ο χρόνος είναι σύμμαχος στις χρόνιες ασθένειες, ώστε να αρχίσεις να αποδέχεσαι ότι τα πράγματα μπορεί να μην πάνε τελικά καλά.
Η δύναμη που μου λένε ότι έχω δείξει μετά, προφανώς είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου. Αλλά είναι και αποτέλεσμα δουλειάς που έκανα με τον ευατό μου όλο αυτό το διάστημα, ώστε να μπορέσω να αποδεχθώ το γεγονός ως τετελεσμένο και να ανοίξω μια νέα σελίδα προς το φως, εκεί που μου έδειξε ο Αλέξανδρος.
«Η φυγή του Αλέξανδρου και η απώλειά του ήταν ένα πολύ δυνατό χαστούκι»
Είχατε συζητήσει με τον Αλέξανδρο όσο ήταν άρρωστος το ενδεχόμενο να μην πάνε τα πράγματα καλά;
Στην αρχή δεν το συζητάς. Θεωρείς δεδομένο ότι θα τα καταφέρεις. Αργότερα, όταν τα πράγματα δεν πήγαν καλά και είδαμε ρεαλιστικά την κατάσταση, συζητήσαμε ότι μάλλον αυτό δεν θα έχει καλή κατάληξη. Το αποδεχθήκαμε και σαν ζευγάρι και σαν γονείς συζητήσαμε αυτά που έπρεπε για το μέλλον των παιδιών και το δικό μου νε γαλήνη, ηρεμία και αποφασιστικότητα.
Υπήρξαν στιγμές που «λύγισες»;
Για εμένα η φυγή του Αλέξανδρου και η απώλειά του ήταν ένα πολύ δυνατό χαστούκι για να εκτιμήσω διάφορα πράγματα και να βγω από ένα μεγάλο διάστημα απραξίας. Λογική, φυσικά, απραξία γιατί το πρώτο διάστημα μεγάλωνα τα παιδιά μας και έπειτα ήρθε η ασθένεια του Αλέξανδρου. Ήταν ένα χαστούκι που μου είπε «τώρα πρέπει να σηκωθείς και να τρέξεις». Σαν να μου άφησε ο Αλέξανδρος μια σκυτάλι και να μου είπε τώρα τρέχα για όσο μπορεί και για όσο αντέξεις. Μόνο τρέξε προς τη σωστή μεριά της κοινωνίας και της ιστορίας. Οπότε όσα κάνω βγαίνουν από την ψυχή μου. Το μότο μου έχει γίνει ότι «γινόμαστε πιο δυνατοί όταν στηρίζουμε ο ένας τον άλλον».
Αυτήν την αγάπη και τη στήριξη τη δεχθήκαμε ως οικογένεια και κατά τη διάρκεια της ασθένειας του Αλέξανδρου, αλλά και μετά. Αισθάνομαι ότι είναι υποχρέωση μου αυτήν τη στήριξη να τη δώσω σε ανθρώπους που παιρνούν τώρα έναν ίδιο Γολγοθά ή μπορεί να έχουν χάσει τον άνθρωπό τους.
Υπάρχει κάποιος που να σας βοήθησε και πρακτικά μετά τον θάνατο του συζύγου σου;
Οι γονείς μου είναι πολύ κοντά μου και ηθικά και πρακτικά. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτούς. Από την άλλη νιώθω πολλές φορές ότι θέλω να σταθώ στα πόδια μου. Είναι εκεί που η μητέρα μου μου δίνει απλόχερα τη βοήθειά της λέγοντας μου να κρατήσει τα παιδιά και να είναι μαζί μου, αλλά τη διώχνω εγώ γιατί νιώθω ότι θέλω να μείνω μόνη και μπορώ να τα καταφέρω μόνη. Δεν είμαι η μόνη που έχω χάσει τον σύντροφό μου με παιδιά. Είναι και άλλες. Είμαστε πολλές και όπως τα έχουν καταφέρει όλες οι άλλες θα τα καταφέρω κι εγώ.
«Ο σύντροφός μας όταν φεύγει δεν σταματά να μας λείπει»
Νιώθεις όμως, ότι σου λείπει
Ο σύντροφός μας όταν φεύγει δεν σταματά να μας λείπει. Δεν μπορούμε να πούμε ότι κάποια στιγμή της ημέρας ξεχάστηκα. Το θυμόμαστε πάντα, απλώς είναι μια πραγματικότητα που τη ζούμε και την έχουμε αγκαλιάσει και μαθαίνουμε να την αγαπάμε και αυτή. Μας αρέσει να μιλάμε για τον άνθρωπό μας,
Μετά την απώλεια του Αλέξανδρου έχεις σκέψεις για να συμμετέχεις σε κάποιες δράσεις; Έχεις κάποια επαγγελματικά σχέδια;
Έχω πολλά πράγματα στο μυαλό μου από τον Σεπτέμβριο. Είχα πει ότι θέλω να κυλίσει το πρώτο διάστημα με τα παιδιά για να βρούμε και τις ισορροπίες μας. Συζητάω πολλά πράγματα και με παλιούς μου εργοδότες στο κομμάτι της δημοσιογραφίας και διαισθάνομαι ότι θα βρεθώ κάπου καλά και όμορφα. Κάπου που η καρδιά μου θα κουμπώνει όμορφα και θα συνεργάζομαι αρμονικά με ανθρώπους που θα μου δώσουν χώρο και χρόνο.
