Για πολλούς η Χριστίνα Μαραγκόζη είναι μια από τις πιο σημαντικές λαϊκές τραγουδίστριες της γενιάς της. Άλλοι, πάλι, την έχουν συνδέσει ως ντουέτο με τον Αντώνη Βαρδή. Η Χριστίνα Μαραγκόζη δηλώνει στο ΟΚ! πως πλέον βρίσκεται στην καλύτερή της φάση και είναι έτοιμη να υποδεχτεί έναν καινούριο έρωτα. Παράλληλα, η Χριστίνα Μαραγκόζη μιλά για τη στήριξη που είχε από τους γονείς της και τις δυσκολίες.
Το ’87 έκανες τον πρώτο σου δίσκο Κλείστε τις πόρτες, που έγινε μεγάλη επιτυχία.
Ναι, ο πρώτος μου δίσκος ανέδειξε πολλές επιτυχίες και μέσα σε αυτές ήταν και το Θα προχωράμε μαζί, που ακούγεται μέχρι τώρα. Πόσο εύκολο ήταν για μια γυναίκα να αποδεικνύει τα αυτονόητα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο; Όταν ξεκίνησα ήταν εποχές που όλα ήταν δύσκολα για τις γυναίκες, πολύ περισσότερο για όσες είχαν μια καλή εξωτερική εμφάνιση. Έπρεπε να αποδείξουν ότι έχουν ταλέντο. Από εκεί και πέρα, είχα την τύχη να κάνω πολύ καλές συνεργασίες, όπως με τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Μανώλη Μητσιά και την Ελένη Βιτάλη. Μετράει πολύ με ποιον θα τραγουδήσεις. Συμμετείχα σε σχήματα που είχαν ποιότητα χωρίς να κάνω εκπτώσεις στους στόχους μου. Σε αυτό βοήθησε που είχα και τη στήριξη των γονιών μου.
Πώς ήταν το οικογενειακό πλαίσιο που μεγάλωσες;
Οι γονείς μου ήταν μετανάστες, μεγάλωσα στη Γερμανία. Εκεί ήρθα σε επαφή με το λαϊκό τραγούδι γιατί οι γονείς μου έκαναν τα λεγόμενα «νυχτέρια» – βραδιές σε σπίτια με ελληνικά λαϊκά τραγούδια. Αργότερα, στην εφηβεία μου, επιστρέψαμε στην Καβάλα, όπου γνώρισα πιο ποπ τραγούδια. Τελειώνοντας το σχολείο κατέβηκα στην Αθήνα και μαζί μου ήρθαν και οι γονείς μου – άφησαν τα πάντα για να είναι δίπλα μου. Άφησαν τη στρωμένη τους δουλειά. Ερχόμενοι στην Αθήνα ο πατέρας μου εργάστηκε σε λεωφορείο και η μητέρα μου σε ζαχαροπλαστείο. Μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη, δεν αναγκάστηκα ποτέ να πω «ναι» σε πράγματα που δεν ήταν της αρεσκείας ή της αισθητικής μου.
Βρέθηκες σε δύσκολη θέση;
Δεν γίνεται να μη βρεθείς σε δύσκολη θέση. Αμέσως μετά το σχολείο πήγα στη Δραματική Σχολή της Ευγενίας Χατζίκου στην Αθήνα. Παράλληλα τραγουδούσα σε μια μπουάτ στην Πλάκα. Με θυμάμαι να κάθομαι στο μικρό καμαρινάκι μου να μελετήσω για τις εξετάσεις και να έρχεται ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού και να με απολύει γιατί δεν ανέβαινα να κάθομαι στη σάλα του μαγαζιού. Ήταν σοβαρό μαγαζί, αλλά τότε τα περισσότερα κέντρα δούλευαν με αυτή τη φιλοσοφία. Έπρεπε να είσαι έξω, εξού και έκαναν τόσο μικρά τα καμαρίνια! Να σε βλέπει ο κόσμος. Τέτοια περιστατικά έχω αντιμετωπίσει μόνο, αλλά ευτυχώς τίποτα ακραίο.
Φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη/ Cube Digital Productions
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
