Η διευθύντρια πολιτισμού και νεολαίας του ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων, Γεωργία Παράσχου μιλάει στο ΟΚ! για την αλυσίδα αλληλεγγύης που στήθηκε στο κέντρο της Αθήνας για τη στήριξη στους πυρόπληκτους όλης της Ελλάδας. Παράλληλα διηγείται όσα τη στιγμάτισαν ως έφηβη στα συσσίτια, απ’ όπου και ξεκίνησε την εθελοντική της δράση.
Σε ποια ηλικία γεννήθηκε μέσα σου έντονα η ανάγκη για κοινωνική προσφορά;
Στα 14 ξεκίνησα τις σπουδές μου στο κλασικό τραγούδι. Μπορεί να ακούγεται άσχετο με την κοινωνική προσφορά, αλλά σε εκείνη την ηλικία ήταν η πρώτη μου επαφή με τον πολιτισμό και τις τέχνες – όχι τόσο καλλιτεχνικά, αλλά κυρίως στο οργανωτικό κομμάτι. Στα 17, στη Β’ Λυκείου, ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τον όμιλο της UNESCO Πειραιώς και Νήσων.
Πώς μπήκε ο εθελοντισμός στη ζωή σου σε τόσο νεαρή ηλικία;
Τότε ήταν η εποχή που είχαμε όλοι πληγεί από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Ήταν περίπου το 2013-2014. Εγώ μεγάλωσα στον Πειραιά και εκείνη την περίοδο ο όμιλος της UNESCO ξεκίνησε τις δομές αντιμετώπισης της φτώχειας που, εκτός από τον Πειραιά, λειτουργούσαν επίσης στο Κερατσίνι, στο Πέραμα και στην Κόρινθο. Έψαχναν λοιπόν εθελοντές και κάπως έτσι δήλωσα συμμετοχή για να μπω στο δυναμικό των νέων δομών και να συνεισφέρω στα συσσίτια που έκαναν. Ήμουν υπεύθυνη στα κοινωνικά εστιατόρια και βοηθούσα στη σίτιση των συνανθρώπων μας.
Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;
Προέρχομαι από μια γενιά που ζήσαμε τα μνημόνια. Από πολύ μικρή ηλικία είχα βιώσει τη δυσκολία και στην οικογένειά μου αλλά και στις οικογένειες των συνομιλήκων μου. Ήταν επομένως πολύ συνειδητή επιλογή να ενταχθώ σε όλο αυτό. Παράλληλα με βοήθησε να καταλάβω και με τι θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά στο μέλλον. Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων και Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού. Στα συσσίτια ζήσαμε δύσκολες στιγμές. Κι αυτό γιατί έρχεσαι καθημερινά κοντά με οικογένειες που από εκεί που βρίσκονταν στο σπίτι τους, κλήθηκαν να μείνουν μαζί με άλλες δεκαπέντε οικογένειες σε ένα κτίριο και να ενταχθούν σε ένα κοινωνικό σύνολο με νέα δεδομένα. Οι άνθρωποι ζούσαν σε αυτές τις κοινωνικές δομές, έκαναν μπάνιο, κοιμόντουσαν, είχαν τη σίτισή τους εκεί. Παράλληλα και για εμένα όλο αυτό ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση, πόσο μάλλον στην ηλικία των 17 ετών, όταν τα έχουμε λίγο-πολύ όλα δεδομένα.
Στα 24 σου έγινες διευθύντρια Πολιτισμού της UNESCO. Σε άγχωσε καθόλου το γεγονός ότι είσαι η νεότερη γυναίκα που πέρασε από αυτή τη θέση;
Η εθελοντική μου δράση, όπως σου είπα, ξεκίνησε στα 17 μου. Είχα αναλά βει τότε ένα τμήμα Νεολαίας στο οποίο ήμασταν εθελοντές από το Λύκειο. Ξεκινήσαμε λοιπόν μια ομάδα που στήριζε τα συσσίτια και μετέπειτα τιμητικά
ο πρόεδρος του Ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων Ιωάννης Μαρωνίτης μου έδωσε τη διεύθυνση Πολιτισμού και Νεολαίας. Όσο πιο εντυπωσιακοί είναι οι τίτλοι, τόσο περισσότερη δουλειά και συγκράτηση απαιτούν για
να αποτελέσουν εφαλτήριες δράσεις για προσφορά. Όχι για το περιτύλιγμα, αλλά για την ουσία. Μάλιστα, η δική μας η γενιά έχει ανάγκη από ουσία και στήριξη. Κι αυτό το λέω γιατί ως νέα γενιά έχουμε κατηγορηθεί πολλές
φορές για πληθώρα θεμάτων. Με την πρόσφατη δράση του Humanity για τη στήριξη των πυρόπληκτων αποδείξαμε μέσα σε δέκα μέρες ότι η γενιά μας αξίζει πολλά και μπορεί να δώσει περισσότερα. Κι αυτό είναι μια ελπίδα.
Η εμπλοκή σου με την εθελοντική ομάδα του Humanity πώς προέκυψε;
Το Humanity είναι μια εθελοντική ομάδα που ουσιαστικά ξεκίνησε για να προβάλλει θέματα κοινωνικού περιεχομένου. Δημιουργήθηκε πριν από τέσσερις μήνες από την αυξημένη ανάγκη για κοινωνική, πολιτισμική και ανθρωπιστική ανταλλαγή ιδεών. Ο βασικός στόχος είναι η στήριξη ανθρώπων που είτε χρήζουν άμεσης κοινωνικής περίθαλψης είτε βρίσκονται σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως αυτές που βιώσαμε τώρα με τα πολλά μέτωπα φωτιάς που είχαμε σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα παρακολουθούμε και σεβόμαστε την επικαιρότητα ώστε να δημιουργήσουμε δράσεις και να διαδώσουμε θέματα που βρίσκονται στον παλμό της νέας εποχής.
Στην οδό Αριστοφάνους 12 στου Ψυρρή στήθηκε πραγματικά άμεσα μια αποθήκη όπου έσπευσε ο κόσμος να βοηθήσει τους πυρόπληκτους προσφέροντας είδη πρώτης ανάγκης. Πόσο δύσκολο ήταν να τα οργανώσετε όλα σε ένα βράδυ;
Ήταν πολύ δύσκολο και δυσάρεστο το ότι κληθήκαμε μέσα σε ένα εικοσι τετράωρο να αντιμετωπίσουμε εκατό πύρινα μέτωπα σε όλη την Ελλάδα. Ήταν όμως συγκινητική η προσέλευση των νέων ανθρώπων, ηλικίας 18 με 38. Από την Τετάρτη 4 Αυγούστου μέχρι και σήμερα δεν έχει σταματήσει ο κόσμος να στέλνει φάρμακα, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, τροφές για τα ζώα. Υπάρχουν ατελείωτα χέρια εθελοντισμού που μας στηρίζουν με την προσφορά τους. Από το να μοιράσουν τα πράγματα σε όλα τα σημεία της χώρας και να έρθουν κοντά μας προκειμένου να γίνει η διαλογή μέχρι να συντονίσουν εθελοντικές ομάδες. Αυτό που καταλάβαμε είναι ότι για εμάς τους νέους δεν έχει σημασία να έχουμε, αλλά να μπορούμε να δώσουμε.
Ποια ήταν η πιο συγκινητική στιγμή που βίωσες αυτές τις μέρες;
Κλαίγαμε συνέχεια. Υπήρχαν στιγμές που μας έπαιρναν τηλέφωνο οι εθελοντές μας από τα σημεία των πυροσβεστών στην Εύβοια, εκεί όπου ήταν οι Ρουμάνοι και οι Ουκρανοί τα πρώτα εικοσιτετράωρα και τους στέλναμε ανατροφοδότηση. Οι άνθρωποι έκλαιγαν και μας ευχαριστούσαν. Το ίδιο έγινε και στην Ηλεία. Μας έπαιρναν τηλέφωνο οι οικογένειες την ώρα που έφταναν τα βανάκια. Η επιτυχία της ομάδας μας ήταν ότι καταφέραμε να εισχωρήσουμε στα πιο μικρά χωριά που είχαν πρόβλημα και τα πρώτα εικοσιτετράωρα δεν
δέχτηκαν ανατροφοδότηση λόγω της μεγάλης φωτιάς και της έλλειψης οχημάτων. Τα λόγια αυτών των ανθρώπων μας συγκίνησαν αφάνταστα. Μας έλεγαν «Είστε η ελπίδα μας. Χάρη σε εσάς λάβαμε ένα εμφιαλωμένο
μπουκάλι νερό και τρόφιμα έκτακτης ανάγκης». Αυτό που κρατάω όμως και θέλω να τονίσω είναι ότι υπήρξαν κοπέλες που ήρθαν και πρόσφεραν τρόφιμα τα οποία ήταν από το συσσίτιο του δήμου τους. Ήταν τρομερά συ γκινητικό όλο αυτό. Ακολούθησε ένας φαύλος κύκλος. Εμείς να μην τα δεχόμαστε και να θέλουμε να τους βοηθήσουμε εις διπλούν γιατί καταλαβαίναμε ότι το εισόδημά τους δεν αρκούσε ούτε για τα προς το ζην και εκείνοι να μην τα παίρνουν πίσω. Δεν είναι μόνο ότι έφεραν τρόφιμα από το συσσίτιό τους, ήρθαν και μέχρι στου Ψυρρή να τα αφήσουν.
Πόσο πιστεύεις ότι μπορεί να βοήθησαν τα social media σε αυτό το εγχείρημα;
Πάρα πολύ. Ο κόσμος κατέφτανε ασταμάτητα με σακούλες στα χέρια με ιδιωτικά φορτηγά και οχήματα. Δημιουργήθηκε μια αλυσίδα αγάπης και προσφοράς μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν υπήρχε μάλιστα και ένα κέντρο συντονιστικό, εθνικό αν θέλεις, θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο ουσιαστική η βοήθεια για τους ανθρώπους. Αυτό το λέω γιατί δεν νοείται όλη η Ελλάδα να μαζεύει τρόφιμα και να υπάρχουν εικοσιτετράωρα που οι πληγείσες περιοχές δεν είχαν να πιουν νερό. Κάτι δεν κάνουμε καλά. Τι είναι αυτό; Δεν υπάρχει ουσιαστική ενημέρωση. Όταν λέμε «είδη έκτακτης ανάγκης», εννοούμε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Δεν εννοούμε μακαρόνια, ρύζια και όσπρια. Από την άλλη, υπήρξαν περιοχές όπου οι άνθρωποι μάζευ αν είδη πρώτης ανάγκης από την πρώτη στιγμή και κάπου δυσκολεύτηκαν στο πού και ποιος να τα παραδώσει. Οπότε σε όλη αυτή την προσπάθεια και το κύμα αλληλεγγύης είδαμε ότι υπήρχαν και πολλά ουσιαστικά κενά.
Θεωρείς ότι κάποιοι άνθρωποι που έχουν την πρόθεση να βοηθήσουν κινδύνευσαν να εξαπατηθούν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Υπήρξαν κάποιοι λογαριασμοί κατάθεσης οικονομικών ποσών και φορείς που από την πρώτη μέρα ανακοίνωσαν την προσφορά χρημάτων… Το στηρίζουμε, αλλά αν θέλει κάποιος να καταθέσει, πρέπει να ξέρει πού πηγαίνουν τα ποσά και πού θα αποδοθούν. Διότι ο κόσμος αυτή τη στιγμή, πέραν των πυρόπληκτων περιοχών, έχει βιώσει μια δεκαετία οικονομικής κρίσης, περνάει παράλληλα μια πολύπλευρη κρίση τώρα με την πανδημία και ενδέχεται ύστερα από όλα αυτά να έχουμε και μια πενταετία μπροστά μας με πολλές δυσκολίες. Οπότε ο καθένας οποιοδήποτε ποσό θέλει να δώσει πρέπει να ξέρει πού θα το δώσει και για ποιο σκοπό. Η γνώμη μου είναι ότι θέλει πολύ μεγάλη προσοχή το ζήτημα «κατάθεση χρημάτων σε λογαριασμούς», χωρίς να
ξέρουμε αν τελικά θα φτάσουν τα λεφτά και αν θα βοηθήσουμε όλες τις πυρόπληκτες οικογένειες, που από εδώ και πέρα θα έχουν σοβάρα προβλήματα. Τους βοηθήσαμε δέκα μέρες, το θέμα όμως είναι από εδώ και πέρα τι γίνεται…
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφόρησε με τα «Νέα Σαββατοκύριακο».
