Μια ψυχολογική ομιλία – παράσταση που χτυπά στη φλέβα της ύπαρξης μας. παρουσιάζει στο θέατρο Coronet ο Κλινικός Ψυχολόγος Γιάννης Αθανασόπουλος. Η ομιλία – μοίρασμα έχει τον τίτλο «Παιδί που ανταμώσαμε». Σε αυτή δεν θα μας μιλήσει για κατηγορίες και όρους. Δεν θα μπει στη διαδικασία να μας πει τι ξέρει, μα τι νιώθει, στα κοινά μας σημεία. Αυτό που νιώθουμε. Τα ίδια. Ψυχή ολόκληρη, στο μαζί. Ένα συλλογικό ασυνείδητο που γέμισε φως.
Σε έναν κόσμο όπου όλα κινούνται με οδηγίες χρήσης, το «Παιδί που ανταμώσαμε» εναντιώνεται σε κλισέ αυτοβελτίωσης.
Ο Γιάννης Αθανασόπουλος μιλά στο okmag για την ενασχόλησή του με την επιστήμη της ψυχολογίας, για όσα μας πιέζουν στην καθημερινότητα, ενώ αναφέρεται και στην αιτία της μεγάλης αύξησης της εγκληματικότητας το τελευταίο διάστημα.
Πώς προέκυψε η απόφαση για την παράσταση «Το παιδί που ανταμώσαμε» στο θέατρο Coronet
Αυθόρμητα και ελεύθερα. Άρχισα να γράφω μια μέρα, απλά έπιασα το στυλό μου και έγραφα, αφημένος στη ροή και στον Θεό, αφημένος στην ευγνωμοσύνη μου και σε όσα έμαθα χωρίς εγωισμούς, χωρίς να ξέρω τι κάνω. Και να, που έγινε αυτό! Και εξελίχθηκε σε κάτι τόσο όμορφο!
Τι θα δούμε σε αυτή την ψυχολογική ομιλία – παράσταση;
Τους εαυτούς μας στο μαζί, έξω από ταμπέλες, σε κοινές μάχες και πυρήνες. Θα είναι άβολο και πολύ γνώριμο ταυτόχρονα. Και παρέα σε αυτό το ταξίδι θα μας συντροφεύουν φωνές μικρών παιδιών.
Πόσο δύσκολο είναι για τους ανθρώπους στη σύγχρονη κοινωνία να μπορέσουν να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους και να αντιμετωπίσουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους;
Πολύ, γιατί θεριεύει το εγώ μας και δεν θέλουμε να νιώθουμε ευάλωτοι και τρωτοί. Ενώ όλοι αυτό είμαστε.
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος σε ψυχολογικό πάντα επίπεδο που ο κόσμος δεν είναι πια όσο χαρούμενος ήταν στο παρελθόν;
Η μοναχικότητα. Η καχυποψία. Η απομόνωση. Τα πάθη και τα ψέμματα.
Το κομμάτι της κατάθλιψης έχει εγκατασταθεί για τα καλά στην κοινωνία μας και είναι ραγδαία αυξανόμενο. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Η κατάθλιψη είναι ο πύργος που έπεσε. Το ιερό σύμπτωμα ότι πλέον δεν μας αρέσει ο εαυτός μας. Δεν είναι κατάρα. Υπενθύμιση για να αλλάξουμε είναι.
Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε δει μια σειρά από αποτρόπαια εγκλήματα να εκτυλίσσονται στη χώρα, από γυναικοκτονίες που μας συγκλόνισαν μέχρι την υπόθεση της Πάτρας και την πρόσφατη καταδίκη της μητέρας των παιδιών για τον θάνατο του ενός εκ των τριών. Κάντε μου ένα σχόλιο για αυτό;
Αν κοιτάς για πολύ ώρα τα μάτια του τέρατος θα γίνεις ίδιο με δαύτο. Να σκεφτόμαστε, μέσα από αυτά, τι αποτύπωμα θέλουμε να αφήσουμε εμείς στο καλό και στην αγάπη. Δεν χρειάζεται να αξιολογούμε πάντα το κακό. Να το αποφεύγουμε στον μικρόκοσμο μας με τις πράξεις μας χρειάζεται.
Ποια είναι τα δικά σας επόμενα σχέδια;
Δεν έχω σχέδια. Νιώθω προστατευμένος και αφήνομαι στα όνειρα που υπάρχουν στην καρδιά μου να γίνουν. Χωρίς πίεση, χωρίς πρέπει. Μόνο με προσήλωση στην αλήθεια και στον μόνο στόχο μου: Να έρθουμε ξανά, κοντά. Έστω και για λίγο. Πώς αλλιώς; Αυτό άξιζε πάντα.
