Ο Κώστας Κρομμύδας κυκλοφόρησε το δέκατο στη σειρά βιβλίο του με τίτλο “Ακάκιε” από τις εκδόσεις Διόπτρα και μιλά στο ΟΚ! για το νέο του εγχείρημα, που θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο, τις δύσκολες συνεργασίες αλλά και το κάστινγκ που πέρασε για τη νέα ταινία για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Πώς αποφάσισες να γράψεις το συγκεκριμένο μυθιστόρημα;
Η ιστορία του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από το Ακάκιε είναι συγκλονιστική. Γνώριζα ένα μέρος της πριν ξεκινήσω να κάνω την έρευνά μου. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι ήρθε η ώρα να γράψω τη συγκεκριμένη ιστορία. Ένιωσα πιο ώριμος συγγραφικά καθώς πρόκειται για ένα βιβλίο το οποίο απαιτούσε μια διαφορετική προσέγγιση στο κομμάτι των συνεντεύξεων και της έρευνας. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα πως κατά τη διάρκεια της αναζήτησης πληροφοριών θα έβρισκα τόσους θησαυρούς. Η έρευνα έφερε στο προσκήνιο πράγματα που δεν γνώριζε ούτε η ίδια η οικογένεια. Η ιστορία ξεκινάει το 1918 και μέχρι να φτάσω σε ένα σημείο όπου υπάρχουν ζωντανοί άνθρωποι που μπορούν να αφηγηθούν κάποια πράγματα έκανα πολύ μεγάλη έρευνα.
Ποια σχέση έχεις με τον ήρωα του βιβλίου σου;
Ο Λευτέρης Μαντζίκας, ο ιδρυτής μίας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζυμαρικών της Ελλάδας, είναι ο παππούς της γυναίκας μου και είχα την τύχη να συνομιλήσω μαζί του. Πολλά από αυτά που μου είχε αποκαλύψει για τη ζωή του υπάρχουν μέσα στο βιβλίο. Χαίρομαι που μου έδωσε η οικογένεια την άδεια να γράψω αυτή την ιστορία και να έχω πρόσβαση σε υλικό που δεν είχε κανένας. Έψαξα μπαούλα, φωτογραφίες… Το βιβλίο είναι μια σύνθεση πολλών ιστοριών και πρέπει να τονίσω ότι έχει και πολλά μυθοπλαστικά στοιχεία.
Ποια μπορεί να είναι η πηγή έμπνευσης για ένα μυθιστόρημα;
Αναζητώ συχνά να μου εμφανιστεί μια πόρτα. Μια είδηση, ένα πρόσωπο, μια ενδιαφέρουσα ιστορία που θα μου διηγηθεί κάποιος. Από εκεί και έπειτα αυτή την πόρτα την παίρνω και με τη φαντασία μου την πλάθω ώστε να έχει ενδιαφέρον για τον αναγνώστη. Υπό αυτή την έννοια, έχω πολλές ιστορίες στο συρτάρι μου που πρέπει να δημιουργηθούν.
Διάβασα ότι η εταιρεία παραγωγής τηλεοπτικών σειρών Αγροναύτες ετοιμάζει την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου.
Ναι. Υπογράψαμε το συμβόλαιο για να μεταφερθεί το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη. Η ιστορία αυτή θα είναι πιο κοντά στα αληθινά γεγονότα. Πριν εκδοθεί το βιβλίο, τους άρεσε πάρα πολύ η ιδέα, η ιστορία και η πορεία αυτού του ανθρώπου. Υπογράψαμε και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι μια σοβαρή παραγωγή και θα γίνει μια πολύ καλή δουλειά. Πάντα μου άρεσε το καλό σινεμά.
Θα έχεις κάποιον ρόλο στην ταινία;
Αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσει η παραγωγή. Επειδή όμως με ρωτάνε πάρα πολλοί, θα σου πω ότι δεν με ενδιαφέρει να παίξω – τουλάχιστον τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε καμία περίπτωση. Αυτό που ίσως επιδιώξω είναι να έχω κάποιον συμβουλευτικό ρόλο ως προς το σενάριο. Ήδη οι άνθρωποι με ρωτάνε και τους δίνω πρόσβαση στο υλικό που έχω προκειμένου να αποτυπωθεί κατάλληλα η εποχή, τα σκηνικά και τα κοστούμια. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, σαφέστατα θα βοηθήσω. Θέλω να καταλάβει κάτι ο κόσμος, ο καθένας έχει τη δουλειά του, δεν είμαστε όλοι για όλα. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια προϋπόθεση να είμαι και ο σεναριογράφος και ο πρωταγωνιστής. Άλλο πράγμα είναι η συγγραφή ενός βιβλίου, άλλο η παραγωγή, άλλο η σκηνοθεσία κι άλλο ο πρωταγωνιστικός ρόλος. Απλά τυχαίνει επειδή έχω διττή ιδιότητα –ως συγγραφέας και ως ηθοποιός– να δημιουργούνται απορίες
Αν σου ζητούσα να διαλέξεις ανάμεσα στον ρόλο του ηθοποιού ή του συγγραφέα, ποιον θα διάλεγες;
Ξεκάθαρα του συγγραφέα. Στο κομμάτι της συγγραφής έχω βρει τον προορισμό μου κι αυτό που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Η αυτονομία που σου παρέχει η συγγραφή σού δίνει μια ελευθερία. Στην υποκριτική τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Είσαι συνεχώς εξαρτημένος, πρέπει να ανανεώνεις διαρκώς συνεργασίες. Είχα κάποιες κακές συνεργασίες στο παρελθόν, οι οποίες μου στοίχισαν ψυχολογικά. Είναι ψυχοφθόρο να μην μπορείς να φύγεις από μια δουλειά γιατί δεσμεύεσαι. Αποφάσισα να αποτραβηχτώ λοιπόν χωρίς να έχω σταματήσει να είμαι ηθοποιός. Πρέπει να είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για να το κάνω.
Ισχύει ότι πέρασες από κάστινγκ για την ταινία-αφιέρωμα στον Γιάννη Αντετοκούνμπο στον ρόλο του προπονητή του;
Ναι, δεν τον πήρα τον ρόλο. Στενοχωρήθηκα γιατί ήταν ο ρόλος του προπονητή του, του ανθρώπου που τον ανέδειξε. Έκανα το κάστινγκ μέσα στην καραντίνα. Το κακό είναι ότι δεν γινόταν με φυσική παρουσία. Φτιάχναμε κάποια βίντεο και τα στέλναμε. Βρήκα έναν άνθρωπο να μου κρατάει τα λόγια, τραβήξαμε με την κάμερα και τους το στείλαμε.
Ήταν για εσένα η καραντίνα μια ευκαιρία σε επίπεδο συγγραφής;
Σαφέστατα. Είναι θέμα οπτικής γωνίας. Εγώ προσαρμόστηκα και μπορώ να πω ότι ουσιαστικά το Ακάκιε είναι γραμμένο κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Έτσι κι αλλιώς, μπαίνω οικειοθελώς σε καραντίνα μόνος μου. Σε κάθε βιβλίο φεύγω ενάμιση μήνα και πάω και γράφω σε χωριά, σε βουνά, όπου βρω… Εδώ τώρα προέκυψε από μόνο του. Σαφέστατα θα προτιμούσα να μην υπάρχει, να μην έχει συμβεί όλο αυτό το κακό. Έχασα και τον πατέρα μου από κορονοϊό τον χειμώνα που πέρασε. Συνέβησαν πολλά άσχημα. Οι δυσκολίες θα υπάρχουν. Ο
κόσμος δεν μας ανήκει. Το περιβάλλον είναι εχθρικό, εμείς όμως πρέπει να προσαρμοζόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες που ξυπνάμε και την επόμενη μέρα. Και ο Λευτέρης Μαντζίκας στη δική του ιστορία βιώνει κάτι ανάλογο. Έτσι ξεκινάει η ιστορία του. Η μητέρα του πέθανε το 1918 από την ισπανική γρίπη. Δεν τη γνώρισε,
ήταν μωρό παιδί όταν πέθανε εκείνη. Αυτό σημαίνει ότι μεγάλωσε χωρίς μητέρα, κάτι που τον καθόρισε. Ο αναγνώστης θα καταλάβει τι σημαίνει αυτό, καθώς αυτό το στοιχείο καθορίζει πολλά πράγματα στο βιβλίο.
Το κοινό σου είναι κατά κύριο λόγο γυναικείο;
Είναι, ναι. Το καλό όμως είναι ότι τα βιβλία μου δεν απευθύνονται μόνο στις γυναίκες αλλά και σε πάρα πολλούς άντρες αναγνώστες. Ίσως οι άντρες δεν κάνουν πολλή φασαρία, διαβάζουν πιο αθόρυβα. Οι γυναίκες είναι πιο θορυβώδεις. Δηλαδή δύσκολα θα δεις έναν άντρα να κάθεται σε μια παραλία και να ανεβάζει μια φωτογραφία ενός βιβλίου. Η γυναίκα το κάνει λίγο τέχνη αυτό. Είναι οι στιγμές της χαλάρωσης και απελευθέρωσής της.
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφόρησε με τα «Νέα Σαββατοκύριακο» (3-9 Ιουλίου).
