Η Αναστασία Χριστοδούλου, γνωστή κυρίως με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Σούλη Σαμπάχ, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών. Η Σούλη Σαμπάχ έκανε την εμφάνισή της σε πολλές ταινίες του παλιού κινηματογράφου, ερμηνεύοντας τραγούδια, και παίζοντας μικρούς ρόλους.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Αν και η τέχνη τη γοήτευε, ο σκοπός της δεν ήταν να γίνει ηθοποιός ή τραγουδίστρια. Τη δεκαετία του 1950 ήρθε στην Αθήνα και άρχισε να τραγουδάει στο γνωστό κοσμικό κέντρο «Τζάκι», ενώ έκανε την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο».
Eίχε παραχωρήσει την τελευταία της συνέντευξη στην εφημερίδα Espressoτο 2018 και είχε αποκαλύψει ότι έμεινε δέκα φορές έγκυος, αλλά αποφάσισε να κάνει εκτρώσεις, λόγω της δουλειάς της.
«Δεν έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, ένα παιδί να με παρηγορεί»
«Τώρα που μεγάλωσα, σκέφτομαι ότι δεν έκανα καλά που δεν κράτησα ένα παιδί. Γιατί η αλήθεια είναι ότι έμεινα δέκα φορές έγκυος και έκανα εκτρώσεις. Τώρα που είμαι μόνη μου το έχω μετανιώσει. Γιατί δεν έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, ένα παιδί να με παρηγορεί. Τα έριξα γιατί έπρεπε να δουλεύω. Και αν ήμουν έγκυος, δεν θα μπορούσα να δουλέψω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν το σκέφτηκα να υιοθετήσω ένα παιδί γιατί έχω και δύο ανίψια. Όμως, έχω μάθει πλέον να έχω για παρέα μου τη μοναξιά» είχε δηλώσει.
Ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι λόγω προβλήματος υγείας της
Η Σούλη Σαμπάχ, ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι λόγω προβλήματος υγείας της. «Με ξέχασαν όλοι. Το τηλέφωνό μου έχει σταματήσει να χτυπάει εδώ και χρόνια. Και οικονομικά τα βγάζω δύσκολα πέρα. Η υγεία μου είναι πολύ ταλαιπωρημένη. Όχι, δεν κλαίω. Δεν μπορώ να κλάψω και ούτε κάνω κακές σκέψεις. Είμαι αισιόδοξο άτομο», είχε πει
Η αναφορά στον σύζυγό της Δημήτρη Νικολαΐδη
Φανερά συγκινημένη, είχε αναφερθεί για το σύζυγό της Δημήτρη Νικολαΐδη: «Δεν έχει φύγει μόνο ο άνθρωπός μου, ο Δημήτρης. Έχουν φύγει οι πάντες από τη ζωή μου. Συνάδελφοι, συγγενείς, φίλοι. Ακόμα και τα δύο ανίψια μου βρίσκονται στη Γερμανία. Πλέον σε αυτή τη ζωή είμαι εντελώς μόνη. Κι αυτές τις γιορτές μόνη μου θα είμαι, με το σκυλάκι μου. Αν θέλεις, έλα να γευματίσουμε μαζί, να σηκωθώ κι εγώ λίγο όρθια. Αποφεύγω να νοσταλγώ και να θυμάμαι, γιατί στενοχωριέμαι, κλαίω και δεν πρέπει, μια και η υγεία μου είναι επιβαρημένη. Προσπαθώ να μη θυμάμαι».
«Δεν μετάνιωσα ούτε μετανιώνω για οτιδήποτε έκανα στη ζωή μου»
«Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι τέτοια, που αργά ή γρήγορα θα νιώσεις μοναξιά, αν δεν έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο στη ζωή. Ο καλλιτέχνης παλεύει με τη ματαιοδοξία του, με τα εγώ του. Και όταν τα φώτα σβήσουν, τότε αντιλαμβάνεται πως όλη η ζωή του κρεμόταν σε ένα τεντωμένο σχοινί χωρίς γυρισμό. Δυστυχώς κι εγώ, όταν βρισκόμουν στις δόξες μου, δεν έπαιρνα τηλέφωνα τους συναδέλφους μου. Άρα γιατί εκείνοι να μου τηλεφωνήσουν;».
Για το αν είχε μετανιώσει για πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να είχε κάνει είχε αναφέρει: «Όχι, παιδί μου. Δεν μετάνιωσα ούτε μετανιώνω για οτιδήποτε έκανα στη ζωή μου. Δεν μου φταίει τίποτα και κανένας. Έτσι έπρεπε να γίνουν και έτσι έγιναν».
«Σκεφτόμουν τον θάνατό τους και τον δικό μου θάνατο»
«Εγώ δεν πρόκειται να κλειστώ σε τέτοια μέρη και είμαι απόλυτη σε αυτή την απόφασή μου. Έχω το σπίτι μου, έχω τις βεράντες μου. Θέλω να πεθάνω σπίτι μου. Αποκλείεται. Και εξάλλου εκεί με ποιους θα κάνω παρέα; Δεν ξέρω κανέναν, δεν θα με ξέρει κανένας. Θα είμαι ένας ξένος ανάμεσα σε ξένους. Κάποτε, όταν ζούσαν οι δικοί μου άνθρωποι, σκεφτόμουν τον θάνατό τους και τον δικό μου θάνατο και πώς θα μπορούσα να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Πλέον όμως δεν σκέφτομαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Ούτε και φοβάμαι τον θάνατο. Όπως δεν ξέρω πώς ήρθα στη ζωή, έτσι δεν ξέρω πώς θα φύγω και πού θα πάω. Το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό».
