Η Δανάη Μπάρκα μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που είχε πάτα πολλούς ανθρώπους να την αγαπούν και να τη φροντίζουν. Από τη μαμά της, Βίκυ Σταυροπούλου μέχρι τους… τρεις μπαμπάδες της!
Με τη μητέρα σου πέρασες ποτέ φάση αντίδρασης;
Νομίζω ότι ήμουν πάντα εύκολη στο μεγάλωμά μου. Όταν έκλεινε η πόρτα, όμως, ήταν μαμά κανονική. Και εντάσεις είχαμε και μαλώματα.
Θέλεις να πεις ότι η Βίκυ Σταυροπούλου ήταν μια μαμά όπως όλες οι άλλες;
Σε καμία περίπτωση. Η μόνη μαμά σαν τη δική μου ήταν η Μαρία Καβογιάννη. Δεν ήταν κανονική μαμά, ήταν τέλεια μαμά. Και παραμένει. Με το «ζακέτα να πάρεις», με άπειρες αναλύσεις, με σχόλια κάθε μέρα για την εκπομπή. Κάθε μέρα βάζει ξυπνητήρι για να με δει και να σχολιάσει το ρούχο, το παπούτσι, όσα θα πω.
Πότε τσακωθήκατε τελευταία φορά;
Το καλοκαίρι. Τη μάλωσα γιατί είναι ανεκτική με ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να είναι. Ανταλλάξαμε κάτι ωραία κατεβατά… Γενικά όμως δεν τσακωνόμαστε.
Αναζητώντας τι έχει γραφτεί για σένα τους τελευταίους μήνες, σχεδόν τα μισά αφορούσαν το body shaming που προσπάθησε να σου κάνει η Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Είναι ωραίο που ως άνθρωποι έχουμε διαφορετικές γνώμες, απόψεις και με αυτές πορευόμαστε. Απόψεις που διαμορφώνονται από τα βιώματά σου και τον τρόπο που έχεις μεγαλώσει. Το μόνο που με αφορά είναι ότι στο τέλος είναι ωραίο να λάμπει η ελευθερία, το καλό –όσο γραφικό κι αν ακούγεται– και η αγάπη. Από αυτή την ιστορία περισσότερο σοκαρίστηκαν οι γύρω μου. Εγώ ήμουν πολύ ψύχραιμη. Δεν με απασχόλησε. Πέρασε. Δυστυχώς οτιδήποτε φέρνει διχόνοια, κλικάρεται, πουλάει.
Και εμείς, οι δημοσιογράφοι, έχουμε ευθύνη για αυτό.
Ελπίζω να αλλάξει αυτό και να χαιρόμαστε περισσότερο με ωραίες ιστορίες. Αν βάλουμε τον εαυτό μας ή τους δικούς μας ανθρώπους στη θέση όσων πυροβολούνται αναίτια, μόνο τότε καταλαβαίνουμε πώς είναι πραγματικά να στενοχωρείς κάποιον.
Αποφεύγεις να το δείχνεις όταν δεν είσαι καλά.
Ακόμα και στους φίλους μου κρύβομαι όταν δεν είμαι καλά, θέλω να το περνάω μόνη μου. Αν δεν καταφέρω να ξορκίσω τη μαυρίλα μου, τότε θα το μοιραστώ.
Δώσε μου την πρώτη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό από τα παιδικά σου χρόνια.
Να με φυγαδεύει η γιαγιά μου για να μην καταλάβει η μαμά μου ότι έχω πάει να παίξω στην πλατεία με τη Ρένα και την Όλγα ενώ της είχαμε πει ότι θα διαβάζω. Στο Δημοτικό μπορεί να της τηλεφωνούσα και να της έλεγα «δεν μπορώ, θέλω να φύγω». Και ερχόταν ο παππούς να με πάρει για να πάμε βόλτα.
Δεν το ήθελες το σχολείο;
Καθόλου. Έλεγα «εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γνωρίζω κόσμο και να κάνω ταξίδια, τι με νοιάζει η Γεωμετρία;». Μέχρι τις αρχές Γυμνασίου ήμουν καλή μαθήτρια. Μετά ήθελα να τραγουδάω, να διοργανώνω εκδηλώσεις, τέτοια.
Τι συμβουλή θα έδινες στον έφηβο εαυτό σου;
Να κάνω περισσότερο αυτά που θέλω, όπως τα θέλω και να μη με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Γιατί ο κόσμος πάντα έχει κάτι να πει. Να μην κρύβομαι πίσω από το χιούμορ.
Σε μαλώνεις;
Με μαλώνω. Από την άλλη λέω «μια ζωή έχω, γιατί να τη ζήσω στην τελειότητα;». Ας φάω τα μούτρα μου, ας κλάψω, ας πονέσω, ας μάθω να ελέγχω πιο πολύ τον εαυτό μου.
Άρα σε αγαπάς περισσότερο πλέον.
Ναι, γιατί κρατάω την παιδικότητά μου αλλά μαθαίνω και πιο εύκολα πλέον, είμαι πιο ανοιχτή στην κριτική. Μου αρέσει όμως και η τρέλα μου.
Τελικά πόσους μπαμπάδες έχεις, Δανάη Μπάρκα; (Γελάει.)
Ο τηλεοπτικός μου μπαμπάς είναι ο Νίκος Κοκλώνης. Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει πολύ αυτή την τριετία, με έχει προστατεύσει. Όπως καταλαβαίνεις, έχει εκθέσει τη μαμά μου, οπότε πρέπει να την πάρει, θέλει δεν θέλει. Να ξέρω κι εγώ ότι κάποιος θα βρεθεί να γηροκομηθούν μαζί. Έχω τον βιολογικό μου μπαμπά που τον λατρεύω, τον μπαμπά που με έχει μεγαλώσει, τον Χρήστο (σ.σ. Χατζηπαναγιώτη), έχω κι άλλους μπαμπάδες και μαμάδες, είμαι το παιδί της παρέας. Με τον Πέτρο Μπούτο επίσης έχω ζήσει άπειρες στιγμές μαζί του, όπως και με τον κολλητό της μαμάς μου, τον Δημήτρη Λάγαρη, που συμμετέχει κάποιες φορές και στα γυρίσματα της εκπομπής. Όλοι μου έχουν κάνει babysitting, αφού η μαμά μου κυνηγούσε τα όνειρά της – και καλά έκανε.
Της το «χτύπησες» ποτέ αυτό;
Όχι, μόνο με χιούμορ. Γιατί ξέρω ότι μέσα της –κακώς– το φέρνει βαρέως. Υπήρξαν στιγμές που ήθελα να είναι στις εκδηλώσεις του σχολείου αλλά είχε διπλή παράσταση. Από την άλλη ένιωθα περήφανη για εκείνη όταν έβλεπα ότι μπορεί να γαληνέψει την ψυχή 400 θεατών δίνοντάς τους χαρά από τη σκηνή.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
