Η Αννα-Κύνθια Μπουσδούκου βρισκόταν για πολλά στο τιμόνι καθημερινής πρωινής ενημερωτικής εκπομπής στον ΣΚΑΪ και προκάλεσε αίσθηση η απόφαση να αποχωρήσει από το κανάλι του Φαλήρου. Τρία χρόνια μετά την απόφασή της να αποτραβηχτεί από τα φώτα της τηλεόρασης μιλά στο Marie Claire και την Εβίτα Τσιλοχρήστου για τους λόγους εκείνης της επαγγελματικής στροφής.

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που πήρες την ξαφνική απόφαση να κλείσεις πίσω σου την πόρτα του ΣΚΑΪ, το καλοκαίρι του 2018. Είχε ωριμάσει μέσα σου καιρό πριν;

Μετά τη συνεργασία που ήδη είχα με το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος ως σύμβουλος για δωρεές για τη μετεκπαίδευση των δημοσιογράφων και για προγράμματα δημοσιογραφίας, ήταν πολύ γρήγορη η απόφαση να αποδεχτώ τη μεγάλη πρόκληση να προχωρήσουμε μαζί στη δημιουργία ενός δημοσιογραφικού πυρήνα. Οπότε πάρθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα, ήταν ωστόσο αρκετά ώριμη.

Δύσκολα αποφασίζει κανείς να αφήσει μια επιτυχημένη καριέρα στην τηλεόραση.

Καθόλου δύσκολο δεν ήταν να απαρνηθώ αυτό που ονομάζουμε «τα φώτα της δημοσιότητας», σαφώς όμως δεν ήταν εύκολο να αποχωριστώ συναδέλφους και ομάδες που εργαζόμασταν μαζί δεκατρία χρόνια. Η δημοσιότητα όμως δεν ήταν κάτι που μ’ ενδιέφερε. Αυτό που μ’ ενδιέφερε ήταν η δουλειά αυτή καθαυτή και οι διάφορες προκλήσεις που τη συνοδεύουν, ευχάριστες ή δυσάρεστες.

Τι αγάπησες και τι διέγραψες δουλεύοντας στην τηλεόραση;

Αγάπησα τη μεγάλη πρόκληση τού να πρέπει ανά πάσα ώρα και στιγμή να είσαι τολμηρός και έτοιμος να βγεις μπροστά, ό,τι κι αν συμβαίνει, και μάλιστα σε χρόνια τα οποία πραγματικά είχαν πολύ πλούσια και ακραία επικαιρότητα. Κοινωνική, ανθρωπιστική, πολιτική, οικονομική, και βέβαια δημοσιογραφική. Αυτό είναι κάτι το οποίο έμαθα, δούλεψα, καλλιέργησα και κάτι που με σκληραγώγησε. Δεν υπάρχει κάτι που διέγραψα και που δεν θέλω να θυμάμαι γιατί δεν μετανιώνω για τίποτα έως εδώ – αυτή τη φιλοσοφία προσπαθώ να έχω και ως άνθρωπος. Οχι από ρομαντική διάθεση ή θετική σκέψη, αλλά για να έχω μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Αν μπορούμε να πούμε ότι αναπόφευκτα ο χώρος της τηλεόρασης είναι πολύ περιορισμένος, σίγουρα δεν νιώθω τόσο περιορισμένη όσο ήμουν.

Μαζί μ’ εκείνη λοιπόν άφησες και κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου;

Σίγουρα. Βέβαια, έχει να κάνει και με το πώς ωριμάζουν τα πράγματα. Με τη διαχείριση και τη ζύμωση σε μια δουλειά ωριμάζεις ως άνθρωπος γιατί μεγαλώνεις μέσα από τη διαδικασία. Με δυο λόγια, ναι, νιώθω πιο απελευθερωμένη.

Θα επέστρεφες ποτέ;

Δεν το έχω σκεφτεί, οπότε μάλλον όχι.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ