Η Τάμτα και η κορυφαία μέτζο σοπράνο Ανίτα Ρατσβελισβίλι, δύο από τις πιο αναγνωρισμένες Γεωργιανές καλλιτέχνιδες διεθνώς, παραχώρησαν μια κοινή συνέντευξη στον M.Hulot και τη LiFO.
Μίλησαν ανοιχτά για τις δυσκολίες που τις διαμόρφωσαν, για τη δύναμη που αντλούν από την κουλτούρα της πατρίδας τους και για το πώς κουβαλούν τη Γεωργία μέσα τους — ακόμα κι όταν πονάει.
«Ήμουν ένα τέτοιο παιδί· έμεινα πίσω, ενώ η μαμά μου ήρθε στην Ελλάδα. Ήμουν μόλις 15 χρονών, είχα ήδη γεννήσει το παιδί μου, και την είχαμε ανάγκη — κι εγώ και ο αδελφός μου. Έπρεπε όμως να φύγει, γιατί δεν είχαμε φαγητό, δεν είχαμε ηλεκτρικό. Ζούσαμε τεράστιες δυσκολίες και δεν υπήρχε άλλος τρόπος· η οικογένειά μου υπέφερε. Ως παιδί και ως πολύ νεαρή μητέρα με τραυμάτισε ο αποχωρισμός, αλλά καταλάβαινα ότι δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς», εξομολογείται η Τάμτα.
Η ίδια θυμάται και το πώς αντιμετωπίζονταν τότε οι γυναίκες που έφευγαν από τη Γεωργία: «Ήταν δύσκολο για τις ίδιες και για τις οικογένειές τους. Ο κόσμος δεν ήξερε ότι πολλές από αυτές ήταν μορφωμένες, με σπουδές, με διδακτορικά. Η μαμά μου, για παράδειγμα, έχει δύο πτυχία. Πονάει όταν ακούς τι πίστευαν για αυτές τις γυναίκες ή και για τη χώρα μας. Πιστεύω πως το στίγμα υπάρχει ακόμα, αλλά ελπίζω ότι η νοοτροπία αλλάζει».
Για τον ερχομό της στην Ελλάδα, η δημοφιλής τραγουδίστρια θυμάται: «Η ιστορία μου είναι διαφορετική από της Ανίτας. Δεν είχα σκοπό να γίνω τραγουδίστρια ή καλλιτέχνιδα· έπρεπε απλώς να φύγω, λόγω κάποιων προσωπικών καταστάσεων. Η μαμά μου βρισκόταν ήδη εδώ, οπότε δεν ήταν τόσο δύσκολο να πάρω την απόφαση. Ήμουν τυχερή — καταφέραμε να πάρουμε βίζα, εγώ και η κόρη μου, για να ταξιδέψουμε νόμιμα. Πολλές γυναίκες δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα· έπρεπε να κρυφτούν σε αποσκευές ή να διασχίσουν τα δάση περπατώντας. Σκεφτόμουν να μείνω για έναν χρόνο και να επιστρέψω, αλλά δεν γύρισα ποτέ πίσω. Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουν την ιστορία μου».
Σήμερα, η Τάμτα κοιτάζει πίσω με συγκίνηση και ωριμότητα: «Το ταξίδι μου μέχρι την Ελλάδα ήταν εύκολο, αλλά η προσαρμογή μου εδώ πήρε δύο χρόνια. Δεν επέστρεψα ποτέ στη Γεωργία, όμως την κουβαλώ πάντα στην καρδιά μου. Τώρα, στα 45, νιώθω πως είμαι μισή και μισή — μισή Γεωργιανή, μισή Ελληνίδα — κι αυτό είναι όμορφο. Όταν πετάω για τη Γεωργία, είμαι χαρούμενη και ενθουσιασμένη, αλλά νιώθω το ίδιο και όταν επιστρέφω εδώ. Έχω δύο πατρίδες».
Η Τάμτα μιλά και για τη δύναμη που της έδωσαν οι δυσκολίες: «Όσα περάσαμε μάς έκαναν πιο δυνατές. Είμαστε πειθαρχημένες, πιο πειθαρχημένες από τους ανθρώπους του Νότου, και η δημιουργικότητά μας γεννήθηκε μέσα από αυτές τις εμπειρίες. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι ευγνώμων που δεν παλεύω πια για την επιβίωση, αλλά ξέρω ότι αν χρειαστεί, θα πολεμήσω ξανά. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παλεύει χωρίς λόγο, επειδή είμαι ακόμα σε κατάσταση επιβίωσης. Τότε λέω “σταμάτα, είσαι καλά”. Παλεύω ακόμα με κάποια τραύματα, αλλά προσπαθώ να τα βλέπω όλα με θετική ματιά».
Διαβάστε επίσης: Τάμτα: Νέο δυναμικό τραγούδι με μία ερωτική «βουτιά» στην πιο κλασική pop πλευρά της
