Η καλλιτεχνική του φύση, η μετάβαση από την επαρχία στην Αθήνα για να εκπληρώσει τα μεγάλα όνειρά του, το φλερτ στο πλαίσιο της δουλειάς που, όμως, δεν ξεπέρασε τα επιτρεπτά όρια και η απώλεια του πατέρα του. Ο Σόλων Τσούνης μιλά στο ΟΚ! και τη Μαρία Παπαϊωάννου για όλα.
Παρά την πανδημία, το 2021 σε βρήκε με guest ρόλο στη σειρά Ήλιος στον ΑΝΤ1 αλλά και στη θεατρική παράσταση ΣΙΝέ. Τι άλλο έχεις στα πλάνα σου από εδώ και στο εξής;
Έκανα μια παράσταση για online streaming, το ΣΙΝέ, που στην ουσία είναι επιθεωρησιακά σκετσάκια, παράλληλα εμφανίστηκα στο Τσαντίρι του Λαζόπουλου, ενώ υποδύθηκα και τον ρόλο του Άγγελου στη σειρά Ήλιος του ΑΝΤ1. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και ένας ρόλος που, ενώ ήταν για είκοσ ι μόνο επεισόδια, τον ευχαριστήθηκα πολύ. Είχε πολλές αντιφάσεις ως χαρακτήρας και αυτοί οι ρόλοι με εξιτάρουν. Από εδώ και πέρα, έχω κλείσει μια τηλεοπτική δουλειά, τα γυρίσματα της οποίας θα γίνουν μέσα στο καλοκαίρι και θα είναι για τη δημόσια τηλεόραση. Παράλληλα, έχω κανονίσει μια περιοδεία. Δεν μπορώ, όμως, να πω πολλά. Θα είναι μουσική παράσταση και εγώ θα έχω τον ρόλο του αφηγητή.
Ποιες ήταν οι αντιφάσεις στον ρόλο του Άγγελου σε σχέση με εσένα;
Ο Άγγελος ήταν ένας γιατρός και φαινομενικά πολύ καλός άνθρωπος. Στη σοβαρή δυσκολία όμως – όταν έχασε έναν ασθενή από λάθος του– πέταξε την ευθύνη αλλού. Εκεί βλέπεις λοιπόν πώς κάποιος που φαίνεται δυνατός, σταθερός και σωστός μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο ανώριμα και ανεύθυνα. Αυτό που εντόπισα στον χαρακτήρα του ήταν η πίεση που δέχτηκε από τους γονείς του. Ξέρεις, όλα από εκεί ξεκινάνε, από την οικογένεια. Εμένα με
έμαθαν να αναλαμβάνω πάντα τις ευθύνες μου. Η βασική αρχή μου είναι όταν κάνω λάθη να ζητάω «συγγνώμη» και να προσπαθώ να επανορθώσω. Και όλα αυτά ξεκινούν από την οικογένεια.
Ως παιδί πώς ήσουν;
Ήμουν ελεύθερο πνεύμα. Είμαστε τέσσερα παιδιά κι εγώ ήμουν το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας. Ήμουν ο μόνος με καλλιτεχνική φύση. Τα αδέλφια μου ίσως να έτρωγαν πιο μεγάλη πίεση. Ας πούμε, εγώ δεν πιέστηκα να διαβάσω γιατί ήξεραν ότι θα ασχοληθώ με κάτι καλλιτεχνικό.
Πιστεύεις ότι καλλιτέχνης γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Πιστεύω ότι γεννιέσαι με κάποια χαρίσματα. Στη δική μου περίπτωση, ήταν φανερό ότι είχα ταλέντο στη ζωγραφική. Έπιαναν τα χέρια μου χωρίς καμία προσπάθεια. Είναι κάτι που ίσως να το κουβαλάς στο DNA σου. Για να καταλάβεις, ο παππούς μου ο Σόλωνας ήταν ανάμεσα σε πολλά άλλα και φωτογράφος. Ο μπαμπάς μου, από την άλλη, μετά τα 50 ξεκίνησε να ζωγραφίζει επειδή παρασύρθηκε από τις δικές μου ασχολίες. Εγώ δεν είχα ερεθίσματα. Στα 18 σου ήρθες από το Αγρίνιο στην Αθήνα για να σπουδάσεις φωτογραφία και αργότερα υποκριτική.
Πώς βίωσες αυτή τη μετάβαση;
Ήταν μια τεράστια αλλαγή, την οποία όμως επιδίω- κα. Σκέψου ότι στις Πανελλήνιες δεν πέρασα στη σχολή γραφιστικής, που ήθελα, αλλά Ιχθυοκαλλιέργειας στο Μεσολόγγι. Ενώ λοιπόν θα μπορούσα να μείνω άλλον έναν χρόνο στο Αγρίνιο και να δω τι θα κάνω, εγώ δεν άντεχα άλλο και έτσι έφυγα, ήρθα στην Αθήνα και μπήκα στη σχολή φωτογραφίας.
Η πανδημία και το κλείσιμο των θεάτρων σε έκανε να σκεφτείς ένα επαγγελματικό plan b;
Σίγουρα μιλάμε για μια δουλειά που έχει πάντα την ανασφάλειά της. Εγώ βέβαια είμαι λίγο κακομαθημένος γιατί έτυχε να είμαι σε δουλειές που κράτησαν αρκετά χρόνια, όπως το Σόι σου στον Alpha, ενώ είχα και κάθε χρόνο θέατρο. Αν και ξέρω ότι αυτό το επάγγελμα είναι ανασφαλές, όταν είσαι σε μια διαδικασία που τρέχεις συνέχεια, κάπου το ξεχνάς. Όταν λοιπόν έσκασε όλο αυτό με τον κορονοϊό, στην αρχή δεν πανικοβλήθηκα, το είδα σαν μια αφορμή για ξεκούραση. Βλέποντας όμως ότι κρατάει πολύ και παράλληλα ακυρώνονται όλες οι δουλειές που είχα κλείσει για το καλοκαίρι, μου έπεσε βαρύ. Εκεί έχασα τη διάθεσή μου.
Και πότε την ξαναβρήκες;
Όταν σκέφτηκα ότι πρέπει να βρω τρόπους να το ξεπεράσω. Ξεκίνησα λοιπόν να κάνω όλα όσα δεν προλάβαινα παλαιότερα, επειδή δούλευα πολύ. Ξεκίνησα μαθήματα φωνητικής αλλά και να ζω- γραφίζω ξανά. Όταν οχυρώνεσαι και προετοιμάζεις τον εαυτό σου τεχνικά, επενδύεις για το μέλλον και είσαι πιο προετοιμασμένος.
Πιστεύεις στη φράση που ακούγεται για τον χώρο σου ότι «χρειάζεται γερό στομάχι»;
Οπωσδήποτε. Όλη αυτή η διαδικασία που περνάς για να πάρεις μια δουλειά είναι ψυχοφθόρα, το γεγονός δηλαδή ότι σε επιλέγουν ανάμεσα σε πολλούς συναδέλφους. Όταν είσαι νεότερος ειδικά και δεν σε παίρνει κάποιος σκηνοθέτης, αυθόρμητα το ρίχνεις πάνω σου. Σκέφτεσαι ότι δεν είσαι καλός ή ακόμη ότι δεν έκανες κάτι σωστά. Χρειάζεται λοιπόν πολύ γερό στομάχι, ωριμότητα και αντοχές.
Κάποια στιγμή στο παρελθόν είχες αναφέρει πως είχες έρθει αντιμέτωπος με ένα περιστατικό ακραίου ανταγωνισμού και εξαιτίας αυτού έχασες τη δουλειά.
Ναι, αυτά είναι μέσα στη δουλειά. Να σου πω την αλήθεια, δεν νιώθω κανέναν ανταγωνισμό γιατί πιστεύω ότι ο καθένας είναι ξεχωριστός. Έχω βιώσει, ωστόσο, τον ανταγωνισμό με αθέμιτα μέσα. Δηλαδή να με κατηγορήσουν για κάτι κακό και κάποιος άλλος να επηρεαστεί. Ξέρεις κάτι όμως; Καλύτερα που δεν έγινε εκείνη η δουλειά γιατί δεν αξίζει να συνεργαστώ με κάποιον που πιστεύει αυτόματα κάτι χωρίς να έχει μιλήσει μαζί μου. Μάθημα είναι κι αυτό.
Ακούγοντας όλα αυτά τα περιστατικά λεκτικής, σωματικής και σεξουαλικής βίας στον χώρο του θεάτρου έπεσες από τα σύννεφα ή ήταν κάτι που ξέρατε εσείς μεταξύ σας;
Η φράση «το ξέραμε» είναι παρεξηγήσιμη. Κι αυτό γιατί είναι διαφορετικό να ξέρεις γενικά πράγματα για κάποιον άνθρωπο, όπως το ότι είναι εκρηκτικός ή ότι ο σεξουαλικός του προσανατολισμός είναι συγκεκριμένος, και είναι διαφορετικό να μαθαίνεις ότι έχει κάνει απόπειρες βιασμού ή έχει κακοποίησει ανήλικους ανθρώπους. Όχι, αυτές τις λεπτομέρειες δεν τις ήξερα. Γνώριζα ότι κάποιοι είναι νευρικοί, ότι μπορεί να σε θίξουν, ότι φλερτάρουν κάποιους ανθρώπους πάνω στη δουλειά αλλά δεν ήξερα για κακοποιήσεις τέτοιου τύπου. Ασφαλώς και έπεσα από τα σύννεφα. Πρέπει να προσέχουμε κι εμείς όταν χρησιμοποιούμε τη φράση «τα ξέραμε». Γιατί όσοι τα ξέρανε ασφαλώς και έπρεπε να βγουν να τα πουν. Χαίρομαι πολύ που αυτοί που υπέστησαν αυτές τις κακοποιήσεις βρήκαν τη δύναμη να βγουν να μιλήσουν. Όλο αυτό θεωρώ ότι θα φέρει ένα καλύτερο αύριο και στη δουλειά μας και στην κοινωνία.
Έχεις έρθει αντιμέτωπος με οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης;
Δεν έχω φτάσει στο σημείο να νιώσω πολύ άβολα ή να με τραυματίσει κάποια εμπειρία ψυχικά. Έχω περάσει light καταστάσεις. Δεν συνέβη κάτι που με προσέβαλε. Έχω δεχτεί, ας πούμε, φλερτ, αλλά το φλερτ δεν είναι κατακριτέο. Λες «ευχαριστώ πολύ, δεν ενδιαφέρομαι» και σηκώνεσαι και φεύγεις. Δεν έχω υποστεί όμως κακοποίηση. Δεν μου έχει κάνει κανείς bullying στη δουλειά. Είμαι και χαρακτήρας που, αν συνέβαινε, δεν θα το άντεχα. Θα έφευγα. Όσες φορές έχω νιώσει ότι κάποιος πάει να ξεφύγει και μιλάει λίγο πιο νευρικά ή απότομα από αυτό που επιτρέπω, αντιδρώ. Τσακώνομαι. Δεν θέλω να πω ότι εγώ είμαι δυναμικός και έχω τα κότσια να τον αντιμετωπίσω, γιατί καμιά φορά απλά παγώνεις και δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσεις.
Διάβασα ότι το 2013 συμμετείχες σε παραστάσεις για άρρωστα παιδιά σε νοσοκομεία. Πώς προέκυψε αυτή η ενασχόληση;
Τότε βίωνα μια δύσκολη κατάσταση στη ζωή μου. Είχα τον μπαμπά μου άρρωστο με καρκίνο από το 2013 μέχρι το 2015. Μου προτάθηκε, λοιπόν, να συμμετάσχω σε παραστάσεις σε νοσοκομεία με παιδάκια που νοσούσαν. Όλο αυτό που ζούσα με τον μπαμπά μου με έκανε να πω κατεύθειαν «ναι». Ήθελα οπωσδήποτε να κάνω κάτι για να δώσω χαρά. Επίσης, με αυτά που έβλεπα στα νοσοκομεία μαλάκωνε όλο αυτό που περνούσα εγώ. Ήταν πολύ πιο σκληρή η εικόνα ενός μικρού παιδιού σε σχέση με τον μπαμπά μου… Μαθαίνεις να ζεις με την απώλεια, δεν ξεπερνιέται ποτέ, αλλά με τον καιρό ο πόνος μαλακώνει. Μου λείπει πολύ ο μπαμπάς μου.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο».
