Ένα αφιέρωμα στη ζωή και την πορεία του Νίκου Αλιάγα και τα 20 χρόνια επιτυχίας του στη γαλλική τηλεόραση γιορτάζει το γαλλικό κανάλι TF1. Ο γνωστός παρουσιαστής λίγο πριν από την προβολή του ντοκιμαντέρ που είναι αφιερωμένο στη ζωή του, την πορεία του και τους προγόνους του μίλησε για όλα όσα έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια. Ο ίδιος μιλά με δέος για τη μητέρα του που παρόλο που έχει ύψος 1,50 έχει τεράστια δύναμη, αλλά και τα λόγια του πατέρα του. Ο Νίκος Αλιάγας, όμως, δεν διστάζει να μιλήσει και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν κάποιοι τον κοιτούσαν με οίκτο.
Ένα ντοκιμαντέρ που είναι επικεντρωμένο σε εσάς. Δεν σας φαίνεται όλο αυτό υπερβολικό;
Προφανώς, είχα αμφιβολίες όταν μου το πρότειναν, καθώς έχω περάσει πάνω από 30 χρόνια στη ζωή μου, βγάζοντας τους άλλους στο φως. Και αναρωτήθηκα αν θα ενδιέφερε κάποιον. Αλλά, μετά από πολλή σκέψη, είχα την ευκαιρία να μιλήσω άτυπα για την πορεία μου και ίσως να βοηθήσω και τους νέους που ξεκινούν τώρα αυτό το επάγγελμα, όπως εγώ, χωρίς να τους γνωρίζει κανείς.
Το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε μικρός και οι γονείς του
Όταν γεννηθήκατε είχε προκύψει ένα πρόβλημα υγείας που παραλίγο να σας στοιχίσει τη ζωή. Ένα τέτοιο γεγονός έχει προσδιορίσει τη ζωή σας;
Ναι, εννοείται. Έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι στο φως, έχουν μια μικρή ιστορία από την παιδική τους ηλικία. Μια ασθένεια, είναι μια δοκιμασία και για τους γονείς και για τα παιδιά. Μαθαίνεις να υποφέρεις μέσα σου, αλλά να χαμογελάς για να μην στεναχωρήσεις αυτούς που αγαπάς. Εγώ κατάφερα να επιβιώσω και ήθελα να κάνω περήφανους τους γονείς μου. Χάρη σε αυτό το σχεδόν νεκρό παιδί, εγώ είμαι εδώ τώρα.
Στο ντοκιμαντέρ θα δούμε την οικογένειά σας, τη μητέρα σας και τα παιδιά σας…
Ναι, είναι η πρώτη φορά που θα τους δούμε, αλλά μόνο πλάτη! Γνωρίζουμε την οικογένειά μου, αλλά με σεμνότητα. Η μητέρα μου είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για εμένα. Έχει 1,50 ύψος, αλλά είναι ένας “γίγαντας” με απίστευτη δύναμη. Είναι περήφανη με τον γιο της, αλλά δεν είναι φαν μου. Στο σπίτι της δεν υπάρχουν φωτογραφίες μου σε όλο το σαλόνι. Η μητέρα μου με βοηθά να έχω τα πόδια μου στη γη. Και επίσης η τηλεόραση είναι ένα μέρος της ζωής μου, δεν είναι η καθημερινότητά μου.
Τι είδος πατέρας είστε;
Είμαι το είδος του πατέρα που θα ξυπνήσει τα παιδιά μες στη νύχτα, όταν επιστρέφει από ένα ταξίδι για να τους δώσει τα δώρα τους. Κάτι που κάνει τρελή τη γυναίκα μου. Δυσκολεύομαι να είμαι σταθερός μαζί τους, αλλά το μαθαίνω.
Πιο νέος ονειρευόσασταν την τηλεόραση;
Όχι, γιατί δεν μου επιτρεπόταν να ονειρευτώ. Προέρχομαι από μια οικογένεια μεταναστών, ζούσαμε σε ένα μικρό διαμέρισμα δυο δωματίων και δεν είχαμε τη δυνατότητα να πάρουμε ένα δικό μας. Αυτό το ντοκιμαντέρ διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας και την ευγνωμοσύνη μας στη χώρα που μας υποδέχθηκε.
Ζείτε όλη τη ζωή σας ως γιος ενός μετανάστη;
Φυσικά. Κληρονομούμε μια διαφορετική κουλτούρα παρά τον εαυτό μας. Έχω ακόμα μέσα μου αυτό το συναίσθημα του οριστικού ξεριζωμού που κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Η θεραπεία για αυτό είναι να ζεις τη στιγμή. Και να γνωρίζεις καλά την κουλτούρα των δύο ταυτοτήτων σου. Τιμώ τη Γαλλία, αλλά δεν αρνούμαι το DNA μου. Το ένα τρέφει το άλλο.
Ο Νίκος Αλιάγας μιλά για τις στιγμές που τον αντιμετώπισαν με οίκτο
Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στον αγώνα σας και στο δύσκολο ντεμπούτο σας στην παρουσίαση του La Star Ac. Στο τέλος όπως, λέει και ο Νίτσε, «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό;»
Ναι. Ό,τι κι αν κερδίσεις στο τέλος, στη ζωή δεν πρέπει ποτέ να χάσεις την ελπίδα. Υπήρξαν στιγμές φορές με κοιτούσαν με οίκτο στους διαδρόμους. Αλλά δεν είναι το βλέμμα των άλλων που μας ορίζει, είναι η ικανότητά μας να κοιτάμε τον κόσμο. Η φήμη κάνει γρήγορα τον κύκλο της. Για μένα είναι κάτι που μας δίνεται για να ανοίξουμε τα μάτια μας, να έχουμε ευκαιρίες. Αλλά αν κοιτάξετε μόνο στον καθρέφτη, είναι άχρηστο. Για να επιβιώσετε σε αυτό, δεν πρέπει να ξεγελαστείτε.
Παρουσιαστής, φωτογράφος, πατέρας. Πώς μπορείτε και ελίσσεστε μέσα σε διαφορετικούς ρόλους;
Το μυστικό είναι να κάνεις κάθε πράγμα να έχει βάθος. Μετά από μια εκπομπή, επιστρέφω σπίτι και την επόμενη μέρα πάω για περπάτημα με τα παοιδιά μου, χωρίς να σκέφτομαι τη δουλειά μου. Πρέπει να καταφέρει να περάσεις από τον έναν κόσμο στον άλλον, χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί. Αλλά κυρίως, δεν πρέπει να φοβάσαι μην κάνεις λάθη. Αυτό που λέω εγώ στον εαυτό μου είναι ότι “όλοι θα φύγουμε”.
