Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος πρωταγωνιστεί για ακόμα μία χρονιά στην παράσταση «Τα αξύριστα πηγούνια», στο Μικρό Χορν. Το βραβευμένο θεατρικό έργο του Γιάννη Τσίρου παραμένει επίκαιρο -αν και γράφτηκε 15 χρόνια πριν- αφού ξετυλίγει τον φόνο μιας γυναίκας.
Με αφορμή την παράσταση, ο ηθοποιός μίλησε στο Marie Claire και την Αναστασία Καμβύση για τις κακοποιητικές συμπεριφορές τονίζοντας: «Έχει σημασία να αντιδρούμε σε κακοποιητικές συμπεριφορές, να τις επισημαίνουμε, να λέμε “ωπ, τι κάνεις εκεί;”». Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος υποστηρίζει ότι όλα είναι θέμα παιδείας και πώς το «κακό» βρίσκεται στο γεγονός ότι αναπαράγουμε τα στερεότυπα που μαθαίνουμε από το σπίτι μας.
Δεν είναι παράδοξο που ενώ ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, οι οικογένειες όχι μόνο είναι μητριαρχικές, αλλά βασίζονται συχνά και σε δυναμικές γυναίκες που στηρίζουν οικονομικά το σπίτι τους;
Μα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος γυναικών που έχουν αποδεχτεί αυτή την πατριαρχία και την αναπαράγουν, δείχνουν τον ίδιο δρόμο στις κόρες τους. Γι’ αυτό το ζήτημα της Παιδείας είναι πολύ σημαντικό, για να δώσει σε ένα παιδί τα εφόδια να αποκτήσει κριτική σκέψη σε σχέση με τα πρότυπα που του δίνει το σπίτι του. Είμαστε μία ευρωπαϊκή χώρα που ασπάζεται αξίες της Δύσης περί ανεξαρτησίας των φύλων και ελευθερίας σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά πίσω από κλειστές πόρτες αναπαράγουμε σκουριασμένα στερεότυπα.
Στα «Αξύριστα πηγούνια» παρακολουθούμε μία έμμεση γυναικοκτονία, μία γυναικοκτονία που έρχεται μετά από σωματική και ψυχολογική βία και ενώ έχει προηγηθεί ένας βιασμός.
Είναι ένα ντόμινο πράξεων που οδηγεί αυτή τη γυναίκα στο θάνατο. Πρώην στρίπερ αναγκάζεται να επιστρέψει στο στριπτίζ για να βοηθήσει τον εραστή της να διατηρήσει την αμαξάρα του και υπομένει το βιασμό της από το αφεντικό του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να παίρνει ψυχοφάρμακα, που την οδηγούν στην ανακοπή και το θάνατό της. Και οι δύο άνδρες την οδηγούν με σταθερά βήματα στο θάνατο.
Ένας φαινομενικά καθωσπρέπει οικογενειάρχης βιάζει την ερωμένη του φίλου του. Τελικά, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ανάμεσα στον άνθρωπο και τα άγρια ένστικτά του;
Η μόρφωση, η κοινωνική τάξη, η οικογενειακή κατάσταση, τίποτε από αυτά δεν έχει να κάνει με τον έλεγχο των ενστίκτων. Η παιδεία, ναι. Γιατί η παιδεία είναι η εκτίμηση των αξιών. Το μοναδικό πράγμα που ίσως καταφέρει να χαλιναγωγήσει τέτοια ένστικτα είναι η ευθύνη του περίγυρου. Έχει σημασία να αντιδρούμε σε κακοποιητικές συμπεριφορές, να τις επισημαίνουμε, να λέμε “ωπ, τι κάνεις εκεί;”. Μπορεί ένας θύτης να μην αντιλαμβάνεται άμεσα τις πράξεις του, είναι ευθύνη όλων μας να βγαίνουμε μπροστά και να δηλώνουμε τέτοια περιστατικά, να αντιδρούμε.
Φωτογραφίες: Έλλη Πoυπουλίδου/NDP
