Μάρτυρας σε ένα αποκρουστικό για την ίδια περιστατικό έγινε η Ελένη Ράντου το απόγευμα της Παρασκευής. Ένα περιστατικό που την προβλημάτισε και θέλησε να το μοιραστεί με τους διαδικτυακούς της φίλους. «Σήμερα βρέθηκα περπατώντας στον δρόμο ακούω μια κυρία να διαπληκτίζεται έντονα στο τηλέφωνο. Ένας τύπος την ακούει περνώντας και μονολογεί.”Σκάσε κυρά μου. Φταίμε εμείς μετά που σας σκοτώνουμε;” Κάποιοι περαστικοί γελασαν. Το βρηκαν αστειο!» γράφει στη σελίδα της στο Facebook.
«Και συνέχισα κι εγώ το δρόμο μου σκεπτόμενη σχετικά με όλη αυτή την έκρηξη βίας εναντίον γυναικών ότι
μέχρι να φτάσουμε στον φόνο, στον εκβιασμο ή στην έκνομη πράξη έχουν προηγηθεί χιλιάδες μικροί ανεπαίσθητοι βιασμοί για την κάθε μια, χιλιάδες σεξιστικές συμπεριφορές που όχι μόνο δεν τιμωρούνται αλλά επιβραβεύονται», συνεχίζει η Ελένη Ράντου.
Και καταλήγει η ηθοποιός: «Πολλές φορές κι από τις ίδιες τις γυναίκες. Αυτές οι μικρές καθημερινές στιγμές βίας που έχουν μέσα τους βαθιά υποτίμηση και τεράστιο φόβο μη χαθεί ο έλεγχος από τα αντρικά χέρια. Ο κύριος στον δρόμο μπορεί να μην έκανε φόνο, βιασμό, εκβιασμό αλλά μου έφερε την ίδια αποκρουστική αίσθηση».
Το περιστατικό που τη σόκαρε συνέβη λίγες μέρες μετά την καταγραφή της 17ης γυναικοκτονίας που διαπράχθηκε μέσα σε διάστημα μόλις λίγων μηνών. Η τελευταία διαπράχθηκε ανατολικά της Θεσσαλονίκης. Μια 55χρονη έπεσε νεκρή από τα χέρια του εν διαστάσει συζύγου της, στη Νέα Μάδυτο. ΤΗν σκότωσε μέσα σε ζαχαροπλαστείο της περιοχής πυροβολώντας την με καραμπίνα.
Ο καθ’ ομολογίαν δράστης, φέρεται να την παρακολουθούσε καθώς την ζήλευε και ήθελε να την εκδικηθεί για το γεγονός ότι είχε προχωρήσει τη ζωή της και είχε κάνει νέα σχέση.
Ο όρος γυναικοκτονία (femicide) έρχεται από το 1976. Τον κατέγραψε η εγκληματολόγος Νταϊάνα Ράσελ και υιοθετήθηκε από την εγκληματολογία μετά το 1992, χάρη στο βιβλίο με τίτλο «Femicide: the politics of woman killing», μια συλλογή δοκιμίων που επιμελήθηκαν από κοινού η ίδια και η ακαδημαϊκός Τζιλ Ράντφορντ.
