Η Ελένη Ράντου επέστρεψε στη θεατρική σκηνή με την παράσταση «Το πάρτι της ζωής μου» που έκανε πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή. Η ηθοποιός παραδέχτηκε ότι τα τελευταία δύο χρόνια κλείστηκε στον εαυτό της και σκέφτηκε μέχρι και να εγκαταλείψει τη δουλειά. Μιλώντας στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» η Ελένη Ράντου μοιράστηκε μπορεί να περνά μια γυναίκα σε αυτό τον χώρο και μίλησε ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας της μητέρας της η οποία ταλαιπωρείται από άνοια.
Ο λόγος που κλείστηκε στον εαυτό της τα τελευταία δύο χρόνια
«Όταν δεν είμαι καλά, δε μιλάω. Δύο χρόνια κλείστηκα πολύ και όταν είμαι σε τέτοια ψυχολογία δεν θέλω να το μοιράζομαι. Όταν υπάρχει μία ηλικία κι ένα παρελθόν, έχεις πολλά πράγματα να διαχειριστείς. Οπότε γυρνάς πίσω, οπότε μαζεύεις δυνάμεις, κάνεις απολογισμούς, συζητάς με τον εαυτό σου. Το θέμα του θανάτου δεν είναι λυμένο σε κανένα μας, οπότε όλο αυτό δεν είναι και το πιο ευχάριστο θέμα για να μοιραστείς. Επειδή τραυματίστηκε τόσο η ύπαρξη της δικής μας καλλιτεχνικής οντότητας σκέφτηκα μέχρι και να εγκαταλείψω τη δουλειά. Ή θα ξαναβρώ κουράγιο για να ξαναμπώ. Σκέφτηκα να πάω πίσω από τη σκηνή και τα φώτα, να είμαι λιγότερο εκτεθειμένη. Μου βγήκε στην επόμενη δουλειά», εξήγησε η Ελένη Ράντου.
Η παράσταση «Το πάρτι της ζωής μου»
Φέτος αποφάσισε να ανέβει ξανά στη σκηνή με την παράσταση «Το πάρτι της ζωής μου». Μια αναδρομή ζωής μιας γυναίκας από τα επτά της χρόνια μέχρι τα 55 της. Στο φόντο τα οικογενειακά τραύματα και μια σκιά θανάτου στο σπίτι.
«Η παράσταση έχει τρομερές απαιτήσεις. Είμαι επί δύο ώρες στην σκηνή και το σώμα μου έχει πάθει επτά κράμπες, τρεις θλάσεις, πέντε τενοντίτιδες. Είναι πολύ απαιτητικό. Καθετί που γράφει κάποιος έχει πολύ από τον εαυτό του, όχι γεγονότα ζωής, αλλά τον τρόπο που βλέπει τη ζωή. Προς στο φινάλε έχει πολύ έντονα προσωπικά στοιχεία».
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου είναι δύο ισχυρές προσωπικότητες για αυτό και λέει πως το «κάστρο» της ζωής τους δεν έπεσε ποτέ.
«Είμαστε δύο ισχυρές προσωπικότητες. Συνήθως το κάστρο απειλείται όταν η μία είναι λιγότερο δυνατή προσωπικότητα από την άλλη και καταπιέζεται.
Όταν γνωριστήκαμε με τον Βασίλη, εγώ έκανα τα πρώτα μου βήματα, οπότε εκείνος αποδέχτηκε το δικό μου ξεδίπλωμα που ερχόταν σιγά – σιγά. Το θέμα είναι εάν εγώ θα άντεχα το βάρος του “είσαι η γυναίκα του τάδε”. Όταν γνωριστήκαμε δεν ήμουν “η Ελένη μας”, αλλά “το καινούργιο κορίτσι του Βασίλη”. Στρίμωχνε η ιδέα ότι πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι το νούμερο 9 ή νούμερο 10 στη ζωή κάποιου άλλου», αναφέρει η Ελένη Ράντου.
Το θέατρο
Επιπλέον η Ελένη Ράντου αναφέρθηκε στο πώς αντιμετωπίζεται μια γυναίκα θιασάρχης στον χώρο. «Όταν ξεκίνησα, για το θέμα θιασάρχης είχαν ανοίξει το δρόμο η Καρέζη, η Βουγιουκλάκη, η Δανδουλάκη. Μας τον είχαν αφήσει αυτόν τον τομέα οι άντρες. Τα τελευταία χρόνια, από την κρίση και μετά, οι άντρες δυσανασχετούν πάρα πολύ όταν έρχονται στον θίασο γυναίκας. Υπάρχει μεγάλη διαφορά νοοτροπίας. Είναι πολύ πιο ανταγωνιστικοί. Παρότι συζητάμε για τα δικαιώματα της γυναίκας, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Έχω νιώσει να με υποτιμούν πολλές φορές και στη ζωή έξω. Νιώθω ότι τα πράγματα έγιναν επιθετικά την τελευταία δεκαετία, άντρες ανέβαζαν έργα μόνο με άντρες. Που τους άντρες θιασάρχες τους εμπιστεύονταν περισσότερο. Έχω περάσει τα 50 και τώρα δικαιώνομαι τώρα. Πάντα υπάρχει “η γλυκούλα”, αλλά τα “ικανή και ταλαντούχα” έρχονται δεύτερα». Δεν υπάρχει το ότι “αυτός ο άνθρωπος έχει ικανότητες και τα κάνει όλα αυτά”».
«Έβαλα στο Google το όνομά μου. Δεν είναι ανάλογο ούτε του κόπου μου, ούτε της δουλειάς μου η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω. Δεν είναι ανάλογη ούτε του κόπου μου ούτε της δουλείας μου. Μετά από τριάντα χρόνια δουλειάς έναν σεβασμό τον ένιωσα στη φετινή θεατρική μου δουλειά. Διάβαζα στο ξεκίνημα μου ότι “τρώω τα λεφτά του Βασίλη στο θέατρο” και έρχονταν τότε όλοι και μου ζητούσαν τα εξαπλάσια για να δουλέψουν. Είναι κουραστικές μπούρδες και δεν στάθηκα ποτέ σε αυτά».
Το πρόβλημα υγείας της μητέρας της
Τέλος, η ηθοποιός αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει η μητέρα της τα τελευταία χρόνια. «Η μητέρα μου έχει άνοια τα τελευταία πέντε χρόνια και η πανδημία το έκανε πιο δύσκολο, γιατί έπρεπε να προσέχουμε περισσότερο για τη δική της κατάσταση παρά τη δική μας. Ζούμε μαζί με τη μητέρα μου. Είναι ασθένεια που δεν ξέρω ποια εμπειρία είναι πιο οδυνηρή. Είναι μια ασθένεια που δεν χρηματοδοτείται αρκετά για να βρεθεί ανακούφιση. Γιατί αφορά ηλικίες μεγάλες που δεν είναι παραγωγικές. Άμα δεν είσαι και παραγωγικός δεν ενδιαφέρεις πολύ. Υπάρχει η παρελθοντική μνήμη στη μητέρα μου, δεν υπάρχει η τωρινή. Οι μνήμες αρχίζουν και σβήνονται από τις πιο πρόσφατες. Ξεκινάς να μη θυμάσαι τι έχεις φάει σήμερα και μετά πας να ξεχάσεις όλα όσα έχουν συμβεί πριν από 50 χρόνια. Οι φροντιστές ανθρώπων που έχουν άνοια χρειάζονται ψυχολογική υποστήριξη, είναι πολύ οδυνηρό για τους φροντιστές,
Το παλεύω να φροντίζω τον εαυτό μου. Είναι δύσκολο. Αν δεν φροντίσεις εσύ τον εαυτό σου, δεν θα μπορέσεις να φροντίσεις και τον άλλο, γιατί η άνοια είναι μακροχρόνιο και πολύ οδυνηρό μονοπάτι», εκμυστηρεύτηκε.
