Τρεις πρεμιέρες μετρά αυτή την εβδομάδα η θεατρική ατζέντα, με τη δεύτερη παραγωγή του θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας να βρίσκεται σίγουρα στην προτίμηση του θεατρόφιλου κοινού καθώς πετυχαίνει ένα ενδιαφέρον τρίπτυχο: το έργο του Ευγένιου Ο Νηλ, τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά και έναν εξαιρετικό θίασο.
Σήμερα λοιπόν Πέμπτη, 3 Μαρτίου, το αυτοβιογραφικό αριστούργημα του Αμερικανού συγγραφέα, «Το μακρύ ταξίδι της ημέρας μέσα στη νύχτα», κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία, Δημήτρη Καραντζά, ο οποίος επιστρέφει σκηνοθετικά στο συγκεκριμένο θέατρο, έπειτα από δυο χρόνια (τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε στο εν λόγω θέατρο ήταν «Ο Γυάλινος κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς. Τώρα, έχοντας στα χέρια του, την απόδοση του Νίκου Γκάτσου και στη σκηνή έναν άξιο θίασο: Μπέτυ Αρβανίτη, Αλέξανδρο Μυλωνά, Αινεία Τσαμάτη, Βασίλη Μαγουλιώτη, Ελίνα Ρίζου, καθοδηγεί σκηνοθετικά το έργο το οποίο ο συγγραφέας ολοκλήρωσε το 1912, γράφοντας όσα σχεδόν τραυματικά έζησε σαν παιδί και τα οποία σημάδεψαν τη νιότη του. Το έργο έγινε περισσότερο γνωστό στην Ελλάδα από τη μεγάλη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου το 1965 με τους: Κατίνα Παξινού, Αλέξη Μινωτή, Δημήτρη Χορν, Πέτρο Φυσσούν και Ελένη Χατζηαργύρη.
Από την άλλη στο θέατρο μικρό Αργώ, ο Αλέξανδρος Κοέν και η σκηνοθέτις, Αγνή Χιώτη από τις 7 Μαρτίου θα μας συστήσουν το έργο του Νταβίντ Γκήζελμαν, «Ο κύριος Κόλπερτ». Το πρωταγωνιστικό δίδυμο θέλοντας να βρει το νόημα που έχουν χάσει στη ζωή τους, παίζουν με τους καλεσμένους τους ένα παιχνίδι θανάτου, καθώς σκηνοθετούν μια νύχτα, η οποία καταλήγει να εξισώνει τη βία με τον εξαγνισμό της ψυχής. Παίζουν οι ηθοποιοί: Καλή Δάβρη, Κυριάκος Μαρκάτος, Ευγενία Παναγοπούλου, Θεόφιλος Μανόλογλου, Σταμάτης Μπάκνης.
Με ένα έργο για όσα αρνούμαστε ως κοινωνία να αντιμετωπίσουμε, ανεβαίνει από την Εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στις 9 Μαρτίου, στο Θέατρο Rex- Σκηνή «Κατίνα Παξινού». Το έργο του Μαρξ Φρις, «Ο Μπίντερμαν και οι εμπρηστές», σκηνοθετεί η Σοφία Βγενοπούλου. Ο συγγραφέας αναφέρει πως είναι ένα διδακτικό έργο χωρίς δίδαγμα, κι αυτό διότι η απάντηση στο ερώτημα που καίει το έργο, δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο μετά το τέλος της παράστασης κι από τον καθένα μας προσωπικά.
