Η «Ασκητική», το εμβληματικό έργο του Ν. Καζαντζάκη, επανέρχεται στην καρδιά της Αθήνας, στο θέατρο Βρετάνια, από 5 Μαΐου, με νέα διανομή ηθοποιών, σε σκηνοθεσία του Πάνου Αγγελόπουλου και μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Το συγκλονιστικό φιλοσοφικό έργο, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά προσαρμοσμένο σε θεατρική παράσταση από τον Πάνο Αγγελόπουλο, το 2011, προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού και των κριτικών και συνεχίστηκε με επιτυχία για να ολοκληρώσει τη μαγική διαδρομή του στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2017.
Ο σκηνοθέτης, επανασυνδέει την «Ασκητική» με το κοινό, τον Μάιο του 2022, επιχειρώντας εκ βαθέων μια νέα θεατρική προσέγγιση, με νέα διανομή ηθοποιών. Στην θεατρική του προσέγγιση στην σκηνή ανεβαίνουν ο Θοδωρής Κατσαφάδος, η Κοραλία Καράντη, η Ρένα Κυπριώτη, ο Κωνσταντής Ζημιανίτης, και η Στεφανία Καπετανίδη, ενώ συμμετέχει και ομάδα χορού.
Ο Καζαντζάκης έγραψε ότι η «Ασκητική» είναι μια Κραυγή και όλο το έργο του είναι σχόλιο στην Κραυγή αυτή. Ο συγγραφέας θεωρούσε την «Ασκητική» ως το σπόρο απ’ όπου βλάστησε όλο το έργο του. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενά του, μέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφράσει τα μεταφυσικά του πιστεύω. Στο έργο αναφέρεται, η μάχη του ανθρώπου με τις δυνάμεις της υλικής πνευματικής και ηθικής φθοράς και την ανάδειξη εκείνων των ικανοτήτων και αρετών που ωθούν τον άνθρωπο να μάχεται, να εξελίσσεται, να δημιουργεί, και να ελπίζει. Είναι μια Κραυγή αγωνίας, αλλά και μια πρόσκληση για τον αγώνα επιβίωσης και εξέλιξης του ανθρώπου.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Πάνος Αγγελόπουλος επιχειρεί να προσεγγίσει τη θεατρική του μεταφορά του έργου του Νίκου Καζαντζάκη με τα στοιχεία μιας τραγωδίας. Η «Ασκητική» είναι μια τραγωδία, με την αριστοτελική έννοια μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας, μίμηση της ζωής, θρησκευτικής και πολιτικής. Μια θεατρική προσέγγιση, με τα στοιχεία της αρχαίας τραγωδίας, ένα δράμα με χαρακτήρες και δράση, που καταλήγει σε σύγκρουση και κάθαρση.
Η ορμητική σκέψη, η χειμαρρώδης γλώσσα, η απαράμιλλη εκφραστική ικανότητα, η δημιουργική φαντασία, η βαθιά αίσθηση της πραγματικότητας και προπάντων η λογική τεκμηρίωση των απόψεών του έργου, αποδίδονται στην σκηνή και μεταφέρουν στους θεατές, την Κραυγή για την σωτηρία της ψυχής. Ο σκηνοθέτης αναφέρει ότι η «Ασκητική» την σημερινή εποχή, αποκαλύπτεται ως ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που μας παροτρύνει να σιωπήσουμε, ώστε να αφήσουμε τον αληθινό εσωτερικό μας κόσμο, να ελευθερωθεί, παράλληλα μας εξοικειώνει, με τις μεγάλες αγωνίες και φόβους, ενώ τελικά μας οδηγεί σε λυτρωτικά συλλογικά οράματα. Μέσα από αυτό το φιλοσοφικό έργο, εκείνο που αναζητείς είναι το φως και μέσα από την αναζήτηση αυτή, βρίσκεις τον βασικό σου στόχο, την απόλυτη ελευθερία».
