Τις χιλιάδες στιγμές που έγραψαν στις ψυχές τους περιέγραψαν οι διασώστες της ΕΜΑΚ που έδωσαν για 24ωρα μάχη κάτω από τα ερείπια και κατάφεραν να σώσουν πέντε ζωές ανάμεσα σε αυτές και τριών παιδιών.
Κατάθεση ψυχής
Κατάθεση ψυχής από τους ήρωες διασώστες για όσα αντίκρισαν, για όσα ένιωσαν, για ό,τι έκαναν. Για την Αϊρίν και τη μικρή Ασουντέ που κατάφεραν να σώσουν, για την Φατιμά που δεν άντεξε, για αυτούς που νίκησαν τον θάνατο και για τα παιδιά που τους ζητούσαν βοήθεια μέσα στα χαλάσματα.
«Σαν πιο δυνατή στιγμή θα κρατήσω τη διάσωση της Αϊρίν. Εξαιρετικά πολύπλοκη και πολύωρη διάσωση. Μας “άφησε” δύο φορές η Αϊρίν. Δύο φορές μας “άφησε” και την σκούνταγε ο Κώστας και της κρατούσε το χέρι».
Παρά τις δυσκολίες δεν την εγκατέλειψαν στιγμή. Έδωσαν σώμα και ψυχή, κάτι που αποτυπώνεται και σε βίντεο ντοκουμέντο από τη διάσωση της 9χρονης Asude.
Με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της, η 9χρονη ζήτα, με τρεμάμενη φωνή, βοήθεια σφηνωμένη ανάμεσα στα χαλάσματα πολυκατοικίας. Θαμμένη για πάνω από 30 ώρες κάτω από τα συντρίμμια, αντικρίζει σε κατάσταση σοκ τους Έλληνες διασώστες της ΕΜΑΚ.
Ως από μηχανής Θεός, ο πυραγός Κώστας Νίκας με ειδικά εργαλεία ανοίγει δίοδο, τοποθετεί υποστυλώματα και το κορίτσι βγαίνει σώο στην επιφάνεια.
Λίγο αργότερα, θα εντοπίσουν λίγα μέτρα μακριά και ένα 10χρονο αγόρι ζωντανό κάτω από τα χαλάσματα. Η περιγραφή τους συγκλονιστική για το πώς του έδιναν νερό με καλαμάκι καθώς η προσέγγιση ήταν ανέφικτη.
«Μου έφεραν ένα καλαμάκι πράσινο σε σχήμα φοίνικα και κάθε φορά που το έβγαζα μου έλεγε “no, no” για να συνεχίσω. Παράλληλα, έλεγε συνεχώς “10%”, ότι δηλαδή δεν άντεχε άλλο και ήταν στα όριά του».
Στιγμές που δε θα τις ξεχάσουν ποτέ
Ο διασώστης του ΕΚΑΒ Σωκράτης Δούκας λυγίζει. Εφτά ημέρες στην κόλαση δεν περιγράφονται εύκολα με λέξεις. Μέσα στα ερείπια και τα συντρίμμια, μέσα στην απόγνωση, ένα μικρό παιδί μόλις 7 ετών του προσφέρει μπισκότα.
«(…) Και μου φέρνει ένα κουτί μπισκότα. Μπορεί να ακούγεται τίποτα. Μπορεί να μη λέει κάτι. Για μένα όμως ήταν πολύ πιο πιο δυνατή από όλες τις άλλες εικόνες».
Όλοι τους έχουν να διηγηθούν συγκλονιστικές ιστορίες, ιστορίες ζωντανών θαμμένων κάτω από τόνους τσιμέντου.
«Το συναίσθημα που θα με συντροφεύει για το υπόλοιπο της ζωής μου είναι οι φωνές των ζωντανών θαμμένων. Σταδιακά, μέρα με τη μέρα, αυτές οι φωνές χανόντουσαν. Είχες την αγωνία αυτή τη φωνή να την ξανακούσεις».
Αλλά και ιστορίες ηρωισμού και ανθρωπιάς. Κατάφεραν να βγάλουν ζωντανούς από τα χαλάσματα πέντε συνανθρώπους μας. Τα τρία ήταν ανήλικα παιδιά.
«Ήρωες»
Έδωσαν μάχη, μάχη με τον χρόνο, μάχη με το ψύχος, μάχη με τα συναισθήματα. Κάποιες φορές δάκρυσαν, άλλες αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν από χαρά.
Όλοι εμείς υποκλιθήκαμε και τους χειροκροτήσαμε.
Παιδιά να παίζουν σε παιδική χαρά χαμογελώντας μέσα στην καταστροφή είναι η πιο δυνατή εικόνα που έχει να θυμάται ο επιπυραγός Γιαννόπουλος. Όλοι τους μίλησαν για τη δυσκολότερη αποστολή, εκείνη που τους άλλαξε για πάντα, αλλά και εκείνη που τους όπλισε με ακόμα μεγαλύτερη πείρα και δύναμη για το αύριο.
«Ήταν η δυσκολότερη αποστολή μέχρι την επόμενη».
