Όσο βρίσκεται ένα άτομο στο Εγώ, τόσο απομακρύνεται από την αγάπη! Πάμε τώρα να δούμε τι συμβαίνει. Το Εγώ χρησιμοποιεί τον φόβο για να μας κρατήσει μακριά από την αγάπη. Γιατί; Γιατί δεν αντέχει την αλήθεια. Του αρέσει να υπερασπίζεται μια ψεύτικη ταυτότητα. Διαστρεβλώνει γεγονότα. Υπερβάλλει για να τραβήξει προσοχή. Δημιουργεί εσωτερικούς διαλόγους για το πόσο επικίνδυνος είναι ο κόσμος.
Το Εγώ εν ολίγοις γνωρίζει από επιβίωση.
Δεν δέχεται τη κρίση, καθώς οι κρίσεις μπορεί να τον οδηγήσουν να κοιτάξει μέσα του και να αρχίσει να συναντά τον πνευματικό εαυτό και δεν είναι κάτι που επιθυμεί. Το Εγώ θα επιμένει ότι ο δικός του τρόπος είναι ο σωστός και θα σε απομακρύνει όλο και περισσότερο από την πραγματική ευτυχία. Να τονίσω εδώ ότι ο πρόλογος, δεν σημαίνει να αφήσουμε την ύλη και να απευθυνθούμε στο άυλο. Αυτό που προσθέτω είναι να ενώσουμε τα σπασμένα μας κομμάτια. Ο Ανώτερος Εαυτός, όταν μάθουμε να συνδεόμαστε έχει όλες τις λύσεις για να εξισορροπήσουμε την ευτυχία μας που είναι αυτοσκοπός, με όσα δημιουργούμε μέσα από αυτή μας την ενσάρκωση και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία. Όσο βρισκόμαστε στο Εγώ πασχίζουμε να αποδείξουμε στους άλλους, σε αντίθεση με το όταν συναντηθούμε με τον Ανώτερο Εαυτό μας που η αυτοαξία μας είναι τόσο αληθινή που δημιουργούμε και πράττουμε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Την έγκριση να την πάρεις από εσένα τον ίδιο. Τότε δημιουργείς έναν κόσμο που συναινεί.
Το εγώ στερείται ανεκτικότητας.
Το Εγώ θέλει να ακούγεται. Ενώ ο Ανώτερος εαυτός θέλει να ακούς. Το Εγώ λοιπόν τρέφεται από τον φόβο ότι είσαι ανεπαρκής. Το Εγώ θέλει να τρέφεις τον εαυτό σου με ενοχές. Ενοχή σημαίνει ότι πρέπει να πληρώνεις τα λάθη του παρελθόντος κατά συρροή σε κάθε χρόνο. Παρελθόν παρόν μέλλον. Να μην αλλάξει κάτι. Αν φύγεις από αυτή τη στάση που είναι μόνο ουτοπία και μαθαίνεις τον Εαυτό σου πώς να συγχωρεί, πρωτίστως μαθαίνεις αυτοσυγχώρεση, αποβάλλεις αισθήματα φόβου και άγχους.
Μια ερώτηση που ακολουθεί, φαντάζομαι: «δηλαδή το Εγώ απορρίπτει την αγάπη;» Όχι, το αντίθετο. Τη σέβεται. Την ακούει πολύ προσεκτικά μάλιστα. Είναι ευγενικό το εγώ προς την αγάπη. Την ονειρεύεται. Απλά, δεν τη διαλέγει. Προτιμά να σε γεμίζει σκέψεις φόβου ότι θα σε πληγώσουν, θα σε εκμεταλλευτούν, θα σε απορρίψουν που δεν σου επιτρέπει στην ουσία την φανέρωση της. Θα σε κάνει να νιώθεις ότι δεν την αξίζεις. Κατά αυτόν τον τρόπο το Εγώ νιώθει ασφάλεια.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Ας υποθέσουμε ότι τρέφουμε το σώμα μας με λάθος τροφές. Πώς μας το δείχνει το σώμα μας; Με ατονία, πιθανώς και με ασθένειες. Δεν γυμναζόμαστε, δεν έχουμε χρόνο. Πώς μας το δείχνει; Κουρασμένο σώμα, πιθανό με επιπλέον κιλά που δεν μας αρέσουν. Τι αναγνωρίζουμε; Ότι αν αλλάξουμε τακτική απέναντι στο σώμα, και αποφασίσουμε να φροντίσουμε το σώμα (καθώς εκείνο γνωρίζει σε κυτταρικό αλλά και σε γενετικό επίπεδο το καλό του), θα αρχίσει να αντιδρά αλλιώς.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις σκέψεις.
Μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι οι σκέψεις δεν ελέγχονται από εμάς. Μην πιστέψεις αυτό που λέω. Αμφισβήτησε με! Δες το μόνος σου. Δοκίμασε να γίνεις παρατηρητής των σκέψεων. (Αν δεν σου ταιριάξει θα χάσεις λίγο χρόνο, αν σου ταιριάξει πιθανό να κερδίσεις μια ζωή.) Παρατήρησε μια σκέψη που κάνεις μέσα από φόβο. Ως στοχαστής. Από έξω. Αναγνώρισε τι φοβάσαι. Πού σε εξυπηρετεί αυτή η κατάσταση. Τι θα συμβεί αν μείνεις στην ίδια κατάσταση. Τι θα συμβεί αν αλλάξεις την κατάσταση. Στη διαδικασία καλλιέργειας του παρατηρητή θα νιώσεις πόσο άχρηστες είναι κάποιες σκέψεις. Αφού αρχίζεις να ηρεμείς τον νου θα μάθεις να αποβάλλεις σκέψεις που δεν σε ωφελούν στο σήμερα σου. Χωρίς κριτική. Με ελευθερία. Οι εγωκεντρικές σκέψεις παίζουν τεράστιο ρόλο στη δημιουργία του κόσμου που το Εγώ επιθυμεί να δημιουργήσει. Όλοι περνάμε από δοκιμασίες για να οδηγηθούμε στο μεγαλείο της αυθεντικής ελευθερίας και της αγάπης.
Στις συνεδρίες Θήτα που κάνω βλέπω πώς μέσα σε μια ώρα αλλάζουν ισχυρές πεποιθήσεις των ανθρώπων και αλλάζει όλη η δομή του ατόμου. Αλλάζει η ιστορία, αυτή η τραγική ιστορία που παίζεις στο μυαλό σου και επαναλαμβάνεται ως μοτίβο πόσα χρόνια μετά. Φανερώνεται μπροστά σου, τη βλέπεις καθαρά, βλέπεις την εμπλοκή και δίνεις ευχάριστο τέλος σε εκείνον τον πρώτο μεγάλο πόνο. Η αρχή της απόφασης να φταίει κάτι ή κάποιος. Αφού αλλάξει ο πρώτος αυτός πόνος αλλάζουν όλοι οι επόμενοι. Ντόμινο ήταν. Τόσο απλό. Τίποτα περισσότερο. Το ότι βλέπω ανθρώπους καθημερινά να μου εξιστορούν τις αλλαγές τους και τις διαφορετικές τους επιλογές που επιτυχώς παίρνουν με κάνει τόσο ευτυχισμένη. Νιώθω αληθινά γεμάτη που ζω και μοιράζομαι με κόσμο αυτή την τεράστια αναγέννηση. Ένας λόγος, την έχω ζήσει και εγώ η ίδια και έτσι μου είναι γνώριμο και οικείο το αίσθημα της αλλαγής για το καλό μας. Δεν είναι τίποτα δεδομένο και όλα είναι. Αυτό που ανήκει σε σένα ως άποψη είναι αυτό που ζεις. Θα μετατοπιστείς ή όχι; Θα επιλέξεις τη σεισμική δόνηση; Το πιο υπέροχο όλων είναι ότι υπάρχει ελεύθερη βούληση. Η απόφαση δική σου.
Αν αποφασίσεις να αλλάξεις ότι δεν σε ωφελεί, είναι πολύ απλό. Αλλάζεις την άποψη σου, για αυτό που εμμονικά πιστεύεις ότι σε ωφελεί, ενώ στη πραγματικότητα γνωρίζεις στο βάθος σου ότι σε βλάπτει. Πώς το αναγνωρίζεις; Ζεις συμπτώματα άγχους, νιώθεις θυμό, έχεις εκνευρισμό, νιώθεις ότι θες να εκδικηθείς -εσένα αρχικά-, και αρκετά άλλα αρνητικά στοιχεία. Αν θελήσεις την αλλαγή του συμπτώματος αυτού, δηλαδή της εμμονής, κόντρα στην ευτυχία, δίνεις το δικαίωμα στον εαυτό σου να αλλάξει η έκβαση όλης σου της ζωής! Και η κατεύθυνση είναι μια: Ελευθερία!
Τι το υπέροχο έχει αυτή η ελευθερία; Δέσμευση! ΕΣΥ επιλέγεις αυτή τη φορά πού, πώς και με ποιον δεσμεύεσαι και αυτή η δέσμευση είναι η ίδια η ελευθερία! Αυτή η δέσμευση είναι η οικειότητα, η σύνδεση, η αγάπη!
