Τέτοια μέρα ένας χρόνος πριν. 28 Φεβρουαρίου 2023. Tέμπη. Ώρα 23:22. Εκεί παγώνει ο χρόνος για 57 ανθρώπους και τις οικογένειές τους και συνάμα παγώνει όλη η Ελλάδα. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει την ανείπωτη τραγωδία. 57 ψυχές που έφυγαν για πάντα άδικα. 57 ψυχές που ζητούν δικαίωση… #στείλεμουοτανφτασεις… Μια φράση που λέμε σε όποιον νοιαζόμεστε και αγαπάμε, έγινε φράση – σύμβολο μετά την τραγωδία…
Ο επιβατικός συρμός Intercity 62 της εταιρείας Hellenic Train που εκτελεί το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, συγκρούεται με εμπορική αμαξοστοιχία κοντά στον οικισμό του Ευαγγελισμού Λάρισας. Η σφοδρή σύγκρουση, ο εκτροχιασμός και η φωτιά προκαλούν τον θάνατο 57 συνανθρώπων μας και τον τραυματισμό άλλων 180. Οι στιγμές που ακολουθούν για τους επιβάτες της αμαξοστοιχίας θυμίζουν στιγμές «αποκάλυψης». Κάποιοι από τους επιβάτες πεθαίνουν ακαριαία, κάποιοι προσπαθούν να σωθούν από την κόλαση και κάποιοι προσπαθούν να σώσουν όσους κινδυνεύουν.
Η πλειοψηφία των νεκρών είναι νέα παιδιά 20 χρονών... Δεκάδες γονείς ψάχνουν τα παιδιά τους. Παίρνουν τηλέφωνο στα κινητά τους, παίρνουν τα αμάξια τους και πηγαίνουν στον τόπο της τραγωδίας… Αυτοί οι γονείς ένα χρόνο μετά συνεχίζουν να κλαίνει για τα παιδιά τους. Ο πόνος δεν μειώθηκε καθόλου. Ζητούν δικαίωση για τις ψυχές που έφυγαν άδικα…
Τις επόμενες μέρες η φράση «57 νεκροί» παίρνει σάρκα και οστά. Κορίτσια και αγόρια στο άνθος της ηλικίας τους που είχαν μπροστά τους μια ολόκληρη ζωή να ζήσουν… Με όνειρα στόχους που κόπηκαν άδικα και αιφνίδια. Οι ιστορίες τους και ο θρήνος των δικών τους ανθρώπων, συγκλονίζουν όλη τη χώρα…
Η δικογραφία της υπόθεσης της τραγωδίας ογκώδης και τα ερωτήματα – ουρλιαχτά των συγγενών των θυμάτων πολλά. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει περιγραφές επιζόντων όπως αυτή του 21χρονου φοιτητή από την Θεσσαλονίκη που υπάρχει στις μηνυτήριες αναφορές των συγγενών των θυματών: «Ουρλιαχτά και φωνές έρχονταν από παντού, μέσα κι έξω από τα βαγόνια, κόσμος εκλιπαρούσε για βοήθεια, για τη ζωή του και οι φωτιές διάσπαρτες μπροστά στα μάτια μου, μαζί με μια μυρωδιά περίεργη, που τότε δεν ήμουν σίγουρος τι ήταν αλλά μου έφερνε ζάλη και πανικό, τώρα μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν η μυρωδιά του θανάτου και της καμένης σάρκας».
Η συγκλονιστική κατάθεση της Μαρίας Καρυστιανού που έχασε την κόρη της στην τραγωδία
Η πρόεδρος του συλλόγου των οικογενειών των θυμάτων, Μαρία Καρυστιανού, που έχασε την κόρη της Μάρθη στο τραγικό δυστύχημα,συγκλόνισε με την κατάθεσή της στη συνεδρίαση της εξεταστικής για την υπόθεση των Τεμπών.
«Δε βρίσκομαι σε έναν χώρο δικαστηρίου, όπως θα περίμενα, αλλά ενώπιον βουλευτών οι οποίοι θα πρέπει να αποφασίσουν, αν θα παραπεμφθούν οι ένοχοι υπουργοί στη δικαιοσύνη ή όχι. Αυτό σε εσάς μπορεί να φαίνεται μία φυσιολογική διαδικασία, όταν υπάρχει κάτι μεμπτό που αφορά ένα πολιτικό πρόσωπο αλλά, για ένα τέτοιο έγκλημα σε μένα, και στους περισσότερους, αν όχι όλους τους Έλληνες πολίτες, αυτό είναι μη κατανοητό και ύποπτο. Και για να μπορέσετε να καταλάβετε πώς νιώθουμε, θέλω να έρθετε, για πολύ λίγο, στη θέση μας. Να χάσετε το πιο αγαπημένο πρόσωπο.
Με βλέπετε μόνη μου εδώ, όμως δίπλα μου στέκονται 57 νεκροί και 180 τραυματίες. Κάποια στιγμή σε λάθη πρέπει να υπάρχει τιμωρία. Αν δεν υπάρχει σε ένα τέτοιο έγκλημα πότε θα υπάρξει; Όσο έχουμε πόνο έχουμε άλλη τόση επιθυμία και δύναμη έχουμε για να παλέψουμε για τα παιδιά μας που σκοτώθηκαν. Για μας το νόημα και ο σκοπός της ζωής έχουν τον θάνατο των παιδιών μας.
Να φτάσουμε στο σημείο μηδέν, εκεί που τα βαγόνια ακόμη κάπνιζαν. Να τρέχουμε στα νοσοκομεία και να περιμένουμε ν’ ακούσουμε το όνομα στη λίστα των τραυματιών ξέρετε τι είναι να παρακαλάς να βρεις το παιδί σου τραυματισμένο; Από το να το’ χεις νεκρό. Κανένας να μην το ζήσει ποτέ αυτό. Να περιμένουμε για την ταυτοποίηση, και μετά το χάος. Πήρα καμένα οστά από την κόρη μου. Πήγαμε να παραλάβουμε ο,τι είχε η σακούλα του καθενός.
Χαρακτηριστική για το πως βιώνουν οι συγγενείς των θυμάτων την απώλειά τους ένα χρόνο μετά την τραγωδία, η ανάρτηση του Νίκου Πλακιά την ημέρα της γιορτής τους τον περασμένο Δεκέμβριο. Ο Νίκος Πλακιάς έχασε τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά τους που ταξίδευαν με τον τραίνο του τρόμου…
«Πώς να γιορτάσω όταν δεν θα ακούσω τα ποδοβολητά τους στην σκάλα του σπιτιού μου για να μου κάνουν έκπληξη με τα δώρα τους».Καλές γιορτές να έχετε και πριν πάτε για ύπνο, κάντε ένα χάδι στα παιδιά σας, σαν να είναι το τελευταίο. Γιατί, εγώ ούτε αυτό δεν πρόλαβα».
Διαβάστε επίσης: Τέμπη – Παύλος Ασλανίδης: «Θέλω να πληρώσουν όσοι δολοφόνησαν το παιδί μου»
