Χρειάζονται στοιχειώδεις γνώσεις γεωγραφίας για να καταλάβει κανείς πόσο ξεχωριστή εμπειρία είναι να κάνεις rafting στον Νείλο. Ειδικά αν δεν ανήκεις σε κάποιον αθλητικό σύλλογο ή ομάδα ντοκιμαντέρ. Είναι ένας από τους δύο μεγαλύτερους ποταμούς του κόσμου και έγινε μία από τις δύο πιο δυνατές στιγμές μου σε ένα 11ημερο στην Ουγκάντα που επιβεβαίωσε το κλισέ «ταξίδι ζωής».
Εκφράσεις όπως «όταν κολυμπούσαμε στον Νείλο», «η στιγμή που η βάρκα μας ντεραπάρισε στον Νείλο» μπήκαν πλέον στις αφηγήσεις μου χωρίς να μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά ότι πρωταγωνιστώ σε αυτές. Η μόνη αδιαμφισβήτητη απόδειξη είναι οι παρακάτω φωτογραφίες που έφτασαν στο mail μας.
Οι λήψεις απεικονίζουν την προσπάθειά μας να κρατήσουμε τη βάρκα όρθια, μέσα στα ρεύματα και τις δίνες του ποταμού. Το ξέρατε ότι ακόμα κι αν είναι η πρώτη φορά που κάνεις rafting όταν είναι στον Νείλο μετράει σαν να έχεις φτάσει στην πίστα του αρχηγού;
Εκείνη τη στιγμή είχαμε όλοι ένα κράμα αγωνίας και χαράς, φόβου και ενθουσιασμού. Άλλοι το ομολογήσαμε και άλλοι όχι. Ο καθένας αναμετρήθηκε με τα δικά του όρια άλλωστε.
Για όλους όμως υπήρχε επιβράβευση: τα 20λεπτα που κολυμπούσαμε στα νερά του ποταμού και αντικρίζαμε γύρω μας συστάδες δέντρων με παράξενα πουλιά να κουρνιάζουν στα κλαδιά τους, βάρκες στη μέση του πουθενά με ψαράδες και το σημείο που το πράσινο του νερού έσβηνε στο πράσινο της ακτής.
Ανανάδες και καρπούζι έκαναν την εμφάνισή τους με τη βάρκα των διασωστών για να ανακτήσουμε δυνάμεις και στη συνέχεια πάλι κουπί. Φήμες ότι χρειάστηκε να παλέψουμε με τους κροκόδειλους του ποταμού ούτε διαψεύδονται ούτε επιβεβαιώνονται.
Λίγες μέρες μετά από εκείνο το rafting στον Νείλο
Έχει περάσει μόλις μία εβδομάδα από την ημέρα που αγκαλιαστήκαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος, δίνοντας την υπόσχεση να μη χαθούμε και κυρίως να μην ξεχάσουμε. Οι 13 άνθρωποι που μοιραστήκαμε τις μέρες που προηγήθηκαν την καθημερινότητά μας με έναν τρόπο που μας έδεσε για πάντα. Γίναμε για πάντα η ομάδα «Ουγκάντα Απρίλιος 2023».
Στην αρχή ήταν μια πρόχειρη ονομασία για την ομάδα που φιλοξένησε στο Viber την προετοιμασία, τον συντονισμό και στη συνέχεια τις πρώτες μας σκέψεις νοσταλγίας. Πλέον και με κίνδυνο να ακουστώ πολύ μελό είναι ένα παραθυράκι σε έναν άλλο κόσμο, χιλιόμετρα μακριά από τον δικό μας, που θα μας κλείνει πάντα το μάτι και θα μας περιμένει να μας υποδεχτεί ξανά. Αργά ή γρήγορα. Λένε ότι, όποιος πιει νερό στον Νείλο είναι αναπόφευκτο να ξαναγυρίσει!
Μέχρι τότε έχουμε και οι 13 πολλά να μοιραστούμε με τους γύρω μας -κάποια από αυτά θα τα διαβάσετε τις επόμενες μέρες. Εγώ επέλεξα να κάνω την αρχή με το rafting στον Νείλο θέλοντας να ευχαριστήσω την παρέα που βρέθηκε μαζί μου σε αυτή τη βάρκα αλλά και αυτή που μας περίμενε πίσω κάνοντας ερωτήσεις κατά ρυπάς για να μοιραστούν τον ενθουσιασμό μας.
Όλοι μας μέλη της μεγάλης οικογένειας του MetaPolis που έγινε το «διαβατήριο» σε μια φωτογραφική και ανθρωπιστική αποστολή που μας έκανε να ξαναγεννηθούμε. Ενορχηστρωτής σε όλο αυτό ο Γιάννης Γιαννακόπουλος που κατάφερε να φτιάξει το πιο αρμονικό παζλ ανθρώπων για να τους δώσει την ευκαιρία να μάθουν τι σημαίνει ευγνωμοσύνη. Ξεχωριστή θέση είχαν και οι Friends of Monde σε αυτό το «ταξίδι ζωής».
P.S. Αν κάτι ευχόμουν σε αυτή την κατάβαση στον Νείλο -τις στιγμές που δεν πίστευα ότι θα πεθάνω μέσα στα νερά του- είναι να είχαν τα μάτια μου φωτογραφική μηχανή για να μπορέσω να απαθανατίσω για πάντα τη μαγεία που έβλεπα γύρω μου. Του φυσικού τοπίου και των ανθρώπων που ήμασταν μαζί στη βάρκα!
