Ήταν μέσα των 90’s όταν η μάνα μου αποφάσισε να αγοράσει ένα οικόπεδο στο Πόρτο Χέλι. Είχαμε επισκεφτεί την περιοχή και η ομορφιά της την είχε αιχμαλωτίσει. Εκείνη την εποχή εγώ δεν ενδιαφερόμουν και τόσο, το Πάσχα και το καλοκαίρι για μένα ήταν μόνο η Μύκονος, άντε και λίγο η Σαντορίνη. Λίγο πριν την αλλαγή της χιλιετίας, το εξοχικό μας σπίτι ήταν έτοιμο.
Τότε η περιοχή δεν είχε γίνει ακόμα τόσο γνωστή. Ήξεραν όλοι φυσικά τη βίλα του Κυριακού και μερικών άλλων επιφανών επιχειρηματιών. Για πολλούς ήταν απλά το πέρασμα για τις πιο κοσμικές και ξενύχτισσες Σπέτσες. Και εγώ τότε πιτσιρικάς, εκεί ήθελα να βγαίνω τα βράδια. Παίρναμε το θαλάσσιο ταξί, διασκεδάζαμε στα μπαρ στο παλιό λιμάνι και γυρνούσαμε τα ξημερώματα.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, το Πόρτο Χέλι αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς. Το Amanzoe και το Nikki Beach έφεραν ακόμα μεγαλύτερη αίγλη στην περιοχή, ενώ κάθε φορά που ήθελα να εντυπωσιάσω τους καλεσμένους μου τους πήγαινα μία βόλτα στις βίλες του Άγιου Αιμιλιανού.
Σήμερα για μένα το Πόρτο Χέλι είναι ένα ευλογημένο μέρος. Με δεκάδες κρυμμένους όρμους, που μπορείς να κολυμπήσεις ολομόναχος ακόμα και τον Αύγουστο και τα πεύκα να ακουμπούν σχεδόν τη θάλασσα, με ωραίο φαγητό, με ανθρώπους που γνώρισα εδώ και τους θεωρώ πλέον φίλους μου: Τη γλυκιά Άννα που έχει την ταβέρνα Costa Rica απέναντι από την νέα υπερσύγχρονη μαρίνα, τον Νίκο τον Δρούγκα που σερβίρει στο μαγαζί του το καλύτερο πρωινό στην περιοχή (και αυτά τα φανταστικά ολόφρεσκα παγωτά που δεν ξέρεις ποια γεύση να πρωτοδιαλέξεις).
Το βράδυ θα πάμε φυσικά στο Salazar να δούμε από κοντά τον Γιώργο Μαλτέζο, μιας και τον χειμώνα γυρίζει (κυριολεκτικά) όλον τον κόσμο. Και αν έχουμε διάθεση θα πεταχτούμε στο Cavo Bianco στη γραφική Ερμιόνη του Σούλη του Γανώση.
Δεν έχω καταγωγή από αυτό το μέρος, μιας και οι δυο γονείς μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην πρωτεύουσα. Και όμως εδώ νιώθω ότι έχω αποκτήσει πλέον ρίζες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αγοράζουν σπίτια και πολλοί από αυτούς καταλήγουν να ζουν μόνιμα εδώ. Είναι ένα μέρος που νιώθεις ότι είσαι σε νησί χωρίς όμως να χρειαστεί να ταλαιπωρηθείς στο πλοίο.
Υ.Γ Τελευταία μου ανακάλυψη που με ενθουσίασε, ήταν η ταβέρνα στο Δορούφι, μην παραλείψετε να την επισκεφτείτε. Είναι αυτό που λέμε «όσο και έψαξα λάθος δεν βρήκα»!
Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα κείμενα του Νίκου Γεωργιάδη για το Nikopolis Blog.
