Υπάρχει ένα υπέροχο τραγούδι του Έρικ Κλάπτον με τίτλο Tears in Heaven (μτφ. Δάκρυα στον παράδεισο). Γράφτηκε το 1991, λίγο καιρό μετά την τραγική απώλεια του τετράχρονου γιου του που έχασε τη ζωή του πέφτοντας από το παράθυρο του 53ου ορόφου όπου έμενε με τη μητέρα του στη Νέα Υόρκη. Μάλιστα αυτή έμελλε να γίνει και η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του καλλιτέχνη. Ο ίδιος φανερά καταβεβλημένος μετά τον χαμό του γιου του, είχε πει ότι γράφοντας αυτή τη μουσική μπόρεσε να γιατρέψει έστω και λίγο τις πληγές ενός θλιβερού γεγονότος που δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει στη ζωή του. Υπάρχει άραγε κάτι πιο σκληρό από έναν γονιό να χάνει το παιδί του;
Αυτές τις έξι μέρες, μετά το αρχικό πανελλήνιο σοκ, ανακαλύψαμε πολλά που μας εξόργισαν. Γιατί εκείνες οι 57 ζωές, γεμάτες όνειρα, με γονείς, παιδιά, φίλους, συντρόφους, έφυγαν τόσο άδικα. Εξαιτίας της αδιαφορίας μιας μεγάλης, σκουριασμένης ανθρώπινης αλυσίδας διευθυντών, προέδρων, πολιτικών, ειδικών που γνώριζαν αλλά δεν έδιναν σημασία.
Κάποιοι δημοσιογράφοι έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους, κάποιοι όχι τόσο καλά και κάποιοι άλλοι… εντάξει δεν περιμέναμε και κάτι καλύτερο από αυτούς, ήταν γνωστά τα δείγματα γραφής τους όλα αυτά χρόνια.
Ξέρετε, όσοι εργαζόμαστε στον χώρο της ψυχαγωγίας, είμαστε πάντα αμήχανοι απέναντι στο δυσάρεστο, ειδικά όταν παίρνει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας. Ό,τι και να πεις, κάποιους θα ενοχλήσει, θεωρούν ότι εσύ πρέπει να σιωπήσεις απέναντι στον πόνο, να κρυφτείς.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε τέτοιες περιπτώσεις ως επαγγελματίας οφείλεις να είσαι όσο πιο διακριτικός γίνεται. Από σεβασμό και μόνο. Εξάλλου ό,τι και αν πεις εσύ, ό,τι και αν δείξεις, ακόμα και αν αρχίσεις να κλαις με λυγμούς μπροστά σε μια κάμερα, θα απαλύνεις έστω και λίγο τον πόνο ενός γονιού που έχει χάσει το παιδί του; Αν δείξεις το λευκό φέρετρο και κάνεις zoom στα δάκρυα των οικείων του θα πουν ότι έκανες καλά τη δουλειά σου; Όταν μια μάνα σου λέει «μη με δείχνετε σας παρακαλώ, δείξτε μόνο τη φωτογραφία του παιδιού μου που αγνοείται» και εσύ κάνεις ότι δεν ακούς, είσαι καλύτερος δημοσιογράφος από εμένα που καλούμαι να μιλήσω για τον Στάθη Σχίζα γιατί αυτό είναι μέρος του αντικειμένου της δουλειάς μου;
Πες και το και φαιδρό αυτό το αντικείμενο άμα θέλεις, δεν με ενοχλεί. Γιατί γνωρίζω ότι γύρω μου συνεχίζουν να συμβαίνουν εκατό φορές πιο φαιδρά πράγματα, που δεν τους δίνουμε σημασία γιατί τα έχουμε συνηθίσει. Και τελικά αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Να συνηθίζεις το κακό.
Όλοι εμείς το μόνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι να μην επιτρέψουμε να ξεχαστούν αυτοί οι άνθρωποι που θυσιάστηκαν για να μάθουμε ότι στην Ελλάδα του 2023 έπαιζες στα ζάρια τη ζωή σου χωρίς να το γνωρίζεις κάθε φορά που ανέβαινες σε τρένο.
Σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος, υπάρχει ένα χορτασμένο κοπάδι ολόκληρο. Που αυτή τη στιγμή το μόνο που προσπαθεί είναι να καθαρίσει από πάνω του ακόμα και τον παραμικρό κόκκο ευθύνης. Ευτυχώς στην εποχή των social media οι φωνές είναι πολλές και βγαίνουν συνεχώς στοιχεία που δεν έχει το δικαιώμα καμία Αρχή να παραβλέψει. Αλλιώς και εκείνη θα γίνει συνένοχη στο έγκλημα.
Συνάντησα τυχαία ένα υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος, που ήταν από τους πρώτα που έφτασαν στη Λάρισα λίγο μετά το δυστύχημα που έκανε την Ελλάδα πρώτη είδηση σε όλον τον πλανήτη. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ακόμα συγκλονισμένος από όσα έζησε εκεί. Από τον πατέρα που ζητούσε με απόγνωση έστω και ένα μέλος του άψυχου κορμιού του παιδιού του «για να έχει κάτι να θάψει», ή τον άλλον γονιό που, αν και το δικό του παιδί ήταν διασωλημένο έλεγε ότι «ακόμα και αν δεν ζήσει τουλάχιστον θα έχω μπορέσει να το αγκαλιάσω για τελευταία φορά». Οπότε μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους ό,τι και να πεις, ό,τι και να γράψεις, είσαι απλά λίγος.
Σήμερα δεν θέλω να γράψω εδώ για το παρασκήνιο του Survivor, ούτε για τις τελευταίες εξελίξεις στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Όχι γιατί φοβάμαι μην δεχτώ επιθέσεις, αλλά γιατί δεν έχω τη διάθεση να το κάνω. Νιώθω μουδιασμένος αλλά ταυτόχρονια νιώθω και τυχερός γιατί δυο φίλοι μου που είχαν προγραμματίσει να ταξιδέψουν στα πρώτα βαγόνια, δεν επιβαβάστηκαν ποτέ στη μοιραία αμαξοστοιχία. Και αυτό ακόμα το γράφω με μεγάλη ενοχή γιατί το πιθανότερο είναι ότι τις θέσεις τους πήραν δυο άλλοι άνθρωποι που πέθαναν με τραγικό τρόπο.
Αυτή τη φορά δεν χωράνε σε κανένα κείμενο φράσεις του τύπου «ελπίζουμε αυτή η τραγωδία να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και να αγαπάμε περισσότερο ο ένας τον άλλον γιατί σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε». Τα θύματα της Hellenic Train (η οποία είχε ίσως το μικρότερο μερίδιο ευθύνης, πέρα από την εκκωφαντική αδιαφορία που έδειξαν μετά το δυστύχημα) και όσοι έμειναν πίσω να τους θρηνούν για όλη τους τη ζωή πρέπει να «δικαιωθούν», όχι απλά με μια οικονομική αποζημίωση και μια συγγνώμη του πρωθυπουργού -όσο τίμια πρόθεση και αν είχε- αλλά με μια ενδελεχή έρευνα. Που θα διεξαχθεί χωρίς τις γνωστές παρεμβάσεις. Μόνο έτσι θα επιφέρει την κάθαρση σε ένα λερωμένο τοπίο που δεν αξίζει σε κανέναν λαό. Που δεν αξίζει σε μένα, σε σένα και κυρίως τις επόμενες γενιές.
