Εγώ λέω να ηρεμήσουμε, πάντως, αδέλφια μου. Στα φανάρια, στα σόσιαλ, στα Μ.Μ.Ε. παντού… Αλήθεια, σας παρακαλώ.
Καταλαβαίνω ότι όλοι είμαστε πιεσμένοι, ότι 100 νεκροί φίλοι, ή συγγενείς μας τη μέρα, μας έχουν «παγώσει». Ξέρω πως αυτή η εναλλαγή καραντίνας-μέτρων-υπερπληροφόρησης μας έχει ξύσει τ’ άντερα… Ότι ο όποιος οικονομικός προγραμματισμός ανατράπηκε, ή και εξαφανίστηκε εντελώς. Κατανοώ πως περιδιαβήκαμε μονοπάτια του δικού μας, μυαλού που μας τρόμαξαν τα δύο τελευταία χρόνια, ότι ήρθε ένα #metoo να αποκαλύψει πως οι άμαξες που εμπιστευτήκαμε να μας πάρουν από εδώ ήταν, τελικά, κολοκύθες και πως, διάολε, δεν έχουμε ιδέα πότε θα τελειώσει όλη αυτή η μαλακία, ούτε και ποιους εαυτούς θα συναντήσουμε στην άλλη άκρη του τούνελ.
Είναι, όμως, απάντηση να αποτελειώσουμε ο ένας τον άλλον; Γιατί; Για να μη δώσουμε αυτή τη χαρά στον κορονοϊό; Ρε, ξέρω ότι στα μισά που μαλώνουμε έχουμε δίκιο και στα άλλα μισά άδικο. Ξέρω, επίσης, πως στα βάθη των αιώνων είναι η φάση μας ένα εθνικό Fight Club, όπου αρπαζόμαστε, εκτονωνόμαστε και λογαριασμό δε δίνουμε σε κανέναν, ούτε θέλουμε ν’ ανακατεύονται άσχετοι στα δικά μας, γαμήδια. Όμως, κάθε μέρα, ρε αδέλφια; Με τέτοια ένταση; Με ανθρώπους να «φτύνουν το γάλα της μάνας τους» από «ψόφους» και «καρκίνους»; Και κάπως καταφέρνουμε να κουμπώνουμε μέσα και κομματικά (λες και η «λύσσα» έχει χρώμα) και γυαλίζει το μάτι πιο πολύ κι από πλάνο της Ναταλίας.
Γιατί όλο αυτό το αφήνιασμα, χωρίς μέτρο, μέχρι το κάψιμο της επόμενης μάγισσας στην πυρά μπροστά σε μια πλατεία φόλοουερζ; Δε λέω μην τσακωνόμαστε -στην Ελλάδα ζούμε. Αλλά, όχι και να εξοστρακίσουμε ο ένας τον άλλον απ’ τη χώρα, όπως έκαναν οι μισοί τους άλλους μισούς της Αρχαίας Αθήνας (πατρίδας, κατά τα άλλα, της δημοκρατίας). Είναι τα Media -σόσιαλ και μαζικής επικοινωνίας- τα «Πετράδια της Αιωνιότητας» στο γάντι του μαρβελικού «Θάνος» που με ένα χτύπημα των δαχτύλων θα αφανίσει τη μισή ανθρωπότητα; Και πόσα τέτοια χτυπήματα αντέχουμε, εωσότου αφανιστούν και οι τελευταίοι μισοί των μισών;
Στο Μυαλό του Δημήτρη Ουγγαρέζου
Σε όσων την αντίληψη έχει υποπέσει η δημόσια παρουσία μου τα τελευταία χρόνια που προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να ξεχνιούνται περνώντας καλά μέσα απ’ την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα γραπτά μου θα έχουν παρατηρήσει πώς δε μασάω τα λόγια μου. Πάντα υποστηρίζω αυτό που θεωρώ δίκαιο, εξηγώ με επιχειρήματα τις απόψεις μου, προσπαθώ να είμαι συνεπής σ’ αυτές, αλλά και στην κωλοτούμπα θα φωνάξω την ξεφτίλα μου, πιο δυνατά από εκείνον που παραμονεύει να με «βγάλει» «αλλαζοκαιλέουλα». Έχω πει τις μαλακίες μου, έχω ζητήσει τις συγγνώμες μου, πλήρωσα τα λάθη μου και έκανα τα ευχαριστώ μου από λέξη, πράξη -δεν χρωστάω σε κανέναν κερατά του χώρου μου, πέραν όλων, όσοι με αντέχετε στα Μ.Μ.Ε.,15 χρόνια τώρα…
Ξυπνάω κάθε μέρα στις 04:50 και κοιμάμαι στις 23:00 από τότε που θυμάμαι τα μαλλιά μου, χωρίς λευκές τούφες και σγουρά. Και μ’ αρέσει η δουλειά μου, γιατί με ισορροπεί, όσο την κάνω για εσάς -αυτό είναι το μυστικό. Όσο περνάτε καλά, εγώ ηρεμώ και επιστρέφω σπίτι γαλήνιος. Δε δηλώνω δημοσιογράφος, γιατί θέλει πολλά χιλιόμετρα «πεζοδρόμιο» και πολλές αράδες «γραπτό» για να τολμήσεις να ψελλίσεις έστω, κάτι τέτοιο.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί έχω άποψη για τη Σάσα, την Εριέττα, τη Συνατσάκη, την Ελένη, ακόμη και για τον εαυτό μου τον ίδιο (όσοι μας ακούτε στο Mappes Show του My Radio 104.6 μπορείτε να το επιβεβαιώσετε). Έχω, όμως και αντίληψη του τι ωφελεί να πει κάποιος δημόσια -ειδικά αυτή την περίοδο που «τρώμε λαρύγγια». Ναι, αδέλφια μου, υπάρχει η αξία της φιλίας, η ανθρωπιά του να μην κλωτσάς τον πεσμένο, η ευγνωμοσύνη, το να μην στεναχωριούνται άνθρωποι και οικογένειες περισσότερο απ’ όσο αντέχουν, ακόμη και η στοιχειώδης ευγένεια του να μην καταχράσαι τον «αέρα» και τη συχνότητα που σου εμπιστεύονται για να τοποθετηθείς σε θέμα που εμπλέκει εκείνον που σ’ τα εμπιστεύθηκε. Όλα αυτά είναι πάνω από οποιαδήποτε αποψούλα «τρώει ο κώλος της» να ειπωθεί δημόσια και όχι σ’ αυτόν που πρέπει -ιδιωτικά και αποτελεσματικά.
Διαφωνώ μ’ αυτό που έκανε η Σάσα, διαφωνώ που η Ελεονώρα δημοσίευσε τη δικαστική διαμάχη Τσουρού-Συνατσάκη, διαφωνώ με τα αντι-εμβολιαστικά μηνύματα μέσα απ’ την εκπομπή του Μουτσινά και με το υπερβολικό «ξέσπασμα» της Εριέττας και της Κατρίνας με αφορμή τη Λασκαράκη. Διαφωνώ που ανακατεύτηκε κι ο άντρας της, όσο ιπποτικό κι αν είναι. Και; Ποιος χέστηκε για τις διαφωνίες μου αυτές; Και αν δε μπορώ να διαχωρίσω τη δημόσια τοποθέτηση απ’ την ιδιωτική νουθεσία που αρμόζει σε έναν άνθρωπο με τον οποίο έχεις χτίσει μια σχέση φιλική, ή επαγγελματική να πάω σπίτι μου μια ώρα αρχύτερα, γιατί εκεί θα καταλήξω. Εκεί, με το «εγώ» που επέλεξα μια ζωή να «φουσκώνω» με τις γνωμούλες μου για συντροφιά.
Δε μας έχρισε κανείς κριτές και δικαστές, πολλώ δε μάλλον, τιμωρούς και δήμιους της Σόουπιτς (και σας το γράφω εγώ που μια περίοδο της ζωής μου «έμπλεξα» σ’ αυτό το τριπάκι). Μπορεί μια δημόσια συζήτηση να βρει το δρόμο της, αν δεν μιλήσω -μην αμφιβάλλετε. Προτιμώ, λοιπόν, σε θέματα που δεν είναι επιβεβλημένο να ορθώσουμε όλοι ανάστημα για την πρόοδο της κοινωνίας μας, ολόκληρης (όπως στην περίπτωση του #metoo) να απέχω διασφαλίζοντας το μέτρο στην αποψούλα, αλλά και στον θόρυβο που φτάνει στ’ αυτιά σας. Δεν είναι όλες οι «παρεΐστικες» απόψεις μας χρήσιμες στη Δημόσια Σφαίρα, όπου προτεραιότητα πρέπει να έχει το κοινό όφελος, αλλά και η αποφυγή αυτοκαταστροφής…
Ας πάρουμε απόσταση από καθετί που μας εξωφρενίζει, αδέλφια μου. Ας μετράμε μέχρι το 15 πριν αντιδράσουμε, χωρίς επιστροφή. Κάντε μου τη χάρη -τουλάχιστον αυτήν την περίοδο. Όσο για το δικαίωμα να λέμε και να γράφουμε την άποψή μας, εξαντλήστε το στο μέγιστο, γιατί έχει κατακτηθεί με αγώνες. Ο σκοπός, όμως, ας είναι να κουβεντιάσουμε, να ακούσουμε και να γίνουμε καλύτεροι, όχι να αφανίσουμε το αντίθετο απ’ τον δημόσιο διάλογο, ούτε να «μαχόμαστε» χωρίς τιμή. Γιατί τότε, αδέλφια μου, είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο πως στη θέση του «αντίθετου» θα έρθει η δική μας, σειρά να βρεθούμε.
Πολλά σας τα είπα για αρχή, αλλά μεσολάβησαν και πολλά απ’ την τελευταία «κουβέντα» μας στα #FakeNews, αδέλφια μου. Ας ξεκινήσουμε με Blue ft Έλτον Τζον και Sorry Seems To Be The Hardest Word.
ΑΝΑCΚΟΠΙCIC
Όχι τίποτα, έρχεται κι ο Πάπας, φροντίστε να μας πάρουν χαμπάρι και στο Βατικανό. Να μαλώνετε ήσυχα. Κι άμα το παρακάνετε να ζητάτε συγγνώμη, όπως ο Πάνος Βλάχος που μια παράσταση ήθελε να διαφημίσει, αλλά η χαρά να βρίσει την τηλεόραση δεν τον άφησε. Δεν πειράζει, θα πάει καλά η παράσταση, πρώτα ο Θεός κι απ’ την Κυριακή των Βαΐων, εδώ είμαστε για τα γαμήδια μας, Πάναρε.
Κατά τα άλλα, καλά. Εσείς; Το βρήκατε εύκολα; Στην Τουμάτς Ινφορμέησον Στριτ, η Έλενα Ακρίτα ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μας άβολη αποψούλα για «ταύτιση» με Βανδή-Μπισμπίκη ως προς το κάτω από ποιες συνθήκες προσωπικής ζωής γνωρίστηκαν. Ωραία περνάμε. Και μέσα στη βουή της Σόουπιτς, νά ‘σου και οι «Ερχόμαστε Ειρηνικά» εκπρόσωποί της να παραβγαίνουν ποιος θα δώσει τον πιο αξιόπιστο ορισμό της σάτυρας. Λες και τους το ζήτησε κανείς…
Ο Καπουτζίδης εντοπίζει τη σάτυρα σ’ εκείνους που έχουν εξουσία, ο Λαζόπουλος στην πολιτική και ο Μάρκος σ’ εκείνους που είναι στην επικαιρότητα… Μια ηθοποιός και μια παρουσιάστρια πρώτης γραμμής χαχανίζουν στο σαλονάκι τους και τα σκουλαρίκια πάνε πέρα-δώθε απ’ τη δικαίωση.
Ο Χάρης Βαρθακούρης είναι μια χαρά με την Άννα Μαρία Ψυχαράκη. Δεν μπορούμε δηλαδή να ποστάρουμε έναν ύμνο για την Παναγιώταρου και το πόσο καλά συνεργαστήκαμε, «…χωρίς μούτρα, χωρίς γκρίνιες, χωρίς παράπονα, χωρίς μίρλα, ευγενέστατη ΜΕ ΟΛΟΥΣ, μέσα στο χαμόγελο και τη θετική ενέργεια…»; Αμέσως ότι αυτά είναι καρφιά στην Άννα Μαρία. Το ότι χαιρόμαστε το λευκό αμάξι μας σημαίνει πως το προηγούμενο ήταν μαύρο; Κι αν και τα δύο ήταν λευκά, απλά τώρα μιλάμε για το δεύτερο; Φαπ. Τι άνθρωποι είστε εσείς, ρε; Άντε Χάρη μου να συνεχίσετε τη συνεργασία-όαση με τη νικήτρια του περσινού BB και μη δίνεις σημασία στους ζηλιάρηδες, Τζεημσώτες. Λάμπστε.
Κάθεστε, δηλαδή, και μου τσακώνεστε στη Σόουπιτς, σα να μη βγάζει η ΠαΣο.Κ.άρα σήμερα πρόεδρο. Ε τι να σας πω; Της μοίρας σας, άξιοι, είστε…
Σε Δυό Λεπτά και Μόνο, Χάνω τον Κόζμο Όλο…
Αδέλφια μου, μα τα χίλια μπιμπερόν εγώ ψάρωσα με τα 2 λεπτά «Ξεχασμένοι στον Αέρα» της εκπομπής της Νικολέττας Ράλλη. Πήγε η ψυχή μου στην Κούλουρη, λέμε. Κάθε δευτερόλεπτο που πέρναγε ανακουφιζόμουν που, τόσο η Νικολέττα, όσο και οι συνεργάτες της δεν πέρναγαν τη Σόουπιτς από κόσκινο -όπως συνηθίζουμε οι περισσότεροι, μόλις πάμε σε διάλειμμα.
Αγάλλιαζα, σας λέω, όταν δεν έβλεπα από κανέναν τη χαρακτηριστική κίνηση να κρύψουν το μικρόφωνο-«ψείρα» μέσα στη χούφτα τους για να μην ακούγονται οι συνάδελφοι, όσο «θάβουν» και τα πόμολα, δίχως αύριο. Θα μπορούσα να αγχωθώ ακόμη περισσότερο στη σκέψη, ότι οι πρωταγωνιστές των 2 πιο εφιαλτικών λεπτών τηλεθέασής μου, την εβδομάδα που πέρασε δεν είναι και απ’ τους πιο μελίρρυτους του χώρου, όμως θα ήμουν υποκριτής (όλοι, σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, μόλις σβήσει το κόκκινο λαμπάκι του «αέρα» ξαλαφρώνουμε με όσα δεν μπορέσαμε να πούμε δημόσια -για να σας το συνδέσω και μ’ αυτά που έγραψα πιο πάνω για το διαχωρισμό του τι είναι χρήσιμο να ειπωθεί στον κόσμο και τι περιττό).
Αμέσως μετά, φρίκαρα με τους συνεργάτες της εκπομπής -τους αδελφούς τεχνικούς. Πώς το έκαναν αυτό στη Νικολέττα; Πώς άφησαν τις κάμερες αναμμένες και τα μικρόφωνα ανοιχτά; Ποιος ήταν στο κοντρόλ και ακόμη κι αν «ξεγλύστρισε» η live μετάδοση μέσα από λάθη, παραβλέψεις και την κακιά την ώρα παραμένοντας στον «αέρα», πώς «εγκρίθηκε» από τη ροή που τσεκάρει την τελική εκπομπή του Open πριν «βγει» στο πανελλήνιο; Κάτι τέτοιο δεν εξέθετε μόνο τη Ράλλη και τους συνεργάτες της, αλλά και ολόκληρο το κανάλι που φαίνεται πιο χύμα κι απ’ τον φίλο μου τον Βασάλο στον καναπέ της Σίσσυς.
Και έρχεται η Δευτέρα… Και μου «ανοίγει τα μάτια» η Ελεονώρα και η παρέα της στο «Mega Καλημέρα»… Και νιώθω πιο ξεγελασμένος κι απ’ το Νικόλα τον Μπάρτζη. Μίλαγε ο Τσουρός και αποκαλυπτόταν το καλοστημένο «κόλπο» κομμάτι-κομμάτι. Έπεφτε η κουρτίνα σαν αποκαλυπτήρια προτομής του Αντρέα στην Ελούντα. Ανοιχτά μικρόφωνα, αναμμένες κάμερες (όλες) με «κινήσεις γερανού» και πλάνα κανονικά. Συνεργάτες που παραμοιάζουν «ήσυχοι» και μια Νικολέττα που ακόμη και όταν ανακαλύπτει τη μαλακία μήτε ξενερώνει, μηδέ και ξαλαφρώνει αναλόγως της σοβαρότητά της.
Να σας πω την αλήθεια, πάντως, αδέλφια μου, ακόμη δεν έχω καταλήξει. Ό,τι και να συνέβη και ό,τι κι αν ήθελαν να πετύχουν, εμένα με «κότσωσαν» τα παιδιά. Στην περίπτωση που, όντως, δεν ήταν «στημένο» ελπίζω μόνο να μη βρήκε τον μπελά του κανένας άμοιρος τεχνικός, γιατί αυτά συμβαίνουν. Μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, η εκπομπή «Αυτό Είναι Σαββατοκύριακο» κέρδισε την προσοχή μας. Παρακαλώ… Είμαστε στη διάθεσή σας, διατηρήστε την.
Αυτά και για σήμερα, αδέλφια μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που όλοι μαζί θα κάνουμε τον φετινό, 5ο κατά σειρά Ραδιομαραθώνιο του Mappes Show για την ΕΛΕΠΑΠ. Το My Radio 104.6 θέλησε και τα κατάφερε να κατευθύνει την καθιερωμένη γλυκιά εξουθένωση των Χριστουγέννων μας σε έναν ψηλότερο ουρανό προσφοράς. Φέτος, θα είμαστε ονδερόουντ και θα έρθουμε εμείς σ’ εσάς να ενώσουμε τα όριά μας και να τα ξεπεράσουμενα μένοντας άυπνοι 154 ώρες σερί για την ΕΛΕΠΑΠ. Ξέρετε ότι 4 χρόνια τώρα, όταν αρχίζουμε να «τα φτύνουμε» και οι φωνές μας να βραχνιάζουν, μόνο εσείς και οι αφιερώσεις σας μας σπρώχνετε στον μόνο στόχο που βλέπουμε… την ΕΛΕΠΑΠ φέτος. Κανένα «εγώ» δεν είναι πάνω απ’ τον Ραδιομαραθώνιο του Mappes Show και φέτος θα ενωθούμε μ’ εσάς σε όλη την πόλη για να τα καταφέρουμε αποδεικνύοντάς το. Καλή αντάμωση…
Διαβάζετε τα Fake News του Δημήτρη Ουγγαρέζου κάθε Κυριακή στο okmag.gr.
