Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Υπολοχαγός Νατάσσα» ήταν από τις λίγες φορές που δεν είχε άποψη για τα κοστούμια, το μακιγιάζ, την υποκριτική της. Είχε πιστέψει τόσο πολύ στη γνώση και την τεχνική αρτιότητα του σκηνοθέτη της (Νίκος Φώσκολος) που όλοι είχαν απορήσει με την υποδειγματική της συμπεριφορά. Μόνο μια μέρα στο γύρισμα της σκηνής που βασανίζεται και είναι δεμένη μέσα στα κρατητήρια, ταλαιπωρημένη και καταματωμένη, έγινε το εξής περιστατικό, έτσι όπως μου το είχε διηγηθεί ο ίδιος ο Φώσκολος: «Της είχα ζητήσει από την προηγουμένη να έρθει στο γύρισμα ντυμένη με ένα απλό φόρεμα ντρίλι. Ντρίλι είναι το πιο φτηνό γυναικείο ύφασμα. “Εντάξει” είπε η Αλίκη Βουγιουκλάκη και έφυγε. Την επομένη λοιπόν είχαμε αυτή την πολύ δύσκολη σκηνή, όπου έπρεπε να έχουν κρεμασμένο έναν Έλληνα κρατούμενο με τα πόδια του να ακουμπάνε στους πάγους και σε μια γωνιά την Αλίκη δεμένη και χτυπημένη. Ήρθε το πρωί στο γύρισμα και μου είπε: “Νίκο μου, κοίτα το φόρεμα που φόρεσα για τη σκηνή. Δεν είναι καλό;”. “Καλό είναι, αλλά όχι για αυτή τη σκηνή” της είπα. “Μα γιατί, Νίκο μου, αφού είναι πολύ απλό”. “Πολύ απλό είναι, αλλά δεν παύει να ‘ναι μεταξωτό”. “Ε, και; Ο φακός δεν καταλαβαίνει τι είναι”. “Λάθος, ο φακός καταλαβαίνει τα πάντα, ακόμα και τις πιο μικρές λεπτομέρειες. Αλλά δεν πειράζει τώρα, τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να βρούμε άλλο. Και δεν έχουμε ώρα για καθυστερήσεις”».
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη είπε ένα ξερό «εντάξει» και έφυγε ικανοποιημένη πως θα φορούσε το μεταξωτό της φόρεμα στη σκηνή. «Μερικές φορές είχε αυτό το κακό ελάττωμα» συνέχισε ο Φώσκολος. «Να παίζει την εργάτρια και να είναι ντυμένη και βαμμένη σαν εφοπλίστρια. Βέβαια την εποχή εκείνη περνούσαν όλα αυτά πιο ανώδυνα. Τις σταρ τις ήθελαν άψογα χτενισμένες, βαμμένες και ντυμένες. Και η Αλίκη ήταν η πρώτη σε αυτό. Έλεγε “ο σταρ με άβαφο και άλουστο μαλλί δεν είναι σταρ”. Και είχε δίκιο. Πρόσεχε πολύ την εμφάνισή της. Όμως εγώ έκανα ρεαλιστικό κινηματογράφο. Ήθελα και οι ηθοποιοί μου αλλά και οι σκηνές μου να είναι όσο γίνεται πιο αληθινές. Έτσι, λοιπόν, την άφησα να χαίρεται με το μεταξωτό της φόρεμα. Η καημένη δεν ήξερε τι την περίμενε! Σε λίγο λέω στους βοηθούς μου να τη δέσουν με τις χειροπέδες στον τοίχο για να ξεκινήσουμε το γύρισμα. Έπρεπε να κάνουμε γρήγορα γιατί ο άλλος ηθοποιός, που κρεμόταν πάνω στους πάγους, δεν άντεχε και πολύ. Όταν βέβαια δεν κάναμε γύρισμα, του βάζαμε ένα χαλάκι και πατούσε πάνω στην παγοκολόνα γιατί πονούσε αφόρητα. Όλοι ξέρουμε πως αν πατάς πάνω στον πάγο, δεν κρυώνεις απλά, αλλά πονάς φρικτά. Ήταν ένα από τα βασανιστήρια των Γερμανών στους Έλληνες κρατούμενους. Αφού δέσανε λοιπόν την Αλίκη με τις χειροπέδες και δεν μπορούσε να κουνηθεί, την πλησίασα κι έπιασα τα νερά που έτρεχαν από τους λιωμένους πάγους στο λασπωμένο πάτωμα. Μετά, χωρίς η Αλίκη να συνειδητοποιήσει τι πρόκειται να κάνω, άρχισα να την πασαλείβω παντού, στο πρόσωπο, στα μαλλιά, στο σώμα. Και πριν προλάβει να πει κάτι, έπιασα με δύναμη το μεταξωτό της φόρεμα και το έσκισα σε δυο-τρεις μεριές. Τότε η Αλίκη δεν άντεξε και φώναξε κλαίγοντας:
“Όχι, Νίκο μου, όχι το μεταξωτό μου φόρεμα”. “Δεν πειράζει, θα πάρεις άλλο” της είπα και ξεκινήσαμε το γύρισμα. Πράγματι, σε εκείνη τη σκηνή η Αλίκη έπαιξε τόσο άψογα, που απέδειξε πόσο μεγάλη και σπουδαία ηθοποιός ήταν. Μεγάλη και αναντικατάστατη!»
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
