Μπορεί σε όλη της τη ζωή να κουβαλούσε την ταμπέλα του ερωτικού αντικειμένου του πόθου, όμως η Ρακέλ Γουέλς απέδειξε ότι ήταν πολλά περισσότερα. Η βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα Αμερικανίδα ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή στις 15 Φεβρουαρίου στο σπίτι της στο Λος Άντζελες στα 82 της χρόνια.
«Θα σε σκοτώσω μπαμπά»
«Γεννήθηκα το 1940 στο Σικάγο ως Τζο Ρακέλ Εχάντα. Όχι ιδανικό μέρος για ένα νεογέννητο κοριτσάκι με μεσογειακό αίμα από τον Ισπανό πατέρα μου. Στην πρώτη μου επαφή με τον κόσμο, ήμουν τυλιγμένη σε μια στολή για χιόνια για να προστατευτώ από τον πολύ, πάρα πολύ κρύο καιρό. Ευτυχώς για μένα οι γονείς μου μετακόμισαν στην Καλιφόρνια όταν ήμουν σχεδόν 2 ετών. Αυτός είναι ο λόγος που είχα πάντα μια αποστροφή σε οτιδήποτε κρύο, από κρύα ποτά μέχρι ψυχρούς ανθρώπους. Ήμουν η πρώτη από τα τρία παιδιά. Ο πατέρας μου ήλπιζε για έναν πρωτότοκο γιο αλλά απέκτησε εμένα. Δεν εκτιμούσε πολύ το γυναικείο φύλο εκτός κι αν τον περιτριγύριζαν γυναίκες με μαγιό. Όλοι μας φοβόμασταν πολύ τον πατέρα μου. Θύμωνε πολύ γρήγορα και ήταν κολλημένος με τους κανόνες και τους τρόπους συμπεριφοράς στο ταπεινό μας σπίτι. Είχα συμμορφωθεί. Ως παιδί ήμουν ιδιαίτερα συναισθηματική. Μου άρεσε να παρασύρομαι από τη φαντασία μου. Μέσα στο κεφάλι μου μπορούσαν να συμβούν τα πάντα. Έτσι, μπορούσα να αποφύγω το γεγονός ότι ένιωθα παγιδευμένη από τον αυταρχικό πατέρα μου. Συνήθιζε να με καλεί στο σαλόνι για να του τραγουδάω, για παρέα. Ντρεπόμουν αλλά το έκανα έτσι κι αλλιώς. Είχα από νωρίς την εντύπωση ότι πάνω από όλα είχα έρθει σε αυτόν τον πλανήτη για να κάνω περήφανο τον κυκλοθυμικό πατέρα μου. Η μητέρα μου ήταν εξαιρετική μοδίστρα. Η Τζόζεφιν Σάρα Χολ, όπως ήταν το όνομά της, ήταν μια πραγματική κυρία. Είχε ένα όμορφο χαμόγελο, το οποίο το έβλεπες πολύ συχνά. Και παρόλο που ήταν γλυκομίλητη, ήταν δυναμίτης. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν αδύναμη. Παρ’ όλα αυτά ο πατέρας μου είχε το πάνω χέρι. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη στιγμή όσο ζω: Ήμουν 16 και είχα ανεχτεί πολλά πια. Καθίσαμε για το δείπνο και ο μπαμπάς άρχισε να παραπονιέται για το φαγητό που είχε σερβίρει η μαμά. Ξαφνικά πήρε το ποτήρι με το γάλα που ήταν στο τραπέζι και της το πέταξε στο πρόσωπο. Ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσα να φανταστώ βλέποντας το σοκ στο πρόσωπό της, με τα μαλλιά να στάζουν. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Όλο αυτό, γιατί δεν του άρεσε το γεύμα; Αυτό ήταν. Στα μάτια μου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα, πετάχτηκα από το τραπέζι και πήγα προς το τζάκι. Εκείνος με ακολούθησε λέγοντάς μου ”πού νομίζεις ότι πηγαίνεις;”. Άρχισα να του ουρλιάζω κατάμουτρα, τρέμοντας: ”Πώς μπόρεσες; Αν κάνεις κάτι τέτοιο ξανά στη μαμά, θα σε σκοτώσω”. Κάποια στιγμή ξαφνικά ένιωσα ότι μπορούσα να τον καταλάβω. Δεν τον δικαιολόγησα, αλλά αυτό με βοήθησε αργότερα όταν πια είχε φτάσει ο καιρός να τον συγχωρέσω».
Η «ανοσία» στην ανεπιθύμητη αντρική προσοχή
«Τα μαλλιά μου δεν μου άρεσαν –αν και ήταν πολύ όμορφα όπως της μητέρας μου– ή τα μάτια μου ή η μύτη μου, ή το στόμα μου ήταν αρκετά μεγάλο. Το ίδιο συνέβαινε με τους γοφούς και το στήθος μου. Υπήρχαν όμως και κάποια χαρακτηριστικά που μου άρεσαν. Οι ώμοι μου, η πλάτη μου και η μέση μου. Επίσης το δέρμα μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου. Ευτυχώς για οποιαδήποτε ανασφάλεια είχα ως προς την εμφάνισή μου, το αντίθετο φύλο δεν είχε την ίδια άποψη. Αυτό έγινε ξεκάθαρο από τον τρόπο που με χάζευαν όταν κατέβαινα από το λεωφορείο και περπατούσα στον δρόμο. Δεν ένιωθα άνετα αλλά το συναίσθημα ήταν ξεσηκωτικό. Συνήθισα, είχα πάθει ανοσία στην ανεπιθύμητη αντρική προσοχή. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου όμορφο, βασικά γιατί δεν ταίριαζα στον τύπο της ξανθιάς με τα μπλε μάτια. Όλη αυτή όμως η προσοχή με αποσπούσε και μπλεκόταν με τον τρόπο που ήθελα να σκέφτομαι τον εαυτό μου. Ένα έξυπνο κορίτσι με καλλιτεχνικές κλίσεις».
Φωτογραφίες: Getty Images/Ideal Image, Alamy/Zuma/Visual Hellas
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
