Όλοι θέλουν να μάθουν περισσότερα για τον 50χρονο χιλιανό ηθοποιό Πέντρο Πασκάλ, που οι συνάδελφοί του τον λατρεύουν, το διαδίκτυο και τα μέσα δεν τον χορταίνουν, ενώ ο γυναικείος πληθυσμός αναρωτιέται αν είναι μόνος ή όχι.
Το 1976, όταν ήταν μόλις 9 μηνών, η παιδοψυχολόγος μητέρα του και ο γιατρός, εξειδικευμένος σε θέματα υπογονιμότητας, πατέρας του αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη Χιλή για να ξεφύγουν από το καθεστώς του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ. Οι σπουδές της μητέρας του είχαν εφαρμογή και στον μικρό Πέντρο, αφού όπως έχει πει ο ίδιος με αρκετή δόση χιούμορ: «Έχω υπάρξει ένα είδος πειραματόζωου».
Οι γονείς του βρήκαν άσυλο στη Δανία και στη συνέχεια μετακινήθηκαν στις ΗΠΑ, όπου τελικά εγκαταστάθηκαν στο Σαν Αντόνιο του Τέξας και αργότερα στην Καλιφόρνια. «Ήταν τόσο γενναίοι. Αν δεν υπήρχαν εκείνοι, δεν θα ερχόμουν σε αυτή την υπέροχη χώρα και δεν θα βρισκόμουν εδώ που είμαι σήμερα» έχει εξομολογηθεί. Ακόμη μια φορά, όμως, οι γονείς του αποφάσισαν να μετακομίσουν και να επιστρέψουν στη Χιλή το 1995.
Ο πατέρας του ηθοποιού, δρ Χοσέ Μπαλμασέντα, κατηγορήθηκε ότι έκλεβε ωάρια και έμβρυα ασθενών και τα εμφύτευε σε άλλες γυναίκες χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεσή τους. Όλη αυτή η κατάσταση άφησε τα δικά της σημάδια στην οικογένεια του Πέντρο Πασκάλ, με τους γονείς του, ύστερα από αρκετά σκαμπανεβάσματα και την απόκτηση συνολικά τεσσάρων παιδιών, να αποφασίζουν το 1999 να πάρουν χωριστούς δρόμους.
Τα σχολικά χρόνια και ο έρωτας με τον Πρινς
Την περίοδο που φοιτούσε στο Γυμνάσιο η οικογένειά του μετακόμισε σε ένα πλούσιο αλλά ιδιαίτερα συντηρητικό προάστιο της κομητείας Όραντζ της Καλιφόρνιας. Ακόμα και σήμερα φαίνεται ότι δεν νιώθει καθόλου άνετα αναλογιζόμενος την εφηβεία του. Τα σχολικά του χρόνια δεν ήταν ανέμελα και χαρούμενα.
Οι συμμαθητές του του έκαναν bullying. «Θέλω να προστατεύω τους ανθρώπους που αγαπώ. Αλλά υπάρχει και κάτι περισσότερο από αυτό: οι νταήδες με αρρωσταίνουν» έχει πει με αφορμή τις δικές του τραυματικές εμπειρίες. Δεν ξέρει και δεν θα μάθει ποτέ αν θα τα κατάφερνε τελικά να σπάσει τον κύκλο του σχολικού εκφοβισμού που βίωνε, μια και η μητέρα του του πρόσφερε μια διαφορετική εναλλακτική γράφοντάς τον σε καλλιτεχνικό σχολείο.
Ο ίδιος ήταν ένα ιδιαίτερο, ευαίσθητο παιδί που διψούσε για προσοχή. Ήταν ερωτευμένος με τον κινηματογράφο, το θέατρο, την τέχνη και αναζητούσε τρόπους να εκφράσει όσα είχε μέσα του. Μια βραδιά που του έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη είναι όταν μαζί με τους γονείς του και τη μεγαλύτερη αδελφή του παρακολούθησαν σε έναν κινηματογράφο στο Σαν Αντόνιο την ταινία Purple Rain (1984).
«Η μητέρα μου είχε πολύ ανήσυχο μυαλό, το μυαλό ενός καλλιτέχνη. Σε εκείνο το σινεμά πάντως ερωτεύτηκα τον Prince» έχει πει ο Πέντρο Πασκάλ. Όποτε προσπαθούσε να απεγκλωβιστεί από την πιεστική καθημερινότητά του στις σχολικές αίθουσες, κατέφευγε στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία Γορίλες στην ομίχλη (1988) ήταν κατά κάποιον τρόπο το δικό του σωσίβιο, όπως έχει εξομολογηθεί. Την παρακολοθούσε ξανά και ξανά, καθηλωμένος από την ερμηνεία της Σιγκούρνι Γουίβερ. Μάλιστα, πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στον χρόνο, η ταινία του Κώστα Γαβρά Ο αγνοούμενος (1982), που είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα από την περίοδο της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή, τον έχει σημαδέψει παρόλο που τότε ήταν μόλις 7 ετών. «Υπάρχει μια σκηνή που μου θυμίζει τη μητέρα μου. Είχα μια ενστικτώδη αντίδραση μόλις συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσε να έχει βρεθεί σε τέτοιο κίνδυνο. Με συγκλόνισε. Άρχισα να κλαίω».
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
Διαβάστε επίσης: Πέδρο Πασκάλ: Γιατί δεν μιλά ποτέ για την προσωπική του ζωή;
