«Ξεκίνησα από τον θίασο της αξιόλογης Κατερίνας Ανδρεάδη. Για κάποια χρόνια έπαιξα εκεί, μετά με τον Κατράκη σε κάποια έργα» είχε περιγράψει ο Νίκος Ξανθόπουλος τα πρώτα του βήματα κοντά στο ίνδαλμά του Μάνο Κατράκη, τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα.
«Έπαιξα τον Ορέστη στην Ηλέκτρα με την Ασπασία Παπαθανασίου με το Πειραϊκό Θέατρο του Δημήτρη Ροντήρη και στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, όπου έκανα τον Παύλο. Μετά μπήκα στο σινεμά και γύρισα καμιά πενηνταριά ταινίες. Δεν είχαν αυτές οι ταινίες τεχνικά μέσα, όμως είχαν ψυχή, ανθρωπιά, αισθήματα. Ήταν μια καταφυγή, μια παραμυθία για τον φτωχόκοσμο» είχε πει ο Νίκος Ξανθόπουλος το 2013 κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του στα Γρεβενά.
«Το τραγούδι “Σ’ αγάπησα και πόνεσα” άλλαξε τη ζωή μου. Μέχρι τότε κουβάλαγα βάσανα. Προσφυγάκι σε φτωχογειτονιά με χωματόδρομο. Θυμάμαι τη μάνα μου που σχόλαγε βράδυ και ερχότανε με τα μπαμπάκια στα μαλλιά της και φανταζόμουν ότι οι άγγελοι έτσι θα είναι. Με τα τραγούδια αυτά γύρισα όλον τον κόσμο για χρόνια. Ερχόμουν στην Ελλάδα, έκανα ένα παιδί με την Εριφύλη και ξαναέφευγα» είχε εξομολογηθεί, χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τη συγκίνησή του για τα παιδικά του χρόνια στη Νέα Ιωνία όπου μεγάλωσε.
Η λατρεία του για τα βιβλία
Στη γειτονιά που έμενα εγώ δεν υπήρχε βιβλίο. Όλος ο κόσμος ήταν αγράμματος. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης. Κάποτε με ρώτησε: “Τι δώρο θέλεις να σου κάνω, ρε;”. Του λέω: “Πατέρα, να μου πάρεις ένα βιβλίο”. “Δεν θέλεις” μου λέει “να σου πάρω ένα σακάκι να πιάσει και τόπο; Τι να το κάνεις το βιβλίο;”. Εγώ επέμενα “βιβλίο”. “Ποιο βιβλίο;” λέει. “Τη ζωή εν τάφω” του απαντώ. “Όχι” μου λέει “μη μ’ ανακατεύεις με παπάδες”… Κατάλαβες;» είχε πει στα τέλη του 1970 σε συνέντευξη στο περιοδικό Γυναίκα για την αγάπη του για τα βιβλία, τα οποία για χρόνια ήταν η συντροφιά του στο κτήμα του στην Παιανία.
Το τελευταίο χειροκρότημα
Το μεσημέρι της Τρίτης 24 Ιανουαρίου εκπρόσωποι του καλλιτεχνικού και του πολιτικού χώρου, συγγενείς και φίλοι αποχαιρέτησαν τον Νίκο Ξανθόπουλο στην πολιτική κηδεία του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Συντετριμμένη η σύζυγός του Εριφύλη, η οποία ήταν στο πλευρό του για πενήντα ολόκληρα χρόνια, συνοδευόταν από τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τη στιγμή που έφτασε η σορός του στο νεκροταφείο οι παρευρισκόμενοι με δάκρυα στα μάτια χειροκρότησαν φωνάζοντας «αθάνατος». Μετά την ολοκλήρωση της τελετής η σορός του μεταφέρθηκε στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
