Ο Αλέν Ντελόν σχεδόν πάντα ισορροπούσε ανάμεσα στις διαφορετικές πλευρές του εαυτού του. Ήταν ο γόης του σινεμά με την κοσμική ζωή αλλά και ο απόμακρος άνθρωπος, εκείνος που σχεδόν κυνικά εγκατέλειπε τις συντρόφους του και ύστερα τους έγραφε γράμματα που ξεχείλιζαν από συναίσθημα. Ο ακραίος επαναστάτης και μαζί ο ευάλωτος ονειροπόλος. Πλέον, στα 86 του χρόνια, ζει απομονωμένος στην έπαυλή του στη Γενεύη και το μόνο που στ’ αλήθεια επιθυμεί είναι να «φύγει» με ευθανασία.
«Η ευθανασία είναι το πιο λογικό και φυσικό πράγμα να κάνεις. Από μια συγκεκριμένη ηλικία και μετά έχουμε το δικαίωμα να αποχωρήσουμε γαλήνια από αυτό τον κόσμο χωρίς τη στήριξη ενός νοσοκομείου ή κάποιων μηχανημάτων υποστήριξης» είπε πρόσφατα ο 86χρονος Γάλλος ηθοποιός ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θέλει να ζήσει άλλο. Το 2019 ο Αλέν Ντελόν υπέστη διπλό εγκεφαλικό, το οποίο και σταδιακά ξεπέρασε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη περπατάει με τη βοήθεια μπαστουνιού. «Το να γερνάς είναι το χειρότερο! Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε. Χάνεις το πρόσωπό σου, την όρασή σου. Σηκώνεσαι και πονάνε οι αστράγαλοί σου… Δεν φοβάμαι τον θάνατο» έχει παραδεχτεί ο ίδιος σε συνέντευξή του. Τον Ιανουάριο του 2021 ο θάνατος της πρώην συζύγου του Ναταλί –ύστερα από μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας– τον συγκλόνισε. Αξίζει να σημειωθεί ότι και η ίδια επιθυμούσε να φύγει από τη ζωή με ευθανασία και τους δικούς της όρους, όμως οι νόμοι της Γαλλίας δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Λίγο μετά τον θάνατό της ο Αλέν Ντελόν ζήτησε τη βοήθεια του γιου του Άντονι για να καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε η μητέρα του Ναταλί. Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμη στην Ελβετία από το 1941, όπου ζει ο ηθοποιός, υπό τον όρο ότι εκτελείται από έναν μη γιατρό που ωστόσο δεν έχει συγκεκριμένο συμφέρον από αυτό τον θάνατο.
Η προσωπική εξομολόγηση
«Μισώ τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Με κάνει να θέλω να κάνω εμετό. Υπάρχουν άνθρωποι που μισώ. Όλα είναι λάθος και το μόνο που μετράει είναι τα χρήματα. Θα αφήσω αυτό τον κόσμο χωρίς τύψεις» είχε τονίσει σε συνέντευξή του στο Paris Match το 2018. Ο Γάλλος ηθοποιός σπάνια παρακολουθεί τις ταινίες του αφού, όπως λέει, σχεδόν όλοι οι συνάδελφοί του δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή. Μέχρι πρόσφατα μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στο διαμέρισμά του στο Παρίσι και στην έπαυλή του στη Γενεύη με τον αγαπημένο του σκύλο, έναν βελγικό ποιμενικό με το όνομα Λούμπο. «Αν φύγω πριν από εκείνον, θα ζητήσω από τον κτηνίατρο να φύγουμε μαζί. Το προτιμώ από το να τον αφήσω να πεθάνει από θλίψη στον τάφο μου» έχει αναφέρει χαρακτηριστικά. Τα σκυλιά είναι η μεγάλη του αδυναμία. Μάλιστα στον κήπο του είναι θαμμένα πενήντα σκυλιά και δίπλα τους θέλει να ταφεί και ο ίδιος. Με ένα αίσθημα πικρίας και χωρίς επιθυμία να ζήσει κάτι περισσότερο, ο Αλέν Ντελόν κάνει ακόμη μια φορά την προσωπική του επανάσταση. «Αυτοί που χρησιμοποιούν τη φράση ”στις μέρες μου ήταν καλύτερα” είναι γεροανόητοι. Αλλά όταν το λέω εγώ είναι διαφορετικό γιατί είναι αλήθεια: τότε ήταν κάτι άλλο, πραγματικά καλύτερο. Βλέπεις, δεν έχω τίποτα να χάσω πια, τα έχω όλα. Είχα απίστευτη τύχη. Ήμουν χαρούμενος σε όλη μου τη ζωή. Έκανα ταινίες με τους καλύτερους. Έκανα ό,τι ήθελα, με όποιον ήθελα, όταν το ήθελα. Ασχολούμαι με το παρελθόν περισσότερο από όσο σκέφτομαι το μέλλον γιατί το παρελθόν μου ήταν εξωπραγματικό. Το σήμερα δεν συγκρίνεται. Μια ζωή σαν αυτή που είχα δεν επαναλαμβάνεται δεύτερη φορά. Αυτός είναι ο λόγος που όταν σκέφτομαι την απόσυρση δεν έχω τύψεις».
Ο επαναστάτης με αιτία
Γεννημένος στο πολυτελές προάστιο του Παρισιού Οτ-ντε-Σεν στις 8 Νοεμβρίου του 1935, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Μόλις στα 4 του οι γονείς του πήραν διαζύγιο και ο ίδιος δόθηκε σε ανάδοχη οικογένεια. Όπως έχει αποκαλύψει, «οι γονείς με ξεφορτώθηκαν όταν ήμουν 4. Βρέθηκα σε ανάδοχη οικογένεια σαν ορφανό. Όταν έγινα διάσημος, και οι δύο έτρεξαν πίσω σε μένα. Ξαφνικά θυμήθηκαν ότι είχαν έναν γιο». Μάλιστα, όταν οι γονείς του έφυγαν από τη ζωή, ο ίδιος μπήκε εσωτερικός σε καθολικό σχολείο, από το οποίο αποβλήθηκε λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς.
«Ο Αλέν Ντελόν είναι οικογένεια και ταυτόχρονα δεν είναι απολύτως τίποτα» έχει αποκαλύψει ο ετεροθαλής αδελφός του Ζαν Φρανσουά, με τον οποίο δεν είχαν ποτέ στενές σχέσεις. «Αλλά αυτό είναι μόνο η επίπτωση μιας δύσκολης παιδικής ηλικίας και μετά μιας αντίστοιχα ανισόρροπης εφηβείας. Το διαζύγιο των γονιών του ήταν αποτέλεσμα ενός φρικτού μεταξύ τους πάθους. Μετά εκείνος δόθηκε σε ένα ζευγάρι εργαζομένων σε γαλλική φυλακή. Αυτή η αποσύνδεσή του από τον πατέρα και τη μητέρα του ήταν καίρια. Ένιωθε ότι τον είχαν παρατήσει. Ο τρόπος που μεγάλωσε είναι ταμπού για εκείνον και δεν το συζητάει ποτέ». Στα 14 του ο Αλέν Ντελόν άφησε το σχολείο και εργάστηκε για μικρό διάστημα στο κρεοπωλείο του πατέρα του. Στα 17 του κατετάγη στον στρατό –όπου και παρέμεινε για τέσσερα χρόνια–, ενώ η ανυπότακτη συμπεριφορά του συνέχισε να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα με αποτέλεσμα να αποβληθεί και από εκεί και να επιστρέψει στη Γαλλία. Δεν είχε καθόλου χρήματα, οπότε έκανε διάφορες δουλειές, όπως σερβιτόρος, γραμματέας και βοηθός πωλήσεων. Εκείνη την περίοδο έγινε φίλος με την ηθοποιό Μπριζίτ Ομπέρ, την οποία ακολούθησε στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, ξεκινώντας κάπως έτσι και το δικό του ταξίδι στον χώρο της υποκριτικής. Η νεαρή τότε ηθοποιός τον σύστησε στον σκηνοθέτη Ιβ Αλεγκρέ και εκείνος του έδωσε τον ρόλο του γκάγκστερ στην ταινία Send a Woman When the Devil Fails (1957). «Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω. Ο Ιβ με κοίταξε επίμονα και μου είπε: “Κοίτα, Άλεν. Μίλα όπως μιλάς σε μένα. Κοίτα όπως κοιτάς εμένα. Άκου όπως ακούς εμένα. Μην παίζεις. Ζήσε. Αυτό άλλαξε τα πάντα. Αν δεν μου το είχε πει αυτό, δεν θα είχα ποτέ αυτή την καριέρα» έχει παραδεχτεί.
Ο κινηματογραφικός σταρ
Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δεν άργησαν να έρθουν για τον Γάλλο ζεν πρεμιέ. Στην ταινία «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του» (1960) του Λουκίνο Βισκόντι έπαιξε δίπλα στην Κατίνα Παξινού, η οποία υποδυόταν τη μητέρα του. Ακολούθησε η ταινία «Γυμνοί στον ήλιο» (1960) του Ρενέ Κλεμάν, όπου ενσάρκωσε τον Τομ Ρίπλεϊ, έναν ψυχικά διαταραγμένο και γοητευτικό απατεώνα. Τότε ήταν που ουσιαστικά βρήκε την ταυτότητα του ως ηθοποιού και όλοι οι σημαντικοί σκηνοθέτες πλέον τον αναζητούσαν για να παίξει σε ταινία τους. To 1967 ήταν ο κεντρικός πρωταγωνιστής στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο», ενώ η ερμηνεία του στην ταινία «Η πισίνα» (1969) στο πλευρό της πρώην αγαπημένης του Ρόμι Σνάιντερ αποτέλεσε κομβικό σημείο στην καριέρα του.
Το 1995 τιμήθηκε με Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο. Το 2019 έλαβε τιμητικό βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών, έναν θεσμό με τον οποίο ο ίδιος είχε έντονη διαμάχη για αρκετά χρόνια κατηγορώντας ουσιαστικά τους ιθύνοντές του ότι δεν είχαν στηρίξει στο παρελθόν συγκεκριμένη ταινία του λόγω των ακροδεξιών του πεποιθήσεων.
Φωτογραφίες: AFP/Abaca/Zuma/Visual Hellas, Getty Images/Ideal Image, IMDB, Instagram
Από το περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με Τα Νέα Σαββατοκύριακο.
