Ο Βασίλειος Κωστέτσος έπεσε θύμα άγριας επίθεσης, το βράδυ της Πέμπτης, στο κέντρο της Αθήνας. Είχε μόλις κλείσει την μπουτίκ του στο Κολωνάκι και μαζί με έναν φίλο του ακολούθησε την αγαπημένη του διαδρομή για να καταλήξουν για ένα ποτό. Η βραδιά τους όμως είχε τραγική κατάληξη. Ο σχεδιαστής περιγράφει στο okmag τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες από την επίθεση που είχε σαν αποτέλεσμα να καταλήξουν στο νοσοκομείο.
Το χρονικό της επίθεσης
«Επειδή μου αρέσει πάρα πολύ το ιστορικό κέντρο και η όλη αυτή η διαδρομή: πλατεία Συντάγματος, Θησείο, Ερμού, Μοναστηράκι. Την κάνω πάρα πολύ συχνά και ειδικά το καλοκαίρι που είναι καλός ο καιρός και ευνοεί τέτοιες βόλτες. Έτσι, αποφασίσαμε στις 21:00 να κατέβουμε να πιούμε ένα ποτό προς το Μοναστηράκι και ακολουθήσαμε τη διαδρομή προς την πλατεία Συντάγματος. Από τα σκαλιά που κατεβαίνουν προς το συντριβάνι, όπου αράζουν πολλοί πιτσιρικάδες, έχω περάσει πάρα πολλές φορές αλλά δεν ήταν ποτέ ενοχλητικοί να φοβηθώ κάπως. Δεν υπήρχε λόγος στην πλατεία Συντάγματος να έχω τέτοιο φόβο ότι θα συμβεί κάτι οπότε ούτε τώρα πήγε το μυαλό μου σε κάτι τέτοιο.
»Με το που πήγα να κατέβω το δεύτερο σκαλί προς τα κάτω, νιώθω ένα χέρι να με αρπάζει από το μπράτσο και ακούω κάποιον να μου λέει «που πας μπρο;». Ήταν πιτσιρίκι, 16-17 χρονών. Δε δίνω σημασία αλλά ταυτόχρονα να σας πω την αλήθεια φοβήθηκα και λίγο και κατέβηκα τα σκαλοπάτια με γρήγορα βήματα να προλάβω να φύγω. Με το που αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλοπάτια νιώθω να σχηματίζεται μια σφηκοφωλιά -ήταν όρθιοι και άρχισαν και συμπιεζόντουσαν. Πριν το μεσαίο πλατύσκαλο γυρίζω να δω που ήταν ο Προκόπης -γιατί ήταν δίπλα μου- και δεν τον βλέπω. Βλέπω ένα μπούγιο από άτομα, σαν συμμορία ένα πράγμα, που τον έχει περικυκλώσει. Ώσπου να δω τι γίνεται φεύγει ένα μπουκάλι 1,5 λίτρου και μου έρχεται στο κεφάλι.
»Χάνω τις αισθήσεις μου και σύρθηκα στα σκαλιά σε μια προσπάθεια να μη σκοτωθώ και να μην φύγει και η τσάντα. Γιατί κρατούσα μια τσάντα που είχα τα προσωπικά μου αντικείμενα, τις κάρτες μου και διάφορα πράγματα. Όπως πέφτω και σέρνομαι στα σκαλιά, ακούω «call the police» («φωνάξτε την αστυνομία») και έρχεται δίπλα μου μια μπάλα από τον αέρα, κυριολεκτικά. Τον είχαν ήδη καρακώσει (σ.σ. τον φίλο του). Εκείνος ήταν από πίσω μου και όπως φορούσε ένα τσαντάκι χιαστή όπου είχε τις κάρτες και τα χρήματά του, πήραν να του την πάρουν. Αυτός πήγε να αντισταθεί, όπως ο καθένας από εμάς θα έκανε όταν πάνε να τον κλέψουν, και έβγαλαν σουγιά ή μαχαίρι και του χαρακώσαν το πρόσωπο. Το παιδί έπαθε σοκ, πήγε να πει “τι μου κάνετε” μάλλον και τον σηκώσανε 10 άτομα και τον πέταξαν σαν σακί, σαν μπάλα στα σκαλιά.
»Εγώ είμαι κάτω ήδη και προσπαθώ να σηκωθώ, πέφτει κι αυτός δίπλα μου και έρχεται ένας γυμνασμένος νεαρός, Έλληνας και λέει “παιδιά, όπως είστε, εξαφανιστείτε τώρα γιατί αυτοί θα σας μαχαιρώσουν. Είναι εξοργισμένο και έρχονται”. Τώρα σας τα λέω αναλυτικά αλλά αυτά συνέβησαν σε δευτερόλεπτα.
»Το 2010 με είχαν χτυπήσει πάρα πού άσχημα σε κάτι μπουζούκια, με σιδηρογροθιά και με έχουν κλέψει στον δρόμο οπότε μου έχουν μείνει αυτές οι μνήμες. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Από τι μία έπρεπε να αντιδράσουμε γιατί μας δέρνανε κι από την άλλη ήταν φοβερό γιατί αυτοί ήταν σε έξαλλη κατάσταση και ήταν έτοιμοι να μας μαχαιρώσουν. Η μοναδική δίοδος ήταν να σηκωθούμε να φύγουμε. Κάνω ένα έτσι με τα μάτια μου για να δω έστω ένα αστυνομικό, γιατί ήταν 9 το βράδυ. Οι σκάλες του Συντάγματος είναι πάνω από το Μετρό και αυτή την ώρα ο κόσμος τις κατεβαίνει για να πάρει το Μετρό να πάει στο σπίτι του. Μπορεί να ήταν μια κοπέλα που κατέβαινε να πάρει το Μετρό. Μπορεί εσύ να είχες ραντεβού με ένα φίλο σου, όπως πάρα πολύς κόσμος. Ήταν ώρα αιχμής. Και δεν ήταν κάποιο στενό, ήταν η πλατεία Συντάγματος.
»Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Δεν το έχω δει ούτε στην Πιάτσα ντι Σπάνια ούτε στην Πιάτσα Ναβόνε ούτε στην Πιάτσα Ντουόμο ούτε στη Νέα Υόρκη. Είναι παντού επιφυλακή πεζοί αστυνομικοί. Δεν με ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε η ΔΙΑΣ ούτε η ΔΕΛΤΑ που δεν υπήρχαν ούτε αυτοί μέχρι την Ερμού που ψάχναμε φαρμακείο, στην αρχή.
»Σηκωθήκαμε και φύγαμε γρήγορα γρήγορα, γιατί ερχόντουσαν αυτοί καταπάνω μας, να εξαφανιστούμε. Κοιτάω και του λέω “Προκόπη, γιατί κρατάς το πρόσωπό σου;”. “Δεν ξέρω, πονάω” μου λέει. Βγάζει το χέρι του και βλέπω ότι κρεμόταν ολόκληρο το μάγουλό του. Το είχαν ανοίξει στα δύο. Του είπα πάμε να βρούμε φαρμακείο και την αστυνομία, κάπου να το πούμε. Δεν υπήρχε κανένας αστυνομικός. Αισθανόμουν απροστάτευτος.
»Περίμενα απεγνωσμένα να βοηθηθούμε από κάπου. Γιατί ήμασταν ανυπεράσπιστοι με επίδοξους δολοφόνους με τους σουγιάδες και τα μαχαίρια. Φοβήθηκα πάρα πολύ για τη ζωή μου. Θα μπορούσαν με τον σουγιά να με έχουν σουβλίσει.
»Με έσωσε ο φύλακας άγγελός μου, η μητέρα μου. Τα αντανακλαστικά μου δεν είναι πάρα πολύ γρήγορα γιατί παθαίνω σοκ. Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι κακοί και να συμβαίνουν αυτά τα γεγονότα. Σοκάρομαι με τη συμπεριφορά των ανθρώπων και όταν βλέπω τέτοια παιδιά να παίρνουν σουγιάδες και να μαχαιρώνουν. Οπότε πιστεύω ότι αυτή που με έσωσε ήταν η μητέρα μου από τον ουρανό».
Η επόμενη μέρα μετά την επίθεση
Ο Βασίλειος Κωστέτσος κινείται στο κέντρο όχι μόνο για επαγγελματικούς λόγους. Το περπάτημα είναι μέρος της ζωής του μετά την εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς που έχει κάνει πριν από πέντε περίπου χρόνια.
«Επιβάλλεται καθημερινά να περπατάω γιατί το λατρεύω. Πρέπει άλλωστε αναγκαστικά να περπατάω κάποια χιλιόμετρα την ημέρα άρα για εμένα αυτό το πράγμα ήταν «δώρο Θεού» και μάλιστα στην Αθήνα που λατρεύω. Τώρα είναι απαγορευτικό για μένα. Θα γυρίζω το βράδυ με τα πόδια σπίτι μου και θα φοβάμαι τι θα μου συμβεί. Ο κόσμος έχει πάρει άλλη τροπή.
»Ελπίζω να χτύπησε το καμπανάκι για τον υπουργό Δημοσίας Τάξης. Και ο κύριος Κικίλιας θα πρέπει να το λάβει υπόψιν γιατί είναι στο κέντρο της Αθήνας, στο πιο τουριστικό, ιστορικό σημείο. Στο σημείο αυτό ανεβαίνει εκατομμύρια κόσμου».
Φωτογραφίες: NDP
