Από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές και επιδραστικές ηθοποιούς της γενιάς της, ποτέ δεν της άρεσε να ζει μέσα στο θερμοκήπιο της τέχνης της γιατί αυτό που αγαπά περισσότερο είναι η τέχνη της ζωής. Χωρίς περιστροφές και δεύτερες σκέψεις, η Θέμις Μπαζάκα εμπιστεύεται το ΟΚ! για να ξετυλίξει το νήμα της προσωπικής της διαδρομής, επιβεβαιώνοντας ότι ανήκει σε εκείνους τους καλλιτέχνες που είναι αυτό που κάνουν και κάνουν αυτό που λένε.
Δυσκολεύομαι να μάθω τα λόγια μου , μέχρι τελευταία στιγμή κρατάω κείμενο. Μικρότερη τα μάθαινα πιο εύκολα. Θυμάμαι τον καημένο τον Αλέκο Αλεξανδράκη –ήμουν τυχερή που έπαιξα για λίγο μαζί του, στο Εθνικό Θέατρο με τη Νέλλη Αγγελίδου, στο Σαλόνικα, που σκηνοθετούσε ο Γιάννης Ιορδανίδης– που ερχόταν από πολύ νωρίς στο καμαρίνι και διάβαζε, διάβαζε. Και του έλεγα: «Κύριε Αλέκο, τι να κάνω για να σας βοηθήσω;». «Τίποτα, χρυσό μου, είναι ένα μαρτύριο, ένα μαρτύριο…».
Θέμις Μπαζάκα: «Η ζωή μου έχει μεγάλη ποικιλία, από τραγωδίες μέχρι μεγάλη ευτυχία»
Όταν κάλεσα την Αλίκη Βουγιουκλάκη να ανέβει στη σκηνή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για να απονείμει βραβείο, άρχισε να τη γιουχάρει ο εξώστης. Ήταν τόσο όμορφη, τόσο λαμπερή και ένιωθα μεγάλη ντροπή που έβριζαν από πάνω. Τους απάντησε βέβαια με ένα γλυκό χαμόγελο. «Με μένα ονειρευτήκατε από τις οθόνες και εσείς είστε ακόμα στον εξώστη». Πιστεύω πως ήταν ένα μεγάλο
μάθημα πώς αντιμετωπίζεται μια παράλογη, αρνητική υποδοχή.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα μόνο με 2 ευρώ
Διαβάστε επίσης: Αποκλειστικό: Η συνάντηση της Θέμιδος Μπαζάκα με την Ιζαμπέλ Ιπέρ, στη Θεσσαλονίκη
