Ο Κώστας Καραφώτης είχε ταξιδέψει πριν από λίγες μέρες στο Ισραήλ καθώς είχε εκεί προγραμματισμένες εμφάνισεις, ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί εκεί, ψάχνοντας να βρει τρόπο να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Ο Κώστας Καραφώτης μίλησε στο okmag και την Δέσποινα Παναγιωτίδου και περιέγραψε όλα όσα έζησε τις ημέρες που παρέμεινε στο Ισραήλ, με την ανταλλαγή πυρών με το Ιράν καθώς και το δύσκολο ταξίδι της επιστροφής του στην Ελλάδα, χωρίς να μπορεί να κρύψει την ανησυχία του για τους συναδέλφους του, που έμειναν πίσω βιώνοντας ώρες αγωνίας μέχρι και αυτή τη στιγμή.
Θέλω να μου περιγράψεις αρχικά, πώς ήταν τα πράγματα όταν έφτασες στο Ισραήλ.
Εγώ εδώ και ένα χρόνο έχω υπογράψει ένα συμβόλαιο για μια φοβερή συνεργασία με την συμφωνική ορχήστρα της Ιερουσαλήμ και ήμουν χαρούμενος που θα έκανα αυτές τις εμφανίσεις. Την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, ήταν στις 18 Μαΐου, όπου τότε δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Τραβούσα βίντεο, οι άνθρωποι ήταν έξω κανονικά και δεν υπήρχε φόβος στο να ζεις εκεί, πέρα από κάποιες σειρήνες που χτυπούσαν το βράδυ, αλλά ήταν ένας τρόπος που είχαν μάθει να ζουν οι ίδοι.
Επειδή λοιπόν οι 10 συναυλίες που είχα κλείσει ήταν σπαστές, είχα προγραμματίσει κάποιες εμφανίσεις και στον Ιούνιο και ήμουν χαρούμενος που θα είχα στο βιογραφικό μου μια τέτοια συνεργασία. Ήταν μαζί μου ο Μανώλης Καραντίνης και η Αρετή Κετιμέ, ήταν μια αξιοπρεπής δουλειά. Ο Μανώλης ήταν ο μόνος που επέστρεψε μαζί μου.
Πώς βίωσες τη μέρα που έγιναν οι επιθέσεις;
Στο ξενοδοχείο που μέναμε, έμενε και το πλήρωμα της Bluebird Airways, όπου ήταν όλοι Έλληνες. Η συγκεκριμένη εταιρία είναι Ισραηλινή και κάνει δρομολόγια και μέναμε τυχαία με τα παιδιά στο ίδιο ξενοδοχείο. Όταν χτύπησαν οι σειρήνες στις 3 τα ξημερώματα, καταλάβαμε ότι ήταν διαφορετική περίπτωση απ’ ότι ξέραμε γιατί ταυτόχρονα χτυπούσαν και τα κινητά μας, στέλνοντας ειδοποίηση έκτακτης ανάγκης και καταλάβαμε ότι ήρθε αυτοκίνητο της αεροπορικής εταιρίας που πήρε τα παιδιά σχεδόν με τις πιτζάμες!
Θα γινόταν η πτήση απλά και μόνο για να φύγει το αεροπλάνο από το Τελ Αβίβ. Προσπαθήσαμε με κάποιο τρόπο να δούμε αν μπορούμε να γίνει αυτή η πτήση παρόλο που ξέραμε ότι δεν προβλέπεται και στη συνέχεια, πήραμε την πρεσβεία ώστε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε, έστω και ως πτήση επαναπατρισμού, χωρίς να τα καταφέρνουμε.
Πήγαμε στο αεροδρόμιο στις 4:50 το πρωί και μείναμε εγκλωβισμένοι και έξω από το αεροδρόμιο. Εκεί συνάντησα και την Βασιλική Ντάντα με τον Αλέκο Ζαζόπουλο και κάποια άλλα παιδιά. Η Γλυκερία με τους μουσικούς της δεν είχαν πάει καν στο αεροδρόμιο και δεν ρώτησα τον λόγο.
Σκεφτόμουν απλά ότι εγώ πρέπει να φύγω και το ανακοίνωσα στην παραγωγό, λέγοντας της ότι ό,τι και αν μου πει, θα πάρω την ευθύνη και την πρωτοβουλία εγώ. Μίλησα λοιπόν με δικούς μου ανθρώπους στις 6 το πρωί και μου πρότειναν να πάω οδικώς στην Ιορδανία, λέγοντάς μου ότι δεν είναι και ο πιο ασφαλής τρόπος αλλά τουλάχιστον θα έφευγα από το Τελ Αβίβ.
Έτσι και έγινε, όπου ταξιδέψαμε εγώ με τον Μανώλη Καραντίνη και μας συνόδεψε μέχρι και τα σύνορα η παραγωγός μας από το Ισραήλ και από εκεί και πέρα, πήραμε την Ελληνική Πρεσβεία, την κ. Μάγια Σολωμού ώστε να ζητήσουμε την συμβουλή της για το αν είναι ασφαλές ή όχι να το κάνουμε και μετά από τη δική της παρότρυνση, φτάσαμε στα σύνορα της Ιορδανίας.
Μετά, μιλήσαμε με την Πρέσβη του Αμάν και της Ιορδανίας, την κ. Ειρήνη Ρήγα, η όποια μας βοήθησε πάρα πολύ και είχε κανονίσει να μας περιμένει ένα αυτοκίνητο. Να σου αναφέρω κάπου εδώ ότι ο λόγος που βρέθηκα στο Αμάν ήταν γιατί είχα βρει μια πτήση της Aegean από το Αμάν στην Αθήνα τα ξημερώματα του Σαββάτου και όσο ήμασταν στον δρόμο, η εταιρία ακύρωσε την πτήση.
Εκεί κατάλαβα ότι δεν έχω ελπίδες να φύγω γιατί έκλεισε και το αεροδρόμιο του Αμάν. Από την άλλη, ένιωθα καλύτερα από την άποψη ότι ήμουν σε μια ουδέτερη χώρα.
Από όλα όσα μου διηγείσαι, αναρρωτιέμαι, πότε ένιωσες πραγματικό φόβο;
Ένιωθα φόβο από τη πρώτη στιγμή, από τα σύνορα όταν δεν μας έδιναν την βίζα. Ήταν μια διαδικασία που πραγματικά ήταν τρομακτική. Είμασταν πραγματικά τυχεροί γιατί πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο όπου ο General Manager ήταν Έλληνας και λεγόταν Δημήτρης Κοτσιφάκος, μας έβαλε σε ένα δωμάτιο να ξεκουραστούμε και μετά συνάντησα από κοντά την Πρέσβη, Ειρήνη Ρήγα με την οποία προσπαθούσαμε να βρούμε μια λύση και ενώ τα εισιτήρια φαίνονταν διαθέσιμα, το αεροδρόμιο ήταν κλειστό. Δεν μπορούσα να εξηγήσω σε όσους μιλούσα από την Ελλάδα τι πραγματικά συνέβαινε…
Οι επιθέσεις στο μεταξύ κλιμακώνονταν και από τις δύο πλευρές, κανονικά. Το βράδυ που κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο στο Αμάν περνούσαν από πάνω μας ρουκέτες, γιατί ήμασταν στη μέση. Τις βλέπαμε κανονικά και άρχισα οριακά να το συνηθίζω.
Το βράδυ εκείνο δεν κοιμήθηκα καλά, ξύπνησα νωρίς και προσπάθησα να επικοινωνήσω με το αεροδρόμιο, το οποίο ήταν κλειστό μέχρι νεοτέρας και μετά, άρχισα να ψάχνω μια πτήση που θα με πήγαινε στην Ευρώπη, δεν με ένοιαζε το που θα πηγαίναμε, αρκεί να φεύγαμε από το σημείο που ήμασταν.
Πήραμε ξανά στο αεροδρόμιο και μάθαμε ότι έχει ανοίξει για λίγες ώρες. Δυστυχώς είχα βρεί μόνο μια πτήση για Κύπρο στις 10 το βράδυ και ζήτησα από τη πρέσβη να μας βρεί δύο θέσεις για τη πτήση και πράγματι, μετά από μια ώρα είχα τα εισιτήρια στα χέρια μου. Απλά υπήρχε φόβος γιατί ξέραμε ότι το βράδυ θα γίνουν επιθέσεις και από τις δύο πλευρές. Ήλπιζα να γίνει αργά και να μη μας επηρεάσει.
Ο Δημήτρης Κοτσιφάκος μας βοήθησε με όλη την απαραίτητη επικοινωνία που χρειαζόμασταν και αφού φτάσαμε και πήραμε την κάρτα επιβίβασης, έκλεισα πτήση από Λάρνακα για Αθήνα. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο ανησύχησα γιατί υπήρχε καθυστέρηση και έβλεπα μόνο ακυρώσεις στον πίνακα αναχωρίσεων.
Όταν ανέβηκα στο αεροπλάνο είδα ότι το αεροδρόμιο έκλεισε. Είμασταν η τελευταία πτήση που πέταξε από εκεί, με το που φύγαμε. Δεν πήγαμε από την αερογραμμή που πήγαινε για Κύπρο, πήραμε δεξιά στροφή και είδαμε τις ρουκέτες από το Ισραήλ στην Υεμένη στον αέρα… Δεν έχω να πω τίποτα άλλο…
Όλες αυτές τις ώρες που είχες την αγωνία να φύγεις, είχες την δυνατότητα να επικοινωνείς με τους δικούς σου ανθρώπους; Με την γυναίκα σου;
Όσο δύσκολα και να ήταν να επικοινωνήσω, γιατί όλα τα έκανα με ένα κίνητο, ήταν σημαντικό να ξέρουν ότι είμαι καλά, όποτε είχα ενημερώσει την γυναίκα, την μαμά μου και την αδελφή μου ώστε να μην ανησυχούν.
Επικοινωνούσα και με τα παιδιά που έχουν μείνει πίσω και το θέμα είναι ότι σκεφτόμουν διαρκώς ότι εγώ έβρισκα έναν τρόπο να φύγω, ήθελα να πω να βρεθεί ένας τρόπος να φύγουν και εκείνοι. Όταν προσγειονόμουν στην Λάρνακα, οι σκέψεις μου ήταν στην Βασιλική, στον Αλέκο, στην Γλυκερία και τον άντρα της και στους μουσικούς που είναι φίλοι μου και έχω συνεργαστεί με όλους.
Αν κάτι θέλω να περάσει και να μείνει από όλο αυτό, είναι ότι θα ήθελα το κράτος να κάνει κάποιες κινήσεις ώστε να φύγουν πιο γρήγορα. Φαινόταν ότι τα πράγματα δεν θα πάρουν σωστή τροπή.
Ποιές είναι οι σκέψεις σου για το μέλλον με αφορμή τις εμφανίσεις σου;
Σίγουρα θα ξανά βρεθώ με κάποιον τρόπο όταν όλο αυτό το θέμα λήξει. Θεωρώ ότι θα πάρει καιρό. Αυτό που μπορώ να σου πω οτι κατάλαβα, είναι ότι σε εκείνη τη περιοχή τα πράγματα αλλάζουν μέσα σε ένα λεπτό. Σου κλείνουν το αεροδρόμιο και μένεις εκεί, δεν μπορείς να αντιδράσεις. Επιλέγεις θάλασσα και δεν έχεις άκρη να το κάνεις ούτε αυτό.
Το ένστικτο μου με οδήγησε στην Ιορδανία και κάποιος Θεός με έσωσε. Ήξεραν για τις επιθέσεις και οι δύο πλευρές.
Έχεις επικοινωνία με τους συναδέλφους σου από τη στιγμή που έφτασες Ελλάδα;
Μιλούσαμε μέχρι και πριν λίγο. Η επίσημη ανακοίνωση είναι ότι η Ελλάδα έχει κανονίσει μια πτήση επαναπατρισμού με C-130 την Τρίτη από την Αίγυπτο, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να ταξιδέψουν μέχρι να φτάσουν εκεί για ώρες και φυσικά ήταν και η αναμονή του να φτάσεις.
Σίγουρα τα παιδιά πρέπει να φύγουν από εκεί γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και περνούν τις δικές τους ώρες αγωνίας.
Διαβάστε επίσης: Σοκάρει ο Κώστας Καραφώτης: «Είδαμε από το αεροπλάνο όλες τις ρουκέτες που φύγανε από το Ισραήλ για το Ιράν»
