To μότο της είναι «Όλα είναι κωμωδία» και το έχει υιοθετήσει στην πράξη. Ακόμη και στις πιο ζόρικες στιγμές της, φροντίζει να έχει ως όπλο το χιούμορ και τη σιγουριά πως τίποτα δεν κρατά για πάντα. Η ιστορία της, λίγο έως πολύ γνωστή. Δύσκολα παιδικά χρόνια στη Χίο, γονείς ουσιαστικά απόντες, σκηνές ενδοοικογενειακής βίας, συμμετοχή σε συμμορία ανηλίκων, χρήση και διακίνηση ναρκωτικών και δύο χρόνια παραμονή στις Φυλακές Θήβας –σε πτέρυγα ανηλίκων γιατί δεν είχε συμπληρώσει ακόμη τα 18. Με υποδέχεται βράδυ Κυριακής στο σπίτι της στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί της η μητέρα της Στέλλα και η φίλη της Αγγελική. Α, και ο Τάσος, ο 7 χρόνων σκύλος της -πρώην αδέσποτο. Καθισμένη στον άνετο καναπέ της μοιράζεται τις αλήθειες της, κάτι, που όπως λέει, τη χαρακτηρίζει. Και ας έχει γεννηθεί 1η Απρίλη…
Όταν ζούσες στο νησί, ήσουν μέλος μιας συμμορίας ανηλίκων, με τη γνωστή σε όλους κατάληξη. Τα παιδιά αυτά, οι τότε φίλοι σου, έχουν επιχειρήσει σήμερα να έρθουν σε επαφή μαζί σου;
Αμέ! Και κάποιοι είναι επιθετικοί. Γιατί σου λέει «περάσαμε τα ίδια. Αυτή βγάζει λεφτά από την κοινή μας ιστορία καιεγώ ντρέπομαι ακόμη να την πω». Και ισχύει αυτό. Η αγωνία τους ήταν να μην μπουν τα αληθινά τους ονόματα μέσα στο βιβλίο. (σ.σ. το Χρυσό εισιτήριο που έγραψε η Ρενέ Στυλιαρά και περιγράφει τη ζωή της Κικής.) Μεγάλη αγωνία και απειλές. Θυμάμαι και με τα παιδιά από το ΚΕΘΕΑ, όταν βγαίναμε καμιά φορά, εγώ έλεγα «γεια σας, είμαστε από το ΚΕΘΕΑ» και εκείνοι μου έλεγαν «τι λες, πας καλά;». Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ντρέπονται.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου περιγράφεις μια συγκλονιστική εικόνα. Εσύ, μικρό κορίτσι, να σου λένε να ζωγραφίσεις μια καρδιά και να μην ξέρεις το σχήμα της. Γιατί δεν ήξερες την αγάπη.
Ναι, στη θέση της έκανα ένα καρότο.
Με τους γονείς σου απόντες, όπως έχεις παραδεχτεί, ποιος ένιωθες πως σε αγαπάει; Η γιαγιά και ο παππούς;
Όχι, δεν είχα καμιά σχέση μαζί τους. Τη μάνα μου είχα πάντα. Ήξερα ότι με αγαπούσε αλλά δεν την είχα στο μυαλό μου ως τη super woman που μπορεί να τα καταφέρει όλα. Ούτε ζήτησα ποτέ την προστασία της γιατί από μικρή είχα στο μυαλό μου ότι εγώ πρέπει να την προστατεύω. Από πάντα εγώ ένιωθα η πιο μεγάλη στη σχέση μας. Κάποια στιγμή πήγα σε μια χαρτορίχτρα και μου ‘ριξε μια αναδρομική τράπουλα. «Να ξέρεις, τη μάνα σου αυτή την κουβαλάς σε όλες σου τις ζωές. Την ίδια μάνα έχεις, αλλά τη μία είσαι εσύ το παιδί και την άλλη εκείνη. Γι’ αυτό και σε αυτή τη ζωή είναι μπερδεμένος ο ρόλος» μου είπε. Τι κλάμα έριξα εκεί…
Ως παιδί προσπαθούσες με κάποιον τρόπο να την τιμωρήσεις για την απουσία της;
Είχα την αλήθεια ως εκδίκηση. Ήθελα να προσβάλω κόσμο του περιβάλλοντός της και να την κάνω ρεζίλι. Αν ρωτήσεις τι είναι η Super Κική, κανείς δεν ξέρει να σ’ το προσδιορίσει ακριβώς. Ξέρουν, όμως, ότι «αυτή λέει πράγματα, είναι ειλικρινής και σκέφτεται δυνατά». Όλο αυτό, λοιπόν, ξεκίνησε ως εκδίκηση, κυρίως απέναντι στη μάνα μου.
Πλέον, τα έχετε πει όλα με τη μητέρα σου, ό,τι χρωστούσε η μία στην άλλη;
Τα πιο βασικά, ναι. Της τα είπα μια μέρα σε μια ομαδική θεραπεία στο ΚΕΘΕΑ. Ήταν προϋπόθεση για να αποφοιτήσω. Και όλα τα άλλα της τα έχω πει στο βιβλίο μου, που δεν το έχει διαβάσει.
Η δύσκολη σχέση με τους γονείς σου πώς επηρέασε αργότερα τη σχέση με τους συντρόφους σου;
Στις σχέσεις μου είμαι πολύ δοτική. Πολλές φορές μού λένε «μην πέφτεις με τα μούτρα» και τους απαντάω «να γίνουν αυτοί πιο άνθρωποι. Εγώ θα συνεχίσω να τα δίνω όλα». Γιατί να αδικήσω αυτό τον έναν επειδή βρέθηκαν άλλοι δέκα ηλίθιοι στον δρόμο μου; Όπως μου λένε και την άλλη βλακεία «μη στείλεις μήνυμα». Μα δεν μπορώ να κρατιέμαι και να μη σου δείχνω πόσο σε γουστάρω. Θέλω να εκφραστώ!
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί με τα «Νέα Σαββατοκύριακο».
