Φέτος, o Παύλος Σταματόπουλος και ο Νίκος Συριγός, κάθονται στον ίδιο τηλεοπτικό καναπέ, όπου σχολιάζουν, αναλύουν παίρνουν θέση και δείχνουν να έχουν χημεία. Ο ένας με την τηλεοπτική εμπειρία του και ο άλλος με τη φρέσκια του ματιά στα πράγματα, συμπληρώνουν την πρωινή παρέα του Σαββατοκύριακου στο Mega και χαμογελούν και πάλι! Αυτή τη φορά για λογαριασμό του ΟΚ!
Έχει υπηρετήσει την ενημέρωση, μεταπήδησε στην ψυχαγωγία, καθοδήγησε παρουσιάστριες έχοντας τον ρόλο του αρχισυντάκτη και κράτησε παρέα στο κοινό τόσο ως κεντρικός παρουσιαστής όσο και ως μέλος τηλεοπτικής ομάδας.
Ο Παύλος τα έχει κάνει όλα σε αυτό το μικρό κουτί που λέγεται «τηλεόραση» και κατέχει ξεχωριστή θέση στις παιδικές του αναμνήσεις. «Γεννήθηκα στις Βρυξέλλες, όπου έζησα μέχρι τα 8 μου. Θυμάμαι ότι από παιδί έβλεπα ατελείωτες ώρες τηλεόραση. Όταν μετακομίσαμε στην Ελλάδα, έπαθα πολιτισμικό σοκ. Έφυγα από μια χώρα που είχε είκοσι κανάλια και ήρθα στην Ελλάδα που τότε είχε μόλις δύο και αυτά άνοιγαν το μεσημέρι.
Η μητέρα μου για να εξομαλύνει την κατάσταση μου είπε ότι πήρε μια καινούρια κεραία που θα έπιανε όλα τα κανάλια του Βελγίου. Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια. Πόσες ώρες πιστεύεις ότι θα χρειαζόταν για να καταλάβω ότι δεν θα πιάσει ποτέ;» εξομολογείται και συνεχίζει: «Στις Βρυξέλλες πήγαινα σχολείο στις Καλόγριες, ενώ μετακομίζοντας στην Ελλάδα μείναμε στην Κυψέλη και πήγα σχολείο στην Γκράβα. Φαντάσου ότι από τις Καλόγριες Βρυξελλών βρέθηκα στην Γκράβα. Παράλληλα, καθότι ήμουν δίγλωσσος, είχα μια περίεργη προφορά στα ελληνικά, η οποία δεν περνούσε απαρατήρητη. Υπήρχαν πειράγματα. Για να καταλάβεις πόσο σημαντική είναι η μνήμη, με θυμάμαι να κάθομαι στο θρανίο και να νιώθω ότι δεν θέλω να βγω στο διάλειμμα γιατί δεν μπορώ να επικοινωνήσω σωστά. Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι να ενσωματωθώ».
Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία;
Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος που το εντόπισε και με ρώτησε «μήπως σε ενδιαφέρει η δημοσιογραφία;». Εγώ δεν το είχα σκεφτεί. Βέβαια ο μπαμπάς μου είχε το δικό του όνειρο μήπως γινόμουν πολεμικός ανταποκριτής. Πού να φανταστεί… Την ημέρα που απολύθηκα από τον στρατό έγινε κάτι αναπάντεχο. Ο μπαμπάς μου, που εργαζόταν ως ταξιτζής, πήρε κούρσα τον Γιάννη Σαλταβαρέα, που τότε ήταν αρχισυντάκτης του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων του Star. Έπιασαν λοιπόν την κουβέντα. Την επόμενη μέρα και ενώ ήμουν σπίτι, χτύπησε το σταθερό. Με έβαλε αμέσως στο δελτίο ειδήσεων στο Κανάλι 5. Και κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο.
Και πώς μεταπήδησες από την ενημέρωση στην ψυχαγωγία;
Μπαίνοντας στην ενημέρωση νόμιζα ότι αυτό ήθελα να κάνω. Κάτι όμως δεν με τρέλαινε. Στον σεισμό του 1999 κάλυψα ως ρεπόρτερ την κατάρρευση του εργοστασίου της Ρικομέξ. Θυμάμαι ότι από την πρώτη μέρα μού ερχόταν μια περίεργη οσμή. Όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν η οσμή από τα πτώματα, έπαθα σοκ. Το μεγαλύτερο σοκ όμως το έπαθα αργότερα. Καλύπταμε ένα περιστατικό στο Πέραμα, όπου είχε τραυματιστεί θανάσιμα ένα νεαρό παιδί περνώντας έξω από ένα στρατόπεδο. Είχαμε βγει τότε ζωντανά έξω από το σπίτι της οικογένειας. Εκείνο το πρωί η μητέρα και ο αδελφός του παιδιού είχαν πάει να αναγνωρίσουν τη σορό. Επιστρέφοντας σπίτι γύρισαν το βλέμμα τους και ο αδελφός μάς είπε “δεν σέβεστε τίποτα;”. Τότε κάτι μου κλότσησε.
Άρχισα λοιπόν να το δουλεύω στο μυαλό μου και δεν άργησε να έρθει η πρόταση για να πάω στο Μπράβο της Ρούλας Κορομηλά. Και μετά τη Ρούλα Κορομηλά ήρθε η Ελένη Μενεγάκη. Εγώ δεν είχα ποτέ στόχο να δουλέψω με τη Ρούλα ή τη Μενεγάκη. Προέκυπτε. Ο λόγος που έφυγα τότε από τη Ρούλα δεν ήταν ότι δεν περνούσα καλά. Απλά όταν αρχίζω και βλέπω ότι κλείνω έναν κύκλο, ακολουθώ το ένστικτό μου. Στη Ρούλα είχα μια συγκεκριμένη θέση, τη βολή μου και περνούσα τέλεια. Έφυγα και πήγα στην Ελένη ως ρεπόρτερ με τα μισά λεφτά. Δεν τα κοίταξα όμως όλα αυτά γιατί ήθελα να αποκτήσω καινούριες εμπειρίες.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεσαι με τη Σίσσυ Χρηστίδου, με την οποία είστε φίλοι και κουμπάροι. Πόσο εύκολες είναι οι ισορροπίες;
Με τη Σίσσυ, ακόμα κι αν δεν γνωριζόμασταν στη δουλειά και συναντιόμασταν σε ένα άσχετο μέρος, πάλι θα ερχόμασταν κοντά. Σκέψου ότι κολλήσαμε τηλεφωνικά. Την πρώτη φορά που την πήρα τηλέφωνο για να της πω ότι θα αναλάβω την εκπομπή (σ.σ. την αρχισυνταξία στο Μες στην καλή χαρά στον Alpha), κατάλαβα ότι υπάρχει μια άνεση και ένας κοινός κώδικας. Με τη Σίσσυ μπορεί να είμαστε πολύ φίλοι, αλλά δεν ταυτιζόμαστε απόλυτα ως άνθρωποι. Έχουμε πολύ έντονες διαφορές. Για εμένα δεν είναι εύκολο να δουλεύω με φίλους γιατί θεωρώ ότι δίνεις λάθος στίγμα. Η απόφαση του να είμαστε μαζί από την πρώτη χρονιά του Έλα, χαμογέλα δεν ήταν εύκολη. Το σκεφτήκαμε καλά και οι δύο. Επειδή έχουμε τους κώδικές μας δεν θέλαμε να φανεί ότι τα λέμε μεταξύ μας και οι άλλοι προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Τα πρώτα χρόνια το κοιτάξαμε πολύ αυτό.
Πώς σου φαίνεται που πλέον η ενημέρωση έχει μπει δυναμικά στην ψυχαγωγία;
Σε αυτό το θέμα είμαι της άποψης ότι πας με βάση το τι θέλει να δει ο κόσμος από εσένα. Όταν υπάρχει μια πανδημία, ένας πόλεμος, όλες οι δολοφονίες που έγιναν τελευταία, δεν γίνεται να είσαι αμέτοχος. Προφανώς δεν είμαστε ένα δελτίο ειδήσεων, ούτε μια ενημερωτική εκπομπή, προσπαθούμε όμως να δώσουμε στα θέματα της επικαιρότητας τον χώρο και τον χρόνο που πρέπει. Φέτος στην τηλεοπτική παρέα προστέθηκε και ο Νίκος Συρίγος.
Γνωριζόσασταν;
Όχι σε προσωπικό επίπεδο. Τον είχα δει στην Ελένη Μενεγάκη και μου είχε κάνει θετική εντύπωση. Ο Νίκος είναι μια περίπτωση ανθρώπου που δεν ήταν αναμενόμενος στην ομάδα. Κι αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που μου άρεσε ως ιδέα. Επειδή με τα υπόλοιπα παιδιά περνώντας τα χρόνια ταυτιζόμαστε σε αρκετά θέματα, θέλαμε κάποιον για να ταράξει τα νερά. Νομίζω λοιπόν ότι ο Νίκος ήταν μια καλή περίπτωση γιατί έχει μια διαφορετική ματιά τόσο στα θέματα της επικαιρότητας όσο και της ψυχαγωγίας. Θα τον χαρακτήριζα τον ποιητή της παρέας. Όλα τα δένει με κάτι που θυμίζει ποίημα.
Όταν η δουλειά τελειώνει και κλείνεις την πόρτα του σπιτιού σου, εκεί πώς είσαι;
Εκεί που ζητάω να είμαι στο σπίτι και να βλέπω ταινία, την ίδια ώρα θα σκεφτώ «γιατί να μην είμαι έξω με τους φίλους μου;». Κυκλοθυμικός λέγεται αυτό. Δεν με φοβίζει όμως η μοναχικότητα. Την απολαμβάνω. Δεν φοβάμαι, δηλαδή, καθόλου να μεγαλώσω μόνος.
Φοβίες έχεις;
Έχω έντονη φοβία με τις ασθένειες. Κάνω τσεκάπ κάθε τρεις και λίγο. Είμαι της άποψης «καλύτερα να ξέρεις, παρά να σου έρθει και να μην το ξέρεις». Αυτό έχει να κάνει πολύ με τη μητέρα μου, που έφυγε από καρκίνο. Όλα αυτά έτσι ξεκίνησαν.
Η μητέρα σου δεν το είχε εντοπίσει νωρίς;
Θα σου πω τι συνέβη. Η μητέρα μου ήταν σαν εμένα. Τα έψαχνε τα πράγματα, δεν τα άφηνε στην τύχη τους. Όταν βρέθηκε μπροστά ο καρκίνος, προφανώς πανικοβλήθηκε, προσπαθούσε να βρει κι άλλες γνώμες γιατρών και χάθηκε χρόνος. Ήμουν κι εγώ μικρότερος και δεν μπορούσα να βοηθήσω τόσο με την έννοια του να ψάξω. Μπαίνοντας εκείνη την περίοδο στα νοσοκομεία και βλέποντας τι συμβαίνει, ένιωσα τον φόβο τού τι θα γίνει αν μείνω μόνος. Τον έδιωξα όμως και είπα ότι θα δημιουργήσω τις συνθήκες για να αντεπεξέλθω ακόμα και στο χειρότερο σενάριο.
Πριν από κάποια χρόνια δημοσίευσες μια παλιά σου φωτογραφία στην οποία ήσουν 110 κιλά. Ήταν από την περίοδο που η μητέρα σου αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας;
Στα 110 κιλά σταμάτησα να ζυγίζομαι. Εγώ ποτέ δεν είχα θέμα με τα κιλά. Δεν με πείραζε αν είχα παραπάνω κιλά. Μου άρεσε το φαγητό αλλά εκείνα τα χρόνια για κάποιον λόγο τού έδωσα και κατάλαβε. Σταμάτησα να φοράω και τα ρούχα μου, φορούσα μόνο φόρμες. Εκεί άρχισα να παραξενεύομαι. Όλα αυτά που σου περιγράφω, ναι, ήταν κοντά στην περίοδο με τη μαμά μου. Με έβλεπα με τις φόρμες και με ενοχλούσε γιατί ένιωθα σαν να παραιτούμαι από τη ζωή. Εκεί είπα ότι εγώ δεν θέλω να είμαι έτσι. Και δεν έχει να κάνει με τα κιλά αλλά με τη στάση ζωής μου. Ταρακουνήθηκα όταν πήγα για μια δουλειά στην Εφορία, ανέβηκα την πρώτη σκάλα και δεν μπορούσα να ανέβω τη δεύτερη. Ήμουν 28 χρόνων. Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να κάνω δίαιτα. Έβαλα μακροπρόθεσμους στόχους. Δεν περίμενα να αλλάξει αυτό μέσα σε λίγες εβδομάδες. Το καλό είναι ότι στη ζωή μου έχω υπομονή και είμαι ρεαλιστής.
